Misschien weet je het intussen, maar ik blijf het voor alle zekerheid toch maar herhalen. :-) Onderaan deze post, in het roze gedeelte, vind je een Nederlandstalige versie.
OK, there’s something I have to shout out first.
My Lucie-girl is making me so proud right now. The last two trials she’s run, she’s done amazing. After one and a half seasons of disqualifying because she was overstimulated, overwhelmed, and everything but focused at trials, she’s starting to really work consistently, and she is running some great courses. Last Saturday, she ran a really fast course with long straight lines, with only one fault, and placed third. Then on Tuesday we drove our new home away from home to another trial in Liège, and there, she ran her first ever clear trial run in the jumping! So nice to finally see her show everything we already knew she could do! She’s been doing amazing stuff at training, but she always had a much harder time at trials. Now, our hard work is finally paying off for our little black sheep.
OK, now that my rant is over, I can start the story of our trip to Liége from the beginning. D and I entered a trial there, and we didn’t feel like getting up at 5 AM on the last day of our summer vacation, to drive there in the morning. That, after all, was what we bought Ria for last month. Ria? Who is Ria and why did you buy her? I can hear you guys thinking something just like that. Well, meet Ria. She’s our caravan, and we’ll be driving her to trials. This will allow us to arrive in a nice, relaxed fashion the night before. No more alarm clocks at ungodly hours just to make it to the trial grounds in time to find a decent spot. No more dragging tents and chairs and coolers from the car to the grounds. Taking our dogs to trials just became so much easier, and so much more not exhausting. It’s absolutely wonderful!
At this point, I need to introduce you to Lars. He's my nephew, and also my godson. He’s adorable, and he’d been asking me for a sleepover for ages. He loves camping out in our crater field, I mean, backyard. He also loves spending time with our dogs, and we literally have to tell him to stop cuddling them, because, patient as they are with him, they are not saints, and their patience has its limits. So we asked him if he wanted to go camping at a dog trial with me and D. Turns out he was enthusiastic about the idea, and considered it quite the adventure. It probably is, for a 6 year old.
So, even though we were planning to leave for Liege on monday afternoon, preparation began on Sunday. I had plenty of stuff to do, and we were planning on a caravan dinner of spaghetti for the boys (Lars and D, and zoodles for me). So, thanks to my "Cook once eat twice" strategy, I had monday night’s caravan dinner sorted. All I had to do was walk over to the freezer, grab a prepped freezer meal bag with spaghetti sauce, and toss it in the bowl of my slow cooker to thaw overnight. My plan was to try to feed Lars some paleo goodies, and see how he liked them. For that, I actually needed some paleo goodies, though. Next thing I did was peel two sweet potatoes, cut them into big chunks, and set them on the stove in a pot of water. Then I started the oven preheating and began with frittata muffins for lunch on Tuesday trial day. When those were in the oven, My sweet potatoes were cooked, and Tuesday trial day breakfast slowly began to take shape. Paleo protein brownies. I got out the ingredients for those, and by the time the frittata muffins were done, I could take them out of my muffin tin in their nifty silicone muffin tin liners, and plop in some more liners, fill them up with brownie batter, and toss the muffin tin straight back into the oven. The recipe is at the bottom of this post.
By the time the food was done, and the rest of my preparations for our trip were made, I was wiped out, and already, my to do list for monday was being composed in my head.
On Monday morning, I set the slow cooker, with its defrosted spaghetti sauce ingredients, to high for about 4 hours. I fed myself a decent breakfast, figuring I’d need it, and drove to my brother’s house to pick up Lars. Together, we went grocery shopping for our camping trip, and he got to pick out some things for him to eat. I had my paleo breakfast brownies baked and ready, but I figured on taking some cereal in case he didn’t like my them, and we got some other stuff to stock Ria’s little fridge. At home, all I had to do was thicken the sauce just a bit with arrowroot starch, let my slow cooker do its thing on high for two more minutes,, and pour the whole thing in a large leak proof container. I also zoodled a zucchini for myself, and got pasta for the boys.
Let's hit the road!
Let's hit the road!
The paleo spaghetti sauce was a hit, but that was a given. Can’t go wrong with that.
“Auntie, is that red pepper?”
“No sweetie, it’s a little chunk of tomato.”
“Oh, OK!”
Well, you almost can’t go wrong with that. A little white lie to get a kid to eat his veggies never hurt anyone, I guess.
