Laat het verleden geen rugzak zijn die je mee moet zeulen.
Maar een tas vol met waardevolle inzichten voor de toekomst.
Hsp. Een continue zoektocht en bewaken naar mijn energie grenzen en ze net zo hard weer kwijt raken.
Voor de liefde bijvoorbeeld.
Na 7 jaar lang heerlijk alleen te geweest .
Na een huwelijk van 13 jaar met een man met een autistische stoornis.
Mezelf totaal in kaart gebracht.
Dat zijn mijn grenzen en daar word ik een leuker mens van. Punt!
Ja dus niet.
Want na dit , tijdens mijn nieuwe tijdelijke baantje met mijn collega in geuren en kleuren besproken te hebben. Lag ik de rode loper uit voor het volgende pijnlijke hoofdstuk van mijn leven.
En ben ik niet lang daarna weer de regie over mijn leven verloren. Aan mijn nieuwe collega.
Onder het moto de volhouder wint.
Want hoe duidelijker is was dat ik nooit geen relatie meer wilde . Hoe meer ik zijn project werd. En hij zelfs zijn vrouw heeft verlaten. Waarvan hij altijd zei. Dat is de liefde van mijn leven. Waardoor ik me ook veilig voelde. Ik had een vriend een maatje. En liet hem zo binnen in mijn leven. Ook bij mijn kinderen.
Wat is dat toch dat altijd willen pleasen, tevreden houden, perfect willen zijn. Het eeuwige schuld gevoel van niet deugen. Niet goed genoeg zijn.
Sterk over komen, maar hoe zwak kan je wezen.
Geen nee kunnen zeggen. Dag grenzen.
En dat allemaal in ruil voor een een beetje liefde en erkenning.
Van binnen zegt een stem. Je drijft van je zelf weg , niet doen.
Je voelt je qwa energie leeg lopen.
Al die stille rustige oplaad momenten. Waar jij de regie in had zie je tussen je vingers weg sijpelen.
Maar dat ligt aan mij, ik moet niet zo zeuren. Dat hoort er nu eenmaal bij.
Hoor ik weer een andere stem van binnen zeggen. Dat zijn de consessies die je doet.
In een relatie.
Het is een hang naar waardering. Erkenning en toch lief gevonden willen worden.
Je springt in een zorg modus waar je zelf totaal in ondergeschikt ben.
Terwijl ik alleen zo gelukkig ben. En zo in balans.
Tikje spiritueel stond ik best stevig in het leven.
En daar stond ik, weer volledig emotioneel afhankelijk.
En laat dit karakter nu weer types aan trekken die zich daar met alle liefde in dompelen. En misbruik van maken.
Theoretische klonk het geweldig , tweeling zielen liefde.
Maar in de praktijk was het een eenzaam gevecht, of in dit geval gewacht.
Want daar bestond mijn leven van af toen uit. Uit wachten. En altijd de schuld bij mezelf zoeken. Ik moest flexibel zijn en niet zeuren. Smille
Al mijn gewoontes, mijn oplaad momenten vergingen.
De rust en tijd waar ik me zo mee oplaadden werd voor me ingedeeld.
Maar ik bleef lief en dankbaar. Voor deze zielenliefde....
Want wat ik doe wil ik altijd goed doen. Nee perfect.
Steeds vaker uitgeput en moe. Niet van het vele doen. Maar meer van het niet meer op kunnen laden. De gebroken nachten , waarvan ik nu pas snap dat ik bewust wakker werd gemaakt en werd uitgeput.
Het keiharde werken op de kermis , de herrie alles ....veel veel.
Muziek...stilte....natuur. Het juist organiseren en indelen van mijn tijd. Zodat er “ik” tijd overblijf.
Ik ben gewoon graag alleen. Alles was ik kwijt. En aan het einde zelfs vergeten dat ik daar van hield.
Nu 6 jaar later weer heerlijk alleen.
En beland in het ergste scenario wat je als 46 jarige met twee kinderen maar kan bedenken.
Maar zo gelukkig en weer terug in balans.
Ik heb van de nood een deugd gemaakt. Ben nu dakloos dus geen kosten.
Dus ben mijn lang gekoesterde droom gaan vervullen.
Met een hoop overredings kracht geld bij elkaar geharkt. Door spullen te verkopen , wat kunst te maken en te verkopen die ik dat afgelopen jaar in Curacao had gemaakt. En helaas nog een klein bedrag moeten lenen. Wat verschrikkelijk was. Want hulp vragen zit niet in mijn systeem.
