Maandag, toen ik opstond hoorde ik Carina de buitendeur dichtdraaien en even later sloot met een klap de poortdeur.
Ik dacht er altijd alleen om kwart voor 7 op Carina haar werkdagen aan om dat ding te smeren.
Mijn leven speelt zich in een rustiger tempo af dan dat van mijn vrouw,
ik werk in de thuiszorg voor een uur of 12.
Dat doe ik al een paar jaar sinds ik gestopt ben met mijn drukke baan bij de ambulancedienst.
Natuurlijk heb ik een pensioengat, maar je kan niet alles hebben in het leven.
Ik heb heel veel vrije tijd.
Afgelopen weekend heb ik die tijd besteed aan het zomerklaar maken van de bijenkasten.
Nieuwe raampjes en een verfje.
Heerlijk was dat, in het voorjaarszonnetje.
De bijen vlogen goed dit weekend.
Ik was er nog volop mee bezig toen Carina thuis kwam.
Ze herinnerde me aan de verjaardag en het etentje bij vrienden.
Natuurlijk wist ik dat nog, ik had alleen geen idee gehad dat het al zo laat was.
Carina zat duidelijk nog in de actie modus na haar dagdienst.
Hadden ze ook nog een keuken uitgeruimd. Ik weet niet of ik dat gedaan zou hebben.
Ook voor mijn ochtenddienst neem ik meer tijd.
Ik lees de krant op mijn tablet terwijl ik geniet van mijn ontbijt.
Het lijstje met cliënten die ik vandaag ga verzorgen heb ik gisteravond nog uitgedraaid toen we thuiskwamen van de verjaardag. Carina was meteen naar bed gegaan.
Ik heb vandaag onze stagiaire mee.
Gelukkig heb ik dat niet vaak. Carina doet niets liever maar laat mij mijn eigen gang maar gaan.
Ik ga vandaag met de auto omdat de stagiaire dan mee kan rijden.
Waar heb ik mijn autosleutel gedaan?
Terug naar de slaapkamer, de broek die ik gisteren aan had, het nachtkastje?
Geen autosleutel. Maar, nog erger, ook geen huissleutel.
Soms liggen ze op de trap, op de eettafel. Mijn jaszak……………….
Terwijl ik alle mogelijke en onmogelijke plekjes naloop herinner ik me gisteravond.
Ik was achter het stuur gestapt en realiseerde me dat ik een portje gedronken had.
We waren van plek gewisseld, mijn autosleutel had natuurlijk nog in de auto gezeten.
Nu waarschijnlijk in de handtas.
Dan maar op de fiets.
De zijdeur was op slot, Carina had alles op slot gedraaid, ook de schuur met mijn fiets.
Ik had haar verteld dat ik met de auto zou gaan.
Ook hoorde ik haar opeens zeggen dat ik zelf een handtas aan moest schaffen toen ik voor de zoveelste keer mijn sleutels en telefoon in haar tas deed.
Het was Ellen, onze stagiaire, waar ik bleef.
“Ik kom zo, ik ben opgesloten in mijn eigen huis”
Meteen daarna belde ik Carina.
“Noodgeval, je hebt me opgesloten”
Ik hoorde haar meteen schaterlachten. “ tot zo, ik kom”
Met deze bijdrage van 499 woorden en het verplichte stukje (schuingedrukte) tekst doe ik mee aan de schrijfuitdaging april 2018 van Hans van Gemert. Dit is het vervolg op " Intussen in het verpleeghuis"
