In het woonzorg centrum waar ik werk wonen veel bijzondere mensen.
Ze hebben een eigen appartement en kunnen gebruik maken van huiskamers beneden waar allerlei activiteiten op het programma staan.
Wij, het personeel, bieden zorg en begeleiding aan voor mensen met een dementie.

Elly was klein, petit zoals ze in Frankrijk zeggen, keurig in de kleren met een prachtige bos witte krullen, met snelle passen racete ze achter haar rollator door de gangen.
Maar voor het zover was…………..

“Goedemorgen mevrouw.”
Meestal sloeg dan de balkondeur dicht als we via de gang deur haar appartementje binnenkwamen, met medicijnen en de spulletjes voor het ontbijt.
“is het al zo laat?”
We dekten haar tafeltje, broodjes “toch wel donkerbruin zuster?” kopje thee en beleg.
‘ik blijf nog eeeven liggen”

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

Miranda Tabor
Aangrijpend. Zo liefdevol geschreven ook. Zie het zo voor mij. 
Reply
Schorelaar
dank je voor je compliment
Reply
Els Vergaerde
Mooi eerbetoon en veel respect voor uw werk!
Reply
Schorelaar
Ik heb heel erg leuk werk. Afwisselend, leerzaam, gezellig maar ook verdrietig en vermoeiend.
Reply
Marion's World
Ach wat een vrouw ! En wat prachtig en liefdevol geschreven !!! Een mooi portret ...........
Reply
Schorelaar
Het was, zoals de vaak bij een sterfbed, een goede periode. 
Reply
SocialPro Snooker Coaching
Toch een heel mooi beroep, ondanks de soms wel moeilijke momenten bij het moeten afscheid nemen. Ben benieuwd hoe ik hier zelf mee ga omgaan en of je het kan lossen of dat je het moet leren lossen.
Reply
Schorelaar
Als ik er ben kan ik handelen, thuis kan ik niets meer. Gelukkig heb ik goede collega's waar ik het aan kan overlaten.
Reply
jolandemooij
Ach ja je moet maar zoveel mogelijk meebewegen zeg ik altijd maar.
Reply
Schorelaar
Daar heb je gelijk in collega
Reply
Je weet wel...Karin!
Ontroerend dit.. k zie ineens mijn oma ooit op haar tafelkleed zitten..t werd anders steeds gestolen
Toen als kind natuurlijk niet doorhebben wat er speelde, verdrietig
Mooi geschreven en fijn dat jullie er voor hen zijn
Reply
Schorelaar
Dank je, ik had ooit een oudtante die maar koek bleef delen.....
Reply
erkaryam
wat mooi geschreven en zo fijn dat er toch nog goede zorg is hoe zwaar en moeilijk het soms ook kan zijn
Reply
Schorelaar
Gelukkig heb ik veel goede collega's
Reply
Mary-José (MJ)
ach wat een mooi verhaal, en hoe triest ook eigenlijk he...alle wantrouwen (zo bekend) voor hen zo zwaar om me mee te leven (zou ik me kunnen indenken) . wat heerlijk dat ze zich eindelijk kon 'overgeven' aan het goede..
Reply
Schorelaar
die wantrouwen en achterdocht, die ons soms ook tot wanhoop brengt.
Reply
The Original Enrique
Echt een verhaal met een lach en een traan... arme Elly...
Reply
Schorelaar
Ja, arme Ellen, en Fred die zijn moeder mist.
Reply
wakeupkitty
Een mooi verhaal. Bedankt voor het delen
Reply
Diaantje 🦋
Prachtig verhaal toch weer, mooi beroep lijkt me zo.
Reply
Schorelaar
ja, ik ga het niet romantiseren, het is hard werken maar er zitten hele mooie momenten in
Reply
diniedezeeuw
Wat prachtig omschreven.
Reply
marijke
ach arme Elly. Maar zo gaat het wel vaak hé
Reply
Schorelaar
Het gaat altijd anders
Reply
Yvonne
Wat een mooi verhaal weer. Mijn oma was zwaar dement en ik had er iemand zoals jij gegund om haar te verzorgen.
Reply
Gertiena
Wat heb je dat mooi geschreven.
Reply
Encaustichris
Weer een bijzonder mooi en respectvol verhaal! In alinea 5 heet de persoon ineens anders? (Ik weet niet of je hier echte naamen gebruikt, daarom noem ik de naam niet, mocht je het willen veranderen)
Reply
Schorelaar
dank je, ik heb het veranderd.
Reply
Marjolein
ik geniet erg van deze verhalen over de bewoners. Weer een juweeltje!
Reply