Lieve mama,
Vandaag een jaar geleden werd onze wereld op zijn kop gezet. Want vandaag een jaar geleden kregen we te horen dat jij terminaal ziek was en niet lang te leven zou hebben.
Je was al een aantal weken niet zo lekker en zat op jouw verjaardag met tegenzin een gebakje te eten omdat je steeds zo misselijk was. Uiteindelijk vertelde je schoorvoetend dat je was gestopt met het innemen van bepaalde medicijnen, waarop ik heel erg boos werd en je nog net niet aan je haren meesleurde naar de huisarts. Er werd bloed afgenomen en foto's gemaakt en daarna ging je door de scan. Mijn boosheid veranderde al snel in een angstig gevoel, en ondanks dat we rekening hielden met slecht nieuws, bleven we hopen dat het iets simpels zou zijn. Maar dat het nieuws zo slecht zou zijn, daar hadden we niet op gerekend.
Het kantoor van de oncoloog stond vol met foto's en souvenirs uit Kenya en andere landen. Zij hield ook van reizen, en wij waren erg blij met haar. Ze was vriendelijk maar wond er geen doekjes om. Alvleesklierkanker. Uitzaaiingen naar de lever en lymfen. Ongeveer nog een jaar te leven.
De weken die volgden waren een complete hel en zaten we bijna dagelijks in het ziekenhuis. Binnen no time was je ontzettend geel geworden. Mama, je gaf gewoon licht in het donker! Er werd een stent geplaatst die ervoor zorgde dat je je gewone kleur terugkreeg, maar je bleef ontzettend misselijk en hield niks binnen. Je leefde enkel op waterijsjes en natte washandjes op je gezicht. Je probeerde positief te blijven en maakte je excuses als je weer moest overgeven. Je was zo zwak en kon amper op je benen staan. Ik hielp je met douchen en weet nog dat we samen heel hard hebben staan huilen in de badkamer. Het was ook zo warm in deze periode, waardoor we bang waren dat je zou komen te overlijden aan uitdroging in plaats van de kanker. Ik heb tenslotte een opname afgedwongen, zodat je in het ziekenhuis weer een beetje op krachten kon komen. Op dat moment nog niet wetende dat je nooit meer thuis zou komen.
Ondanks dat het zo'n nare periode was, konden we ook nog wel lachen. Wat hadden we een schik om die gekke taxi chauffeur, weet je nog? En in het ziekenhuis had je zo'n leuke buurvrouw met wie je naar de Olympische Spelen keek. Je hebt een week in het ziekenhuis gelegen voordat je naar de hospice ging. Jij wilde het liefste terug naar huis, maar met die nare Edwin aan de ene kant en de verbouwing aan de andere kant, had jij daar niet de rust gekregen die ik jou zo graag gunde.
De hospice bleek de beste keuze te zijn, en wat ben ik dankbaar dat je daar naartoe bent gegaan. Zoveel liefde en aandacht voor jou! Alles wat jij wenste was mogelijk. Je hebt bezoek gekregen van lieve mensen en ik had de wetenschap dat jij in goede handen was.Ik had alleen gehoopt dat je er iets langer van had kunnen genieten. Op donderdag kwam je aan in de hospice, en op maandag 22 augustus overleed jij. Het voelde alsof de grond onder mij vandaan werd getrokken. Ondanks dat ik wist dat het ging gebeuren, was ik totaal niet voorbereid. Ik wilde nog geen afscheid van je nemen! We hadden nog zoveel plannen, ik wilde je nog zoveel vragen. Hoe moest ik verder zonder jou?! Jouw dood is het eerste verdriet wat ik niet met je heb kunnen delen.
De weken na jouw overlijden zijn als een rollercoaster aan mij voorbij gegaan. In plaats van te kunnen rouwen, moest ik gelijk in de survival mode en had ik intense gesprekken met de woningbouw, de gemeente, sociale zaken en de notaris. Er waren vele momenten dat mijn hart als een bezetene tekeer ging en ik niet meer kon ademen. Hoe moest ik verder, wat moest ik doen? Nederland liet mij aan alle kanten vallen, ik was de wanhoop nabij. Er was een moment dat ik naar jouw medicijnen keek en bij mezelf dacht dat ik alleen nog maar malaria tabletten nodig had en dat ik dan de perfecte cocktail zou hebben om nooit meer wakker te worden. Maar voor ik deze pillen in huis had en mijn plan in werking kon stellen, vond ik een briefje van jou waarin je schreef dat ik niet moest opgeven en mijn dromen waar moest maken. Zelfs in de dood wist je me nog een schop onder mijn kont te geven! Ik besloot dat het mijn tijd nog niet was, en ging naar Peru, het land waarvan ik wist dat jij heel graag wilde dat ik daar naartoe zou gaan.
