Carnaval was mijn leven, daar keek ik het hele jaar naar uit!

Corina (43) is getrouwd met Jeroen en moeder van twee zoons van 11 en bijna 16 jaar en kreeg in mei 2016 een ongeluk met haar scooter. Voor haar ongeluk had zij net wat pittige jaren achter de rug. In 2013 overleed haar vader en in oktober 2015, een dag na haar 40e verjaardag overleed haar moeder. Ze was nog aan het bijkomen van dit alles toen zij in mei 2016 haar ongeluk kreeg. Corina werkte al 22 jaar bij dezelfde kinderopvang en had het daar enorm naar haar zin. Zij werkte op de BSO en had ’s ochtends op woensdag 11 mei gewerkt en mocht eerder naar huis. Ze verheugde zich op een middag met haar zoons. Ze vertrok rond 14.00 uur met haar scooter bij haar werk vandaan naar huis, een ritje van 15 minuten. ‘Ik reed op het fietspad en had voorrang. Ik zag een auto aankomen en deze stopte. Ik nam ook gas terug en zocht oogcontact met de bestuurder. Deze stopte dus ik gaf gas en op het moment dat ik langs hem reed, gaf ook hij gas. Ik wist dat ik aangereden zou worden en zette mijn rechterbeen uit om mijzelf op te vangen. Mijn been sloeg dubbel en daar viel mijn scooter bovenop. Ik kon mijn scooter niet meer houden en daar lag ik, onder mijn scooter. De bestuurder bleef zitten, die was waarschijnlijk in shock en ik voelde de hitte van de knalpijp op mijn huid. Ik heb keihard om hulp gegild. Voor mijn gevoel duurde het uren voordat er hulp kwam, maar in werkelijkheid waren het minuten. Er kwam politie en een ambulance en ik werd vervoerd naar het ziekenhuis. Gelukkig hebben omstanders en de politie alles goed genoteerd voor mij inzake de aanrijder. In het ziekenhuis werden er foto’s gemaakt van mijn voet en deze bleek zwaar gekneusd te zijn. Een paar dagen rust en het zou wel weer beter gaan, maar ik bleef pijn houden. Terug naar de dokter en meteen fysiotherapie. Dit was twee keer per week, twee maanden lang. Mijn voet werd ingetapet, maar de pijn bleef. Er volgende een traject van orthopeed naar pijnpoli. Je probeert van alles, maar niets helpt en ondertussen probeer je zo goed en zo kwaad als het lukt ook je werk nog te doen. Het was heftig! Ik heb slechts één telefoontje gehad van de aanrijder, waarin hij het voornamelijk over zichzelf had. Daarna heb ik nooit meer wat van hem vernomen. Daar was ik echt heel erg boos over! Ik heb uiteindelijk een letselschade expert in de arm genomen en alle taxikosten die ik nu heb worden betaald door de tegenpartij.’

Ik ben aangereden, maar mijn gezin moet ook leven met die gevolgen!

Van de 18 uur dat Corina werkte redde ze net de 10 uur. Ze kwam in een heel traject terecht om te kijken of er ander werk voor haar was. Na 22 jaar verloor zij haar baan en werd zij voor 80 tot 100% afgekeurd. Uiteindelijk viel in juni 2017 voor het eerst de term CRPS. ‘De neuroloog schreef de term op een geeltje en zei; “zoek dat maar eens op!” De herkenning in alles wat ik las bracht mij in tranen. Het is nu 2019 en door een proefblokkade is de CRPS doorgetrokken naar mijn bovenbeen, heup en lies. Ik ben aangereden, maar mijn gezin moet ook leven met die gevolgen! De woede ben ik inmiddels kwijt. Ik ben heel boos geweest. Het verstikte mij. Door gesprekken met een verliescoach is het mij gelukt om los te laten. Je kan niet meer doen en laten wat je wilt, je zit binnen en je moet vaak je gezin teleurstellen, maar vooral mijzelf. In je kop ben je nog goed en wil je alles nog. Carnaval was mijn leven, daar keek ik het hele jaar naar uit! Nu zit ik op de bank met mijn armen in de lucht mee te feesten als het Carnaval op tv komt. Carnaval is in de winter en ik heb de koude variant van CRPS. Mijn voet wordt een ijsklomp dus ik kan niet naar buiten. Maar tijdens het Carnaval geef ik mijzelf een week vrij en zit ik met een dekentje op de bank voor de tv en volg ik het via Omroep Brabant. Carnaval zit in mijn bloed, ik ben ermee opgegroeid. Wat ik echt heel erg vind is dat ik niet naar mijn zoon kan komen kijken. Hij speelt in een boerenkapel en vraagt ieder jaar of ik kan komen kijken. Het is mij sinds 2016 nog niet gelukt. De drukte kan mijn hoofd ook niet goed meer aan.’

