Wat ben ik gelukkig !!!! En ik besef het maar al te goed hoeveel geluk ik heb!!
Ik heb een pracht van een vent!! Na 22 jaar (19j getrouwd) genieten wij nog steeds van elkaar.
Hoe wij elkaar aanvullen en in evenwicht houden is zo mooi en prachtig! Ondanks dat we eigenlijk elkaars tegenpolen zijn.
Ik kus mijn beide handjes en ben ontzettend dankbaar dat ik zo iemand heb gevonden.
Hoe hij mij heeft kunnen kneden van een onzelfzeker, onrustig en breekbaar mensje tot meer zelfzekerheid, het verkrijgen van innerlijke rust en me ondersteund in mijn kwetsbaarheid.
Hoe hij mij geleerd heeft om niet zo koppig te zijn. Zonder woorden, maar door zijn daden. Door hoe hij omging (en omgaat) met mij.
Hoe mij geleerd heeft om respect te hebben voor elkaar. Zonder woorden, maar door zijn daden. Door hoe hij omging (en omgaat) met mij. Want van thuis heb ik het niet gezien.
Hoe we met zachtheid omgaan met elkaar, want ook dat heb ik thuis niet gezien.
De rust en de vrede tussen 2 mensen .... heb ik nooit gezien thuis, maar mag het nu helemaal en compleet ervaren.
Het ontroerd me vaak als hij op straat mijn hand vastpakt, hoe hij mij steeds plaagt en fopt, en streken met me uithaalt. Hoe we in een groep toch steeds dicht bij elkaar blijven. Als we met 'de bende' gaan eten toch plaats nemen naast elkaar aan tafel.
Het is absoluut geen romanticus, maar laat op zijn eigen manier zien hoeveel ik voor hem beteken. Dat uiterlijk er niet toe doet.
En o ja hoor, we zagen zeker ook wel eens tegen elkaar en we hebben zeker ook wel eens een meningsverschil. Het is stil waar het niet waait.
Ik wou dat het voor iedereen zo kon zijn, want het kan zo mooi zijn. HET IS ZO MOOI !!!
Hopelijk ga ik hiermee anderen niet te veel gaan kwetsen, want ik zie in mijn omgeving dat het meer anders is dan zo.
Hopelijk kan anderen laten inzien dat liefde ook mooi kan zijn.
En hopelijk zijn er ook mensen die dit kunnen beamen. Die ook dezelfde liefde mogen ervaren zoals mij.
Onlangs had ik het er hier op yoors ook met iemand over.
Iemand vroeg mij hoe wij dat doen. En toen ik erover ging nadenken moest ik zeggen dat dat eigenlijk zo een beetje vanzelf ging allemaal.
Er kwam toen iemand met de opmerking.
"Liefde is geen werkwoord, het gaat vanzelf"
En dat is me zo bijgebleven.
Wij hebben geen echte dieptepunten gekend, het kostte geen moeite om bepaalde dingen op te geven, het kostte geen moeite om andersom te gaan denken, het kostte geen moeite om zijn mindere kantjes te aanvaarden en ermee om te gaan, het kostte geen moeite om hem mijn onvoorwaardelijke liefde te geven.
Het ging allemaal als vanzelf ....
