burn out

Nooit gedacht dat ik dit zou doen. Maar je weet niet wat het leven je brengt en hoe het zal gaan lopen.

Ik zit nu momenteel een paar weken thuis met een burn out. Het overkomt je blijkbaar. Geen idee wat het inhield. Wat moet je doen? Wat voel je? Wat gaat er met mij gebeuren? Waarom gebeurd het mij? Zoveel vragen schieten er door mijn hoofd. Opeens kun je / wil je niet naar het werk. Daar gaat het eerste telefoontje naar je leidinggevende. Met het verhaal dat je er helemaal doorheen bent. Mijn leidinggevende had alle begrip, maar hoe nu verder. Je komt echt in een molen terecht. Naar de huisarst, de bedrijfsarts en natuurlijk een psycholoog. Jeetje wat overkomt me nu. Overal ga je praten, want waarom heb je dit gevoel en hoe kom je er van af? Je kunt helaas niet je hoofd even open maken en het er uit halen. Nee door te praten en te wandelen wordt er gezegd. Tja daar begin je dan maar aan. En dan? Dan ben je aan het wandelen en dan loop ik alleen maar te piekeren over een heleboel dingen. Helpt dit dan nu echt? We zullen het met de tijd wel merken...

Dan wordt er besloten dat ik op het werk koffie moet gaan drinken. HELP een drempel over. Dan gaat het weer in mijn hoofd..... Wat zal men wel niet denken van mij.... Hoe reageert iedereen....Vinden ze me nu raar..... Het tegendeel, ik kreeg zoveel steun en begrip dat me dat wel goed heeft gedaan. Nooit gedacht, maar het overkwam me en het was erg fijn. Mensen die begrip tonen en ook zeggen dat iedereen dit overkomt. En dat je een eigen weg moet zoeken Om er uit te komen.... Maar HOE???? Ze praten over hun eigen ervaringen en willen je er ook bij helpen. Dit gaf me een heel goed gevoel. En meteen was de angst ook weg. 

Ondertussen ben ik voor de tweede keer koffie gaan drinken, want je moet ook wel contact houden met het werk. Dan komen ze met verhalen dat ze je missen op het werk. Dan gaat mijn hoofd weer draaien, zal ik terug komen??? Want ze missen me... het werk blijft liggen. Maar nu moet ik sterk zijn en ook echt aan mezelf denken, ook al is dit moeilijk. Dus ik probeer het te negeren en dat is best moeilijk.

En wat moeten we de komende tijd doen? De eerste twee weken ben ik tv gaan kijken en krijg weinig dingen geregeld. Voor mijn kinderen gelukkig wel nog. Maar zodra ze op school zijn zit mama op de bank :( Er gaat zoveel door mijn hoofd, maar in de tussentijd ook weer niet. Kan ik nog denken? Ik vergeet zoveel op het moment dat ik er zelf gek van wordt . Maar ze zeggen alles komt goed. Nou we zullen zien wat het wordt de komende paar dagen en hoe ik er overheen kom.