Het is oktober en ik heb al een paar keer gelezen dat het stoptober is. Tja wat zal ik hier nu eens over schrijven......
Het is moeilijk, absoluut. Moeilijk op verschillende punten wanneer ik het over roken heb. Ik heb al een eens blog geschreven over een voorwerp wat uiteindelijk een sigaret bleek te zijn. Wanneer je een van mijn eerdere blogs hebt gelezen dan weet je dat mijn man is overleden aan kanker. Wanneer je een beetje tussen de regels door gelezen hebt dan kun je er misschien uithalen dat hij is overleden aan de gevolgen van longkanker. Aan de gevolgen van roken. Ik probeer om ook een klein steentje bij te dragen met mijn verhaal om duidelijk te maken wat de gevolgen van roken zijn, voor mij en onze (mijn)zoon.

Hoe kwam mijn man aan longkaker? Tja je kunt op verschillende manieren aan longkanker komen. Wat het meeste voorkomt is door te roken. Je kunt heel veel verschillende dingen roken maar laat ik het nu gewoon eens hebben over die sigaret. Of die peuk of sigaar. Heb ik mij verdiept in wat voor troep er in zit? Nee. Daar heb ik ook geen behoefte aan. Dat doet op dit moment te veel zeer.

Mijn man was nog maar een kleine jongen van 13 jaar toen hij begon met roken. In die tijd was het stoer. Hij was ook de jongste van het gezin en had zijn broers en zussen zien roken dus nam hij het gewoon over. Daarnaast rookte zijn moeder ook. Het was de tijd dat het normaal was. Mijn ouders zijn gestopt toen ik een paar jaar oud was. Ik weet nog dat ik vroeg aan mijn moeder hoe dat nu smaakte. Ik mocht een beetje proeven maar was gelijk genezen. NOOIT MEER zo dacht dat kleine meisje en daar heb ik mij aan gehouden. Ik ben nu dus 41 jaar en mijn man en ik scheelde zo'n 15 jaar. Dus het tijdsbeeld van ons beide was erg anders. Toch was het 25 jaar geleden nog normaal om op school om te roken. Deed je dat niet, hoorde je er gewoon niet bij. Ik hoorde er dus niet bij. Mijn man was toen inmiddels al lang volwassen en rookte toen al meer dan 10 jaar. Langzaam werd het beeld anders en langzaam werd er steeds meer duidelijk over de gevolgen van roken. Langzaam werd het normaal om niet te roken en werd het minder sociaal om wel te roken.

Maar ja wat als iedereen in je omgeving rookt? Dan ga je gewoon niet stoppen. Ook niet wanneer het roken ontmoedigd wordt. Je mag niet meer roken in het openbaar vervoer. Je mag niet meer roken in openbare gebouwen en al dat soort dingen. Het rookverbod in de horeca vond ik best wel fijn want dan had ik gen last van die rook waar ik het ook nog eens benauwd van krijg. Maar terug naar het roken. Het roken is gewoon gezellig. Zeker wanneer je vrienden dat doen en op je werk past dit ook in je groep met collega's dus waarom zou je stoppen als je toch geen gezin hebt, wanneer je partner ook rookt en je hebt geen kind? Tot je iemand tegenkomt die je toch wel aardig vindt Die is een "paar jaartjes" jonger en je begint een stel te worden. Dan denk je na over kinderen maar ondertussen rook je al "gezellig" al jaren door. Dan ga je samen wonen en je vriendin en jij maken het officieel. Dan gebeurt het mooiste wat je kunt dromen. Je wordt vader. Maar je blijft doorroken.

Tja je kunt natuurlijk altijd grapjes maken over gerookt vlees. Als ik dood ga rook ik nog 1x. Maar je kunt ook eens een keer die poging wagen om te stoppen. Voor het te laat is. Niet pas als het te laat is. Dat je niet meer binnen rookt is al een voordeel. Daardoor is het roken een stuk minder geworden en het is gezonder voor moeder en babybuik om niet in hun directe omgeving te roken. Maar is dat genoeg? Voor je omgeving wel. Er zijn geen rookresten meer in huis. Niemand rookt meer mee. Dus voor nu is het wel goed. Toch is het verstandig om eens verder na te denken.

Tja dat is lastig, dat stoppen. Want stoppen moet je voor jezelf doen, zegt iedereen. En die reden om te stoppen die is er meestal niet. Want het is zo moeilijk. Je merkt immers niet dat het slecht is. Je merkt niet dat je lichaam achteruit gaat want het gaat zo langzaam. Je verwijt het eerst aan je fiets, die trap zo moeilijk. Maar wat niet merkt is dat je conditie achteruit gaat. Je hebt immers nooit iets gemerkt dus nu zal er ook niet zo veel aan de hand zijn. Tot het moment dat je merkt dat je verkouden wordt, of dat je andere klachten krijgt. Wat dan? Je gaat naar de huisarts en je wilt dat er verder gekeken wordt. En dan kom je er achter dat het echt fout is. Eerst hoop je op COPD of een andere nare longziekte die chronisch is. Waar je niet aan durft te denken is longkanker.

