#Even voorstellen, Piet.
In het woonzorg centrum waar ik werk wonen veel bijzondere mensen.
Ze hebben een eigen appartement en kunnen gebruik maken van huiskamers beneden waar allerlei activiteiten op het programma staan.
Wij, het personeel, bieden zorg en begeleiding aan voor mensen met een dementie.
Op kamer 625 woonde Piet, witte woeste krullen en felle ogen.
Piet was het type 12 ambachten en 13 ongelukken geweest, een ruwe bonk met goede bedoelingen.
Hij treurde om moeder, zijn echtgenote die hij volgens zijn kinderen niet zo liefdevol had benaderd in hun huwelijk. Moeder was gevallen voor de knappe vent die hij ooit was.
Als vader was Piet ook niet fantastisch geweest en niet alle kinderen wilden nog contact.
Bij de dochter en schoonzoon die nog wel kwamen zag je het conflict al ontstaan bij binnenkomst, of eigenlijk daarvoor al.
De kantoormeneer die nooit echt gewerkt had kwam hem, Piet, wel even vertellen hoe het moest, en waar waren trouwens “mijn” centen? Dat schoonzoon er eigen centen in stopte omdat de financiën rampzalig waren bij opname heeft Piet nooit willen en kunnen horen.
