Ook bij ons deugde het niet, al die wijven en dan maakte hij een klapperend handgebaar dat ons eeuwige geklets moest verbeelden. 
Regelmatig kleedde Piet zich in de vroege ochtend al aan, ongewassen en ongeschoren hing hij dan in zijn stoel te wachten tot we eindelijk eens kwamen met brood. “Ik ben uitgehongerd” 
Als Piet ergens last van had, van darmen tot een zere teen, moesten we hem onder de brug dumpen zodat hij een kort eind te gaan had, of gooi me maar in de plomp. 
Na een gebroken heup leerde Piet nooit meer lopen, hij luisterde niet naar de dames van de fysiotherapie, "wat dachten die wijven, wisten ze niet dat het pijn deed". 
Daarna gaf Piet een meesterlijke imitatie van een weerwolf. Zo kon hij uren zitten op de gang voor zijn appartement, menig bezoeker zocht ons, de zusters op omdat die meneer pijn had, eenzaam was, hulp nodig had en noem maar op. 
Als je hem opzocht; “ jawoor daar is er weer eentje die niks voor me kan doen” En nee, hij wilde niet naar bed, geen pijnstiller en niet naar beneden naar de huiskamers voor een activiteit en hij maakte weer zijn beruchte handgebaar over het geklets.

Het gescheld en getier was niet van de lucht, afgewisseld door het weerwolf gejammer. 
Ik kwam binnen voor mijn avonddienst. De collega’s die ik zag zuchtten eens flink over Piet. 
Alles geprobeerd en niets was goed. 
Vers binnen ging ik maar eens naar Piet, het zou anders weer een dramatische avond worden.
 Onderuitgezakt, ongeschoren, woest ongekamd haar, vuile kleding, ach man wat had je het jezelf weer moeilijk gemaakt vandaag. 
“He Piet, man wat is er? Je lijkt problemen te hebben” 
Achterdochtig keek Piet me aan, hij mompelde nog net niet “ wat mot je”  
Waarschijnlijk zag ie aan mijn houding dat ik me niet wilde laten afschepen. 
“ ik ken mijn auto niet vinden”  probeerde Piet, hij wees naar het parkeerterrein, bomvol auto’s op deze zonnige middag. “ wat voor een is het?”  hulpvaardig wilde ik mee kijken. 
“Een groene Ford” “Nee die zie ik niet, maar er is nog meer parkeerplek, dat kunnen we hier niet zien” vertelde ik, “zullen we samen buiten gaan kijken?” 
Dat vond Piet warempel wel een goed idee, alleen het vest dat ik hem aan wilde doen was belachelijk, hij smolt niet. Hij wilde opstaan,  totdat hij stond, en herinnerde dat het niet kon. 
“Beensteunen aan de stoel, pootjes erop en we gaan” zei ik. 
Natuurlijk moest het weerwolf geluid aan in de lift, zo’n eng klein hokkie. Buiten leek de wind toch harder dan Piet had verwacht en toen stemde hij in met het vest dat ik achter op zijn stoel had gehangen.

Aan het eind van het parkeerterrein namen we de bocht naar het pad langs het water. 
“ jaja straks denk je nog dat ik een boot heb” 
Mijn gesprekje over boten wimpelde hij meteen af. 
Via het pad kwamen we op een ander stuk parkeerterrein, mijn hersenen werkten inmiddels op volle toeren want Piet bleef zoeken naar zijn auto,  die er natuurlijk niet was.
 Ik had gehoopt dat we onderweg een gespreksonderwerp zouden vinden. 
“Piet, hoe oud zijn jouw kinderen eigenlijk?”  
“Hoezo” vroeg Piet die dat onmogelijk nog zou weten. 
“Nou" probeerde ik voorzichtig " ik bedacht me net dat ze net zo oud zijn als die van mij. 
Als mijn auto weg is is er meestal een kind mee weg” 
"Ja, lekker makkelijk, pa gooit de tank wel vol”  was het geklaag van Piet meteen.
Beet!! Ik zeurde nog wat verder over jeugd, auto’s en de portemonnee van pa. 
We waren het roerend eens. Toen we het gebouw weer binnen gingen hadden we het gezellig met ons gezamenlijke geklaag. 
Ik wilde Piet even naar een huiskamer brengen voor wat afleiding, hij had de krant toch nog niet gelezen? 
We gingen een huiskamer binnen waarvan de medewerkster met een frons naar ons keek. 
“Piet komt even de krant lezen hier”  zei ik, “een verse krant” 
“we lezen alleen het ochtendblad, die is niet vers meer”  collega had duidelijk geen zin meer in mijn humeurige metgezel aan het eind van haar dienst. 
Ik fatsoeneerde een krant en schoof Piet aan een tafeltje, krant erop, sappie ingeschonken voor Piet.
 “Ik wacht hier effe tot mijn zoon terug is met mijn auto”  zei Piet, zijn bezoek verklarend. 
“Beste Piet, je hebt allang geen auto meer”  zei mijn collega, de realiteit niet uit het oog verliezend. 
“wat jij snotneus, ik geen auto?” 
Piet was meteen weer op oorlogssterkte. 
Sussend vertelde ik dat we samen hadden gezocht naar Piet zijn groene Ford, maar dat die er niet stond, dus hadden we gedacht dat een van zijn kinderen er wel mee weg was. 
De dag was duidelijk lang en zwaar geweest voor mijn collega; " ja maar,"  begon ze voorzichtig. 
“Niks ja maar” zei Piet overvallen door een vlaag van goed humeur “ ik blijf lekker even hier,  ik zie wel of er iemand komt met mijn auto” 
Ik liet hem daar achter voor de avondboterham, “ je mag me bellen” zei ik in het luchtledige toen ik weg ging om mijn avonddienst op de etage te draaien, ik keek naar Piet en mijn collega want eigenlijk wist ik niet wie het eerst last van de ander zou hebben en mij zou bellen.