Maar dan blijkt uit foto's en onderzoeken dat het wel degelijk longkanker is. Niet een beetje maar heel heftig. De zwaarste chemokuren worden ingezet. En er moet bestraald worden. Het is niet weg te halen want het zit om de luchtpijp, slokdarm en aorta heen. Doe je niks ben je met een paar maanden dood. Doe je wel iets heb je 20% kans om over 9 jaar nog te leven. 20% kans. om te leven. 80% is binnen 9 jaar dood. De kans dat je bij die 20% zit is kleiner dan de kans dat je bij die 80% zit maar je hebt een kind. Dat kind is net 4 jaar wanneer jij je diagnose hebt gekregen. Je hebt een vrouw en jullie willen samen jullie kind groot zien worden. Hoe hard je ook je best doet om de kerst te halen en hoe hard je ook zegt met oud en nieuw steek ik vuurwerk af! (het is eind augustus) blijkt dat je begin december niet eens red. En waarom? Omdat je 40 jaar gerookt hebt! 40 jaar heb je gerookt, heb je je longen vergiftigd.

Dit is globaal het verhaal van mijn man. Ja hij is gestopt, toen het te laat was. Toen kon hij wel stoppen. Toen had hij de wilskracht wel. Hij heeft 2 weken op bed gelegen om af te kicken van het roken. Denken we. Het kan een combinatie zijn van verschillende factoren zijn waarom hij zo ziek was. maar zware shag en dan ineens zonder hulpmiddelen stoppen is zwaar. Hij is gestopt, maar veel en veel te laat. Daarna hield hij het wel vol want hij wilde leven. Voor zijn zoon. voor mij en zichzelf. De chemo heeft wel geholpen, de tumor is geslonken maar de bestraling heeft zijn longblaasjes gesloopt. Maar daar zet ik wel als kanttekening naast dat het roken van al die jaren zijn longen ook beschadigd heeft. Mijn man heeft 2 longbloedingen gehad, een herseninfarct en daarna weer een longbloeding. Bij de tweede longbloeding heeft hij het herseninfarct opgelopen als gevolg van de poging om de longbloeding te stoppen. Ik heb in deze dagen verschillende gesprekken gehad met de artsen en mijn schoonzusters. De artsen zeiden mij dat ze niet meer zouden gaan reanimeren en dat er een palliatief protocol zou komen mocht er nog een longbloeding komen. De longarts zei dat de bestraling echt nodig was. Ik zei dat ik dat niet meer wilde (met de informatie van de bestraling in mijn achterhoofd). Een paar dagen later kreeg hij weer een longbloeding. Toen konden de artsen niks meer doen. De dagen daarna stonden in het teken van het afscheid nemen van mijn man, van papa en het regelen van de crematie.

Dit blog heb ik geschreven in het kader van stoptober. In de hoop dat ik hier iemand mee bereik. In de hoop dat dit verhaal iemand over de streep trekt om inderdaad te stoppen met roken. Hoewel ik mij heel erg bewust ben van het feit dat rokers niet zomaar zullen stoppen doe ik toch een poging. Onze (mijn) zoon moet nu opgroeien zonder papa. Zonder een goed voorbeeld van hoe een papa is. Hij zal zijn vader alleen leren kennen uit mijn verhalen. Hoe zijn herinneringen aan papa zijn weet ik niet. Hoe hij papa zal kennen is nog onbekend. Of hij hier goed mee leert omgaan zal de toekomst uitwijzen. Ik doe mijn best om zowel die moeder als ook die vader te zijn die hij nodig heeft maar ik kan zijn papa niet vervangen. Ik zal altijd moeten vertellen wat hij van papa heeft want hij zal dit zelf nooit kunnen vergelijken. Hij kan niet die voeten van papa zien en zeggen van hee pa en bedankt voor die nare tenen. Hij kan nooit aan zijn vader vragen van vertel eens pa, wat heb jij vroeger uitgespookt? Ik zal moeten vertellen hoe papa wegdook voor de hand van de meester en dat zijn buurjongen de klap kreeg die voor hem bedoelt was. Ik zal moeten vertellen hoe papa er voor mama was tijdens de keizersnee. Al dat soort dingen. Denk alsjeblief niet van ach dat stoppen, dat komt wel. Als ik er aan toe ben. Voor je het weet kom je er niet meer aan toe.