Then, on Tuesday, I served up my decadent brownie breakfast. I put a little bit of butter on them for some fat to keep us going until lunch, and added a few slices of cantaloupe. Lars, however, liked the idea of chocolate brownies for breakfast, but didn’t love the actual thing. His sweet, milk chocolate loving palate didn’t actually dig my dark chocolate brownies. I did though, and I fed them to our neighbour, who approved as well, so if you don’t have a sweet tooth, feel free to give them a try. ;-)
Thank Goddess I got the boys some cereal as a back-up, though.
At lunch, he did love the frittata muffins, even though there was more red pepper in there. Sadly, Liam loved them even more, and snatched the first frittata straight from in between little fingers. Luckily, I was prepared and had more than enough.
Of course, camping about is more than just food.
We walked the dogs.
We competed at the trial
And we also played some games, of course.
I particularly remember a hilarious game with a singing, farting pig. Hah! Loved it! Who wouldn't? We had so much fun with it, that I forgot to take some pictures. But trust me, it was so funny it made me snort.
By the time our trip was over and we hit the road, it was up to D to get everyone home safely, because we were all knocked out before we even made it to the freeway. Life can be so sweet. Apparently, so can kids and dogs, especially when they’re sleeping.
Now, let's start making those brownies I hope you'll love.
You’ll need:
- 2 sweet potatoes, boiled and cooled down
- 5 eggs
1,5 tbsp of coconut flour
2 tbsp of hemp protein powder
4 tsp of pure cocoa powder
1 tbsp of coconut oil
Thickened apple-berry juice to taste
- Blend everything
- I’m not a bit afraid of raw egg, so I tasted my muffin batter to check if it was sweet enough. I don’t have a sweet tooth, but next time I make them for Lars, for example, I would be adding some more thickened juice.
- Pour the batter into a mold lined with baking paper, or for individual portions, pour it into a muffin tin. Use muffin tin liners or brush some melted butter into the molds to make your brownies come out easily.
Bake at 180°C for about 25 minutes, or until they are firm.
So, that’s it for today. We went on a trip, had loads of fun, and some of yummy, paleo, camping proof food. All in all, a pretty sweet way to end our summer vacation, and this blog. :-)
My name is Jasmien. I lead a blessed life in the company of my man D and my 4 lovely dogs. I love feeding people, and I love to tell stories, so that is what I do here. Hope you enjoy my bilingual tales about our paleo food journey, and our madness!!!
If you don’t want to miss my next post, follow My Tiny Paleo Kitchen on Facebook!
My Tiny Paleo Kitchen Cookbook
Are you curious about my other recipes? Come and have a look at my recipe round up page.
Eiwitrijke paleo ontbijt brownies
OK, er is iets wat mij eerst en vooral van het hart moet.
Ik ben de laatste tijd apetrots op mijn lieve Loezepoes. De laatste twee wedstrijden die ze gelopen heeft, waren zo schitterend. Na anderhalf seizoen vol diskwalificaties omdat ze de drukte niet zo goed kon plaatsen, en dus allesbehalve geconcentreerd aan de start kwam, begint ze nu eindelijk aandachtig en geconcentreerd te werken, en ze liep al een paar prachtige parcours. Afgelopen zaterdag deed ze het heel goed in een snel parcours met lange rechte lijnen, waarop ze maar 1 klein foutje maakte. Op maandag trokken we met onze thuis-weg-van-thuis naar Luik voor een wedstrijd, en daar liep ze voor het eerst een foutloos wedstrijdrondje in de jumping! Zo fijn om te zien hoe ze nu eindelijk een beetje laat zien waartoe ze in staat is. Ze toont al langer heel goeie dingen op wedstrijd, maar ze had het altijd een pak moeilijker op wedstrijden. Al onze training begint nu eindelijk ook resultaten op te leveren voor ons klein zwart schaapje.
Jah. nu dat van mijn lever is, kan ik deftig beginnen vertellen over ons tripje naar Luik. D en ik waren dus ingeschreven voor een wedstrijd. We hadden echter niet veel zin om om 5u ‘s ochtends uit ons bed te strompelen op de laatste dag van ons groot verlof, om dan in de vroegte naar daar te rijden. Dat was ten slotte de reden dat we ons Ria gekocht hebben. Ria? Wie is Ria en waarom heb je haar gekocht? Ik hoor het jullie tot hierl denken. Wel, dit is ons Ria. Ons caravannetje, waarmee we vanaf nu wel vaker naar wedstrijden zullen rijden. Op die manier kunnen we rustig de avond ervoor vertrekken, op een aangename en ontspannen manier. Geen wekkers meer op ongoddelijke uren, om toch maar op tijd op het wedstrijdterrein toe te komen. Gedaan met het verslepen van stoelen en materiaal en honden van de parking naar het terrein. Met onze honden op wedstrijd gaan werd plots veel eenvoudiger, en veel minder vermoeiend. Astrid Bryan zou zeggen: “Het is gewoon amazing!”