Ik ging op zoek naar een nieuw huis voor de poezen, en vond voor Scooby de liefste persoon die ik mij kon wensen. Scooby was het daar in eerste instantie niet mee eens, en is meerdere keren ontsnapt en terug naar huis gelopen. Ik kon het zijn nieuwe mens niet kwalijk nemen, want wij weten wat voor meester Scooby is als het gaat om ontsnappen! Maar het brak mijn hart, keer op keer. Uiteindelijk is Scooby gewend en heeft hij een heel fijn leven. Dat hij tegenwoordig Sjors heet zullen we het maar niet over hebben. Ik bedoel, kom op zeg. Sjors... Maar goed, Scooby is gelukkig, en dat is het belangrijkste.
Kleine stoere Priegel was mijn grootste steun in de periode na jouw overlijden. Priegeltje, die als jonge kitten in jouw been hing en daarmee verklaarde van; Jij bent vanaf nu mijn mens. Priegeltje die door de dakgoot wandelde en voor niets en niemand bang was. Kleine Priegel die oud en ziek was, maar nog steeds vol leven zat. Ik kon het niemand aandoen om hen met een oude zieke poes op te zadelen, maar ik wist ook dat Priegel bij niemand anders meer zou wennen. Zij zou doodongelukkig zijn geworden. Inslapen was de meest humane beslissing, maar ik voel mij daar nog steeds schuldig over en moet huilen als ik aan haar denk.
Tijdens het reizen ben ik tot mezelf gekomen en ervoer ik momenten van geluk. Ik kwam terecht bij een ontzettende lieve familie, heb 2 maanden lang dagelijks met zeeleeuwen gezwommen en ben Peettante geworden van het liefste meisje in Zuid Amerika! Ik heb zoveel mooie dingen gezien en beleefd, en wilde niets liever dan het jou vertellen. Hoe vaak ik jou niet heb willen bellen! Gewoon om even je stem te horen, om je om raad te vragen, of om mijn geluk met jou te delen.
Ik heb het daar soms moeilijk mee. Want ik ben zo dankbaar voor alles wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt, maar dan komt het besef dat dit alleen maar mogelijk was omdat jij er niet meer bent. Ik worstel met mijn gevoelens. Intens verdriet en onzekerheid gaan over in blijdschap en geluk, gevolgd door de vraag of ik wel gelukkig mag zijn.
Het verdriet wat ik heb, is voor mezelf niet voor jou. Ik mis je verschrikkelijk, maar ik weet dat jij geen leuk leven hebt gehad en ben dankbaar dat je niet meer hoeft te lijden. Je bent op een betere plek. Dat is wat ik mezelf tenminste vertel.
Mijn terugkomst in Nederland was een grote teleurstelling. Ik voelde mij alleen en verloren en kreeg te maken met afgunst, nare opmerkingen en de stomme bureaucratie die mij op alle mogelijke manieren tegenwerkt. Gelukkig bleken er toch een handjevol mensen te zijn op wie ik kon vertrouwen, en heb ik weer contact met een dierbare vriend die ik erg heb gemist de laatste jaren. En ook hier ben ik terechtgekomen bij een ontzettende lieve familie met twee heel mooie en bijzondere kinderen van wie ik nu tante ben. Mensen die ik twee maanden geleden nog nooit in het echt had ontmoet, maar die mij zonder te twijfelen een liefdevol thuis hebben gegeven en ontzettend dierbaar zijn geworden.
De leegte die jij hebt achter gelaten kan nooit worden gevuld, maar ik hoop dat je van boven tevreden meekijkt hoe ik mijn eigen cadeau families bij elkaar sprokkel en mijn onzekere bestaan langzaam maar zeker vorm geef. Dat je trots bent hoe ik in mijn eentje over de hele wereld reis. En ik hoop dat je op de momenten dat ik iets stoms uithaal, even je hoofd schud en de andere kant opkijkt. Ik hoop dat je daarboven gelukkig bent en bent omringd met liefde.
Lieve mama, dankjewel voor alles. Ik blijf altijd van jou houden.
