Komkommertijd.

In het woonzorg centrum waar ik werk wonen veel bijzondere mensen. 
Ze hebben een eigen appartement en kunnen gebruik maken van huiskamers beneden waar allerlei activiteiten op het programma staan.
Wij, het personeel, bieden zorg en begeleiding aan voor mensen met een dementie.

Komkommertijd is de benaming voor een bepaalde periode in het jaar, met name in de zomer, waarin er weinig nieuws te melden is omdat politici en veel anderen op vakantie zijn. (bron Wikipedia)

Komkommertijd,
het leven gaat door, ook in de zorg en er lijkt weinig nieuws te melden, maar 'wij ' zijn niet op vakantie.
Wij proberen te zorgen dat iedereen voldoende drinkt, als we twijfelen houden we vochtlijsten bij, 
wat doen we met de plastabletten? 
Even overleggen met de arts of iedereen nog aan zijn vocht kan komen.
We vullen de gaten op die vallen als er collega's ziek zijn, 
iedereen is al ingezet omdat er collega's op vakantie zijn.
De bewoners die de ochtend zon in hun kamer krijgen proberen we uit hun appartementen te lokken voordat  het daar boven de 30 graden is.
De achtertuin in? 
Er staat een kapstok vol zonnehoedjes, collega's staan met de tubes klaar om in te smeren tegen de zon.
Ook daar water, koffie en thee, ijsjes, parasols en opletten dat het niet te heet wordt.
Bewoners die met tilliften in douchestoelen worden geholpen voor de douchebeurt worden bijna onwel van de warmte. Misschien, in overleg met de familie kunnen we dit verminderen tot een keer per week?
Begripvolle familieleden keuren dit goed,
 "is het voor jullie te warm?"  horen we zeggen, maar daar hadden we het niet over.
Een bewoner die na verschillende tiltransfers eindelijk in zijn rolstoel zit is met deze hitte te vermoeid om te eten, 
en erger nog, om te drinken.
Met moderne opfrisdoekjes zitten ze verschoond en wel zo in hun rolstoel en kunnen ze  tijdje voort.
Soms duikt de journalistiek daar op:
"zorg bezuinigt op douchebeurten"
Dit jaar duikt de Consumentenbond op beginnende thuiszorg organisaties.
Jammer voor deze organisaties, het andere zorgnieuws lijkt weggezakt,
misschien kunnen wij gewoon doorwerken?

Ik heb Rie al eens voorgesteld, Rie woont aan de kant waar de avondzon is, 
Rie kwam in haar winterjas met hoge gespschoenen de gang op, 
het was weer tijd voor de twee-wekelijkse verhuizing.
Nog voordat ze de gang af is lijkt ze bevangen door de hitte.
Gemakkelijk is ze mee terug te begeleiden naar haar appartement en te verleiden tot een zomers jurkje.
Helaas voor beide partijen is ze daarna zo moe dat ze besluit om weer naar bed te gaan.
Dat vind ik goed, als ze eerst maar een glas water drinkt.
Haar onderbenen en voeten zien nu al dik.
 Met de voetjes omhoog en de krant en het ontbijt binnen handbereik laat ik Rie achter.

Jannie is vast een hippie geweest, ze slaapt bloot en loopt zo in haar appartement.
Nu met het mooie weer wil ze ook topless zonnen op haar balkon.
Ze heeft aan haar buurman gevraagd of deze daar bezwaar tegen had.
"nee echt niet" zei de buurman en draaide zijn tuinstoel zodanig dat hij goed zicht had op Jannie.
Het topless avontuur was zo snel over. 

We hebben een High Tea, er is altijd wel iets te vieren, ons 'huis' heeft een prachtige  achtertuin.
Vorig jaar had al het personeel een opleiding gedaan, 
dit jaar bestaat ons huis ...tig jaar, 
Heb je mooie theepotten, kan je meehelpen, langer blijven of op wat voor manier bij dragen aan de feestvreugde?
Ik mag op de thee komen met een kleinkind (oppasdag) en spreek veel bewoners en hun familieleden. 
Natuurlijk snoepen we lekker mee.

We nemen, ook in de zomer afscheid van bewoners die ons lief waren, we doen uitgeleide.
Bewoners en personeel staan bij de uitgang als een bewoner ons huis verlaat.
Een gedichtje, een persoonlijk woordje over het leven van de bewoner hier.
Hier scheiden onze wegen..

John houd van jazz, hij heeft ook in een band gespeeld.
Zijn klarinet is meegekomen maar ik heb hem nog niet horen spelen.
Niet beneden als er gezongen wordt en ook niet in de beslotenheid van zijn appartement.
Tijdens de ochtendzorg zingen we een duet 
"summertime, and the livin' is easy"
Dit bevalt ons beiden goed, naast allerlei andere jazz nummers keert deze toch steeds terug.
Soms wel dagelijks.
John kan niet meer op andere liedjes komen.
Op een keer pakt John zijn klarinet en zegt " Summertime"
Vol verwachting kijk ik hem aan en stop met het opmaken van zijn bed.
Daar schallen de eerste noten van ' When the saints, go  marching in" door het appartement.
John kijkt me teleurgesteld aan en mompelt;
"Het is toch iets anders geworden"

Een nieuwe bewoonster staat op de gang: waar ben ik?
Het verhaal begint weer opnieuw.
Het verhaal van elkaar leren kennen, vertrouwen, proberen om er hier een mooie tijd van te maken.
Binnen komen met een praatje, vragende ogen en dan de wantrouwende opmerking:
"en jij bent??"
Even later staat mevrouw aangekleed naast me in de lift,
 ze leest dat er kaarten verkocht worden voor 'het goede doel"
Met een dikke knipoog zegt ze: "ik vind mezelf ook altijd een goed doel"
We komen er wel uit samen.