Dat was dan ook op het laatste moment pas. Wat de spanning heerlijk op liet lopen.
Na vier jaar samen werken in Nederland verhuisd naar Curacao, en na een maand negeren. Werd ik op straat gezet met mijn zoon die net een dag eerder was overgevlogen . Voor een vakantie van 6 weken.
Daar had je dus duidelijk geen trek in. Aangezien je eigen zoon ook kwam. Moest ik dus weg.
Dakloos op een vreemd eiland met je zoon.
Drie mnd alles op alles. Yoga lessen geven , kunst maken. En verkopen .Maar het is me gelukt.
En nu zit ik daar dan...in India. Yoga Teather training 500 uur. Twee maanden in mysore.
Het waren spannende maanden. De aanloop hier naar toe. Gaat het me lukken of zit ik straks gewoon in ned. Zonder huis geen uitzicht op een baan. Zowiezo niet wat ik leuk vind.
Heb drie maanden lang me de rambam gemozaiekt . En dan wat ik gemaakt heb in 1 koop kunnen verkopen.
Van dat geld , with a little help from my friends, kon ik exact de ticket de scholing het verblijf en wat eten betalen.
Op het nippertje.
Het is raar hoe weinig verdriet ik eigenlijk heb. Voor een hsp-er die toch wel van minder totaal van de kaart kan zijn.
Met een soort afstand van mijn gevoel. Wat ik al in die relatie ervaarde. Wacht ik nog steeds op de klap. Was bang deze dan ook hier in India te krijgen. Maar na een maand in India voel ik me vrij. Net zo vrij als toen ik hem verliet. Nog geen druppel verdriet. Ja wel zorgen over hoe ga ik dat ik hemels naam doen. Hier in dat verre Curacao zonder netwerk van vrienden. Die ik hier onmogelijk op kon bouwen in een jaar tijd op een woonboot wonen. Waar ik 1 keer per week van af kwam om de wekelijkse boodschappen te halen.
Vond dat wel oké hoor. Had zo heerlijk de tijd om mijn yoga dagelijks te onderhouden. Dus in balans blijven en vooral dicht bij mezelf. Want wat was ik die kwijt na al die jaren geleefd te worden. En in een ander mans ellende rond te dobberen. Maar ja onbaatzuchtig heb ik nooit geklaagd. En gehoopt dit is tijdelijk. Komt goed.
Maar nee , in Curacao kwam ik er achter dat er dus mensen zijn die die ellende opzoeken en desnoods creëren . Door zich altijd te focussen op ..en zonodig bommetjes te leggen. Stil ben ik dit gaan observeren. En hoe dichter ik weer bij mezelf kwam hoe meer ik van dat sensatie beluste gedrag af dreef.
Ik laad me met rust. Keek om me heen en genoot weer van het nu.
Creativiteit spoot uit mij oren. En regelmatig was ook ik de lul. En kreeg ik mijn portie. Niks was goed niks deugde en alles mijn schuld. Het werd een bekend ritueel. Die ik de revue zag passeren. Mensen ontwrichten en daarna weer naar zich toe trekken.
Ook ik wankelde regelmatig, want ja ik wil lief gevonden worden. Geliefd en deugen.
Keiharde woorden. Waar t soms lastig was ze te relativeren. En in te zien dat het probleem bij de zoeker lag.
Want ik zoek graag de oplossingen bij me zelf. Dat is namelijk de enige waar ik controle over heb.
Ik denk dat mijn afscheid toen al is begonnen. Mijn weer op eigen benen staan. Terug naar mijn kracht. En energie bewaking. En steeds minder liet ik de harde woorden impact op mij hebben.
Adem en yoga , hoe raar het ook klinkt brachten me dagelijks weer in balans.
Gaven me ruimte en energie.
Hielden me zacht.
En het doen wat ik leuk vond lieten me nog meer beseffen dat ik weg moest maar vooral dat wilde blijven doen.
Wat ik leuk vond. Niet voor het geld. Maar omdat dat is wat bij mij past.
Niet omdat een ander dat van mij wilt. Maar omdat ik daar gelukkig van word en dus een leuker mens van word.
Ik stopte letterlijk en figuurlijk met pleasen. Na vijf jaar observeren en verdriet gooide ik de handdoek.
Het negeren en doodzwijgen en minderwaardige behandelen het deed me niks meer. Ik moest zelfs lachen. Omdat ik het meeste inmiddels kon voorspellen. Vond het ook een beetje sneu. De eeuwige empaath.