Dit is het punt waarop ik je moet voorstellen aan onze Lars. Mijn neefje, en petekind. Hij is keischattig, en was al heel lang aan het vragen wanneer hij nog eens bij ons mocht komen logeren. Hij kampeert supergraag in ons patattenveld. Pardon. In onze tuin. Hij is ook heel graag bij onze honden, en we moeten hem ook letterlijk vragen om te stoppen met het knuffelen van die sukkelaars. Hoe geduldig ze ook zijn met hem, ook aan hun geduld komt vroeg of laat een einde, meestal wanneer ze zich gaan verstoppen voor hem. Dus. We vroegen of hij geen zin had om met ons mee op wedstrijd te gaan kamperen. Amai, hij was kei enthousiast, en voor hem was het allemaal een groot avontuur. Hoe zou je zelf zijn, als zesjarige?
Hoewel we van plan waren om maandagmiddag te vertrekken naar Luik, begonnen de voorbereidingen al op zondag. Mijn plan was om Lars te laten proeven van enkele lekkere paleo hapjes, om te zien wat hij ervan zou vinden. Alleen heb je dan natuurlijk ook enkele paleo hapjes nodig om te serveren. Ik had dan ook nog veel te doen, en we waren dan ook van plan om maandagavond spaghetti te eten. Dankzij mijn "Kook één keer, eet twee keer" strategie, was die spaghetti al zo goed als geregeld. Allez, voor de heren (Lars en D) was het spaghetti, voor mij zoodles. Ik moest er alleen voor tot bij de diepvries wandelen, en een zakje uit te halen waarop “spaghettisaus” geschreven stond. Ik zwierde de inhoud in mijn slow cooker om alvast te ontdooien tegen de volgende ochtend. Daarna schilde ik 2 zoete aardappels, sneed ze in grote stukken, en zette ze in een pot water op het vuur. De oven ging aan om voor te verwarmen, en ik begon aan een portie frittata muffins voor de lunch op dinsdag wedstrijddag. Tegen dat die klaar waren, begon ook het ontbijt voor dinsdag wedstrijddag vorm te krijgen. Mijn eiwitrijke paleo brownies. Ik begon de ingrediënten te verzamelen terwijl de zoete aardappels stonden te koken, en tegen dat ik de frittatamuffins in hun silicone cupje uit de vorm kon halen, kon ik er meteen nieuwe cupjes in zetten, ze opvullen met browniebeslag, en de muffinvorm opnieuw te oven in zetten. Het recept vind je onderaan deze post.
Tegen dat ik klaar was met het maken van al dat eten, en ook met het treffen van enkele andere voorbereidingen, was ik doodop, en was het takenlijstje voor maandag al aan het groeien in mijn hoofd.
Op maandagochtend zette ik de slow cooker voor 4 u op high, met de nu ontdooide spaghettisaus in wording. Ik nam eventjes tijd voor een degelijk ontbijt. Iets zei me dat dat van pas zou komen. Daarna vertrok ik naar het huis van mijn broer om Lars op te halen. We deden samen de boodschappen voor ons kampeertripje. Ik had dan wel ontbijtbrownies voorzien, maar ik nam voor alle zekerheid toch ook maar een doos cornflakes mee bij wijze van plan B. Samen kozen we dan de rest van ons proviand om Ria haar ijskastje mee te stockeren. Thuis moest ik dan alleen nog de saus wat indikken met arrowroot, de slow cooker nog 2 minuten zijn ding laten doen op high, en alles overgieten in een goed afsluitbare kom. Ik draaide ook nog een courgette door mijn spiraliser, en kocht pasta voor mijn 2 mannen.
Allez, zijn we nu nog niet weg?
Allez, zijn we nu nog niet weg?
De paleo spaghettisaus was een voltreffer, maar dat had ik al wel verwacht. Met spaghettisaus kan je niks verkeerds doen...
