Een bovenbuurvrouw zag mij wel zitten en besloot dat we gezellig elke dag samen koffie konden drinken.
Als nieuwkomer in de flat wilde ik dat wel proberen en nam haar uitnodiging aan. De ene keer bij mij, de andere keer bij haar.
Bij de buurvrouw was de flat slechts met basis dingen ingericht. Alles groot en beslist ook duur. Zij liet mij haar inrichting, een ware toonzaal, de eerste keer vol trots zien (en ik bleef mijzelf maar afvragen wat er ontbrak) om daarna naar het keukentje te verhuizen. Hier aan een klein tafeltje dronken wij onze koffie. Ik kreeg er steevast een koekje bij.
Haar zoontje kreeg ook wat. Daarvoor moest hij wel op de grond zitten met zijn rug strak tegen de radiator aan, vlak voor mijn voeten. Zo kon hij niet knoeien en werd de ruimte met betrekking tot het kruimelen met het koekje beperkt.
Het was een lief, rustig jongetje en hij deed braaf wat hem gezegd werd.
Als je niet wist dat er een kind in huis was zou je hem niet merken. Zeker niet als je de 1 meter gang niet zou nemen richting de huiskamer. Dit was namelijk het aan hem toebedeelde stuk speelplek waar hij geluidloos met zijn speelgoed autootje heen en weer reed.
Ik probeerde een goede buurvrouw te zijn. Naaide kleding voor haar en schonk haar de gouden ketting met bloedkoralen en de bijbehorende oorbellen die zij zo mooi vond en ik niet droeg.
Ook probeerde ik elke ochtend om 9:30 uur klaar te zijn voor de gezamenlijke koffie pauze.
Maar... ik kon het geleefd worden, de stress die dit met zich meebracht, uiteindelijk niet meer verdragen.
Eerlijk is eerlijk, "Keeping up appearances" is een van mijn favoriete series. Ik lach mij suf om Hyacinth en heb nog steeds grote bewondering voor Elisabeth die zich steeds weer laat bekoeieneren én komt opdraven bij "coffee at 11".
Dit ondanks haar voornemen niet te gaan en de hoge mate van stress die dit haar steeds weer geeft.