Ik wilde zo graag in deze vibe blijven. Dat ik er voor koos niet mijn emotie te worden. Niet te spiegelen. Maar weg te lopen van situatie. Ja natuurlijk ben ook ik een mens in lering. Dus zou ik liegen wanneer er bij echt grof geschud niet eens een tegen reactie van mijn kant kwam.
Maar daar had ik altijd al snel spijt van. Verdomme waarom laat ik me toch daartoe verleidde . Ik weet toch beter. Dit is wat hij wilt. Thrilseaker. Die geniet van jou pijn. En met popcorn gaat zitten als je dan toch een keer reageer.
De dagen dat er poes lief en respectvol tegen me gedaan werd. Waren achteraf dagen dat hij of met zijn kinderen overhoop lag of met zijn gekochte vrienden clubje. Zijn mc. Een accesoire in een fantasie wereld.
Dan kwamen we samen buitenshuis , om boodschappen te halen, en leek het wel of ik met een totaal ander persoon om ging. Lief attent zorgzaam. En iedereen mocht t weten ik was zijn droom vrouw.
Ik voelde me een acteur in de verkeerde film. En had niet eens de hoofdrol. Was slechts een figurant. .
En begon een soort toeschouwer van een theaterstuk te worden. genaamd levens(net)echt.
Ik ben van nature een opgewekt persoon. Nooit chagrijnig. En als ik me bij mensen op mijn gemak voel , wat nogal kan wisselen. Kan ik ook nog best baldadig zijn.
Maar wat ik al zei dat wisseld. Ligt aan mijn energie en zelfvertrouwen. Maar ook aan andere hun energie. En wisselwerking op mij. Mensen kunnen mij dus echt leegzuigen.
Waar ik heel onzeker van kan worden.
Het van nul naar honderd gaan in 1 sec , wat mijn tweelingzielen liefde dus had. Zorgde voor een heel nep en onrustig gevoel . Het altijd op je hoede zijn. Waar ik totaal van uitgeput raakte.
Het mij in zijn jolige buien naar voren duwen , terwijl je een half uur daarvoor ben gekleineerd. Zorgde dan ook dat ik steeds stiller werd. Bang voor welke aandacht hij nu weer op mij ging vestigen. Was het de totaal vernietigende of de ..ze kan niet stuk. Kijk eens allemaal naar mijn trofee ...
Rollercoaster xxl. Tja de kermis he.
Ik ben blij dat hij me daar in curaçao zo veel alleen heeft gelaten en heeft laten wachten.
Zo kon ik heerlijk aan me zelf werken en me voorbereiden op als ik weg ging.
Me sterk en stabiel houden. Kon natuurlijk ook verbitterd gaan zitten kniezen . Waarom heeft hij me meegenomen naar Curacao? Terwijl ik het al voelde op het vliegveld. Dat hij van me af wilde. Tja waarom ben ik dan mee gegaan....
Omdat ik hoopte dat alles weer zoals het begin zou worden. Het een fase was. Hij overspannen was. En we daar wel tijd voor elkaar zouden hebben, dus t weer goed zou komen.
En ja wat doe je. Alles geregeld. Ingepakt verstuurd etc. Dus dan maar het diepe in.
Toen zijn dochter mij waarschuwde dat ik wel lief voor hem moest wezen. Op een dwingende dreigende toon. Moest ik wel ff fronzen. Ziet dan niemand hoe lelijk hij al heel deze maand doet. En ik maar denken dat het de stress van het verhuizen was.
Wat zegt hij dan tegen zijn dochter....vraag je je dan af.
Het voelde achteraf als voorbereiden.
Met de scheiding van zijn ex nog vol in mijn geheugen , en het daar bij manipulatie gedrag naar zijn kinderen nog op mijn netvlies. Zag ik hem nu het zelfde doen. Hij klampte zich emotioneel afhankelijk aan hun vast.
Met een vuile blik naar mij.
Die vuile blik. Een blik vol haat. Uit het niets kon hij die hebben.
Vaak klampte hij zich dan aan andere vast. Dat kon iedereen zijn, zelfs een vreemde. Barman , mijn kinderen , iedereen probeerde hij aan zich te binden met een bepaalde charme. Terwijl ik werd genegeerd. Met zijn rug naar me toe zat. Bijna komische af en toe. Beetje kinderachtig.