“Tante Mien, is dat paprika?”
“Nee, vriend, dat is gewoon een stukje tomaat.”
“Ah, OK!” Ja. je kan er bijna niks verkeerds mee doen. Maar een leugentje om bestwil, om wat groentjes binnen te smokkelen, kan nu ook niet zoveel kwaad. ;-)
Dan op dinsdag, dat fameuze brownie ontbijt. Ik vond het zalig. Ik deed er wel een klein beetje boter op, om verder te kunnen tot de middag, en deed er ook een paar schijfjes meloen bij. Lars vond het echter wat minder. Brownies voor het ontbijt vond hij geweldig, in theorie. Mijn uitvoering, dat was een ander verhaal. Zijn voorliefde voor zoete melkchocolade was een beetje een dooddoener, vermits mijn brownies eerder de smaak van pure chocolade hadden. Voor alle zekerheid liet ik dus ook onze buurvrouw nog eens proeven, en die vond het ook goed. Conclusie: Als je geen echte zoetebek bent, is het absoluut wel de moeite waard om een poging te wagen. ;-)
Godinzijdank had ik dan toch die plan B cornflakes.
Zijn ‘s middagse frittatamuffin, daar zei onze kleine man ook geen nee tegen, zelfs niet met die gevreesde rode paprika erin. Liam zei er spijtig genoeg ook geen nee tegen. De eerste muffin werd vakkundig vantussen kleine vingertjes gegrist voor D of ik kon ingrijpen. Maar ik had er gelukkig genoeg voorzien.
Natuurlijk is kamperen meer dan alleen maar eten.
We gingen wandelen met de honden.
We liepen onze wedstrijdparcours.
En we speelden spelletjes, natuurlijk.
Ik vond vooral het spelletje met het zingende, windjes latende varkentje echt schitterend. Wie dat uitgevonden heeft is een genie! Het was zo plezant dat ik vergat om er foto's van te maken.
Tegen dat het kampeeravontuur ten einde was, was het de taak van D om ons allemaal veilig en wel terug thuis te krijgen. Ah ja, wij waren allemaal uitgeteld, en al onder zeil nog voor we op de autosnelweg geraakten. Het leven kan toch schoon zijn. Blijkbaar kinderen en honden ook, vooral als ze slapen.
Allez kom, gaan we brownies maken?
Wat heb je nodig?
- 2 zoete aardappels, gekookt en afgekoeld
- 5 eitjes
- 1,5 eetl kokosmeel
- 2 eetl hennep proteine poeder
- 3 theel pure cacaopoeder
- 1 eetl kokosolieAppel-bessen diksap naar smaak
Wat gaan we daar dan mee doen?
- Doe alles in de blender, of zet er de staafmixer in, tot je een glad beslag krijgt.
- Zelf ben ik helemaal niet bezorgd over rauw ei ofzo, dus ik proef gewoon van het beslag om te kijken of er nog diksap bij moet. Zelf gebruik ik maar weinig, maar als het bijvoorbeeld voor een kind is, kun je het natuurlijk wat zoeter maken met behulp van nog wat extra diksap.
- Giet het beslag in een vorm die bekleed is met bakpapier, of als je individuele porties wilt, kun je muffinpapiertjes of zo van die silicone muffincupjes gebruiken. Als je dit niet gebruikt, moet je erop letten dat je de vorm goed inbotert.
- Bak gedurende 25 minuten, of tot de brownies gaar zijn, in een voorverwarmde oven van 180°C.
Zo, daar zijn we dan ook weer door. We gingen op minireis, maakten heel veel plezier, en aten paleo, caravanproof, lekker eten. Al bij al, een fijn einde van ons groot verlof, en meteen ook van deze blog. :-)
Ik ben Jasmien. Ik heb het geluk om mijn leven te mogen spenderen in het gezelschap van mijn ventje D, en onze 4 schatten van honden. Ik vind het zalig om voor mensen te koken, en verhalen te vertellen, en dat is dan ook wat ik hier doe. Hopelijk heb je iets aan mijn tweetalige verhalen over ons paleo avontuur, en onze chaos!!!
Als je mijn volgende post zeker niet wil missen, verwelkom ik je met veel plezier op de Facebook pagina van My Tiny Paleo Kitchen!
My Tiny Paleo Kitchen Cookbook
Benieuwd naar mijn andere recepten? Kom dan zeker eens een kijkje nemen in mijn recepten overzicht.
