Neptunus had zijn leger paraat staan.
Beschermd tegen magische krachten en fysieke aanvallen.
Hij kende Ursula goed. Te goed eigenlijk.
Het liefste zou hij haar in de knoop leggen met al haar tentakels.
Maar zoals hij wist was er geen goed zonder kwaad.
Kwaad moest naast het goed kunnen bestaan om het verschil te kennen.
Toch ging ze nu veel te ver. Zij wilde alleen het kwaad en dat kan niet.
Het wordt dus tijd voor actie. Dit maal zou Ursula al haar macht verliezen.
Zij mag dan wel terug willen naar haar oervorm maar er zou altijd een rand van kwaad om haar blijven hangen, een schaduw. Daaraan alleen al zou Neptunus haar herkennen.
Juist door die rand van kwaad of duister kon zij niet door de magie van licht komen.
Zeemeerminnenmagie is sterk. Heel sterk. Neptunus staat paraat.