Claimde mensen door ze heel overdreven lief te hebben. En sloot je dan volledig buiten. Vroeger al met zijn eigen kinderen . Maar ja dacht ach laat maar dat is omdat we straks gaan verhuizen. Maar flikte het ook wel eens met mijn kinderen. Soort tegen je op stoken.
In cura was dat de reden dat ik op een gegeven moment niet meer mee ging . Naar een snek of zijn gekochte vrienden groepje van de mc, waar ik toch alleen maar als trofee vrouw fungeerde .In het begin nog een mogelijkheid om je relatie aan te trekken. Maar zat er vaak als een plant bij. Nee altijd. Kwam ik laat thuis. Dus laat uit bed.
Dus ook daar koos ik om bij mijn energie te blijven. Lekker alleen thuis. Vroeg naar bed. Vroeg op staan. Heerlijk rustig opstaan vooral. Zonder zijn eeuwige telefoon gesprekken die altijd ruzie en oorlog waren. Met wie dan ook. Of een video call om te laten zien hoe geweldig hij zijn droom leefde.
Nee laat mij maar eerst wakker worden , mijn ochtend ritueeltje hebben. En dan de klappen ontvangen van zijn onstabiele karakter.
Hou zo veel van de ochtend. Zo hield ik mij gezond.
Had als snel door dat als ik enkel en alleen als trofee mee zou gaan en vervolgens half op de dag wakker zou worden. Ik daar niet gelukkig van ging worden.
Met dan nog een halve dag voor de deur kon je dan niet veel meer. Niet voor je zelf in iedergeval. Want hij had veel zorg en aandacht nodig. En daarna kreeg ik weer de strond over me heen dat niet alles gedaan was wat ik moest doen.
Dagen van negeren , verkrachten, drogeren en mishandelen onderging ik , als een gewoonte . Zo van even doen daarna gaat hij toch weg. En dan tank ik weer bij. Automatische piloot.
Zelfs India is in die gevoelloze modus gegaan.
Terug uit India. Allerlei plannen. Dakloos. Totaal geruïneerd. Op alle fronten.
Het onrecht . Het gevoel dat je jaren lang hard gewerkt had , voor niks. Geen loon geen respect geen schouderklopje niks. Ging nu toch wel dragen. Nu je zo zonder niks daar staat. 6 jaar gewerkt een heel kermis bedrijf gerund. Personeel ...alles alles. Mijn hele eigen leven aan de kant. Familie vrienden kinderen alles weg.
Dat onrecht was onverteerbaar.
Diepe diepe verdriet.
Daar zat ik dan bij mijn vader , dan weer bij mijn dochter . Echt een vernedering.
Maar ik bleef ( deed) positief. Had nu mijn papieren dus kon mijn eigen redden. Op naar de toekomst. En nu zo als ik dat wil. Geen kermis leven meer. Altijd moe , laat naar bed ..vroeg uit bed. Uitgeput ( mij snachts wakker maken om sex met me te hebben of gewoon om me te zieken) Altijd taken nooit wat goed. Alles mijn verantwoording. Koken wassen voor personeel de wagens schoonmaken. De kramen. Het eten. Boekhouding , bestellingen en van begin tot sluit tien dagen achter één in de kraam staan. Opbouwen afbreken overrijden en weer tien dagen open ....alles.
Zijn taak ...opbouwen afbreken en “ even “ over t kermis terrein lopen. Ja ...even.
En intresant doen, daar was je de goeiste in.
En daar stond je weer, een dik half jaar verder. Ook terug in Nederland. Mijn grootste nachtmerrie werd waar.
Je staat gewoon voor de deur bij mijn vader.
Pakt mijn vader met krokodillen tranen in. En ik ....ik stort mezelf in je troostende armen. En al het verdriet wat me in India lukte te onderdrukken. En achter me te laten.
Kolkte uit mijn ogen.
Kwetsbaar als ik was. Liet ik me weer inpalmen. En dacht. Wat heb ik nu nog te verliezen.
Nou dat heb ik geweten.
Alles begon perfect. Samen de Oliebollen draaien. Je hielp zelfs mee. Dus ik niet meer alleen alles doen. Zou hij dan toch...
Daarna samen maandje Curacao. Perfect. Dit was zoals het hoorde te wezen.
En daarna samen het kermis seizoen draaien.
Nu met extra personeel. Zodat ik niet alles alleen meer hoefde te doen. Achteraf heb ik gewoon mijn vervanger ingewerkt.
Tweede face love bombing is voorbij, kat zit weer in het zakje. Dus vervolgens vervolgen we gewoon onze weg. Ik met verbazing hij met ervaring.
Al snel begon het weer als vanouds. Alleen deze keer ging je dieper.
Dat laatste jaar dat ik bij hem was was de doodsteek voor mijn ik.
Apathische is alles aan me voorbij gegaan.
Na een maand wist ik al dat ik er weg moest.
Nu echt.
Ging me ook voorbereiden.
Steeds stiller en in mezelf gekeerd.
Ik dacht ik werk en reis dit seizoen met hem mee. Daarna ben ik weg.
Geen loon dus geen geld om ook maar een kant op te bewegen. En op de vraag mag ik loon, of een potje maken. Lachte je. En zei je waarom. Dat is stelen.
Gegijzelde werk en sex slaaf. Zodra je me in zag kakken trok je me weer naar je toe. Met een onbeschrijfelijke niet bestaande liefde. En emotioneel verwaarloosd als ik inmiddels was. Wentelde ik me helemaal leeg en opgestreden in dat neppe bad van kletter klater liefde.
Trianguleerde me met je ex. Je kinderen mijn vrienden. En ik ik werd alsmaar stiller. En voor me gevoel dommer. Wist niks meer. Kon niet meer denken. Vacuüm. Vergat alles. Deed echt domme dingen verzeild in gedachte. Wat voor jou weer voer was om me neer te zetten. Dom , die en die was beter. Nog meer als voorheen lag alles aan mij. Jou onbetaalde domme knecht. Kaffer.
En ik deed juist meer en meer me best om juist dit te voorkomen. Eenzaam en hunkerend naar liefde als beloning.
Het voelde als een eeuwig sollicitatie gesprek met als promotie jou liefde. En een ontslag brief die op de tafel lag.
Einde van het seizoen naderde. Ik ben auto voor auto spullen weg gaan brengen. Jou aandacht was zo bij je ex, want die moest nu weer alles gaan doen. Dat voelde je al op je klompen.
Jou negeren kwam nu mooi uit. En mijn wachten werd nu omgezet in actie.
En weg was ik.
Vier mnd hebben we geen contact gehad.
Toen er plotseling weer berichten binnen kwamen. Interesse...
Mm voor mm , kwam je onder het mom , van mij helpen waar je kon. Weer terug in het vizier. En we zullen altijd vrienden blijven weer in mijn energetische leven.
En weer zit ik er verslagen bij.
Waarom ik dit toelaat. Ik kan niks meer . Heb hulp nodig ,niemand begrijpt me. Kan niemand vertrouwen. Isolement. Afhankelijk. Verslaafd . Wie zal het zeggen.
Soort bijvrouw ben ik nou. Heet jan in zijn telefoon.
Ex doet nu alles wat ik deed. En voor mij ook al voor hem deed. Soort estafette vrouwen.
En het kleine beetje contact die we hebben. Want woon nog steeds appart. Dender je weer door mijn leven.
Niet met de deur in huis. Maar de hele voorgevel.
Speelt nog steeds jou spelletje. Met meer poppetjes en andere maskers.
Ik zie en weet.
Voel de verslaving. Maar merk ook het verschil met vorige keren.
Terug gaan zal ik nooit meer.
Ik hou hem te vriend . Misschien uit angst. Want zoals hij me verzekerd. Zullen wij nooit meer uit elkaar gaan. Zielen liefde. Eeuwig verbonden. Zal je me altijd terug vinden.
Je nieuwe knecht is nu de lul. En je ex.
Ik speel je spel mee. Enkel en alleen om af en toe geld aan te pakken.
Na al die jaren gebruikt te zijn. Pak ik dat gewoon aan. Maar besef nu na 7 mnd dat zelfs dat de regie over mijn leven beheerst.
Dus stuif langszaaam op het einde van ook dat tijdperk af.
Trek de manipulatie technieken niet meer. Triangulatie rukt mijn laatste beetje zelf vertrouwen uit mijn ik.
Moet helen en dat lukt zo duidelijk niet.
Daarom vandaag besloten.
Einde van de zomer ga ik weer heerlijk naar India. Dan ben ik het tijdelijke plekje waar ik mag wonen kwijt. Dus weer dakloos.
Beide kinderen zijn volwassen.
Nog even centjes verdienen en aanpakken.
En dan op naar morgen.
En dan nu echt energetische los komen.
Nu echt. Na 7 jaar elende.