Zolang ik geen zelfmoord pleeg, wordt dit niet mijn dood!

Corina heeft altijd pijn. Alleen als zij slaapt heeft zij geen pijn. ‘Ik word gelukkig zelden wakker van de pijn. Ik slaap met een zacht kussentje voor mijn voet en knie en ik slaap op de medicatie; morfine en diclofenac. Corina lacht altijd om de pijn dragelijk te houden. ‘Zolang ik geen zelfmoord pleeg, wordt dit niet mijn dood. Vorig jaar heb ik echt mijn best gedaan om te overleven. Ik werd depressief en dacht echt hoe kan ik hier een eind aan maken. Welke dag komt het beste uit, zodat mijn zoon niet te vroeg thuis komt. Dit was echt mijn dieptepunt. Eigenlijk lach ik altijd. Het is ook een manier om dingen te verbloemen, je wilt niet altijd die zeur zijn die altijd pijn heeft. De wereld is veel kleiner geworden. Ik werkte voor een kinderdagverblijf en mis het contact met de kinderen, mijn collega’s en ouders. Nu praat ik soms dagen niet.’ Corina heeft wel een vast dagritme. Als iedereen de deur uit is is ze echt alleen. Corina leest veel en probeert zich te vermaken met knutselen. Ze maakt kaarten en probeert huishoudelijk werk te doen en bij te houden. Gaat het niet, dan niet. Iedere middag slaapt ze. ‘Pijn kost heel veel energie en ik slik zware medicijnen. Als ik ’s middags niet slaap dan gaat het kaarsje ’s avonds al om 19.00 uit.’

Is het mij nog wel waard om iets leuks te doen?

‘Iedereen vindt het rot voor mij dat ik CRPS heb, maar ze weten eigenlijk niet wat het echt is. Het is ook lastig te begrijpen voor je omgeving dat je de ene keer wel iets doet en de andere keer niets kan. Maar wat ze niet zien is dat ik de dag ervoor de hele dag lig te rusten en dat ik erna een hele week lig op te laden. Ik vraag mij serieus af is het mij nog wel waard om iets leuks te doen? Als ik mij erna toch weer rot voel, wat schiet ik er dan mee op. Ik kan geen alcohol meer drinken, want dan ben ik de dag erna half dood. Ik vermaak me wel op een colaatje, maar ik vind een biertje op een feestje of met Carnaval wel erg lekker.’ Contacten zijn verwaterd. Ze heeft nog twee Carnavalsvriendinnen waar zij nog echt contact mee heeft en met  haar beste vriendin en oud collega. Iedere dag appen ze. ‘Dat ik mama niet kon bellen om te vertellen dat ik een ongeluk heb gehad vind ik echt een enorm gemis. Ik mis de steun en troost van mijn ouders. Mijn man is geweldig en doet alles, hij is mijn grootste geluk. Ik ben een hippe meid en houd van flitsende kleuren. Zo heb ik mijn krukken uitgezocht op de kleur zilver blauw en krijg het meeste vergoed. Mijn man heeft mijn rollator roze geverfd voor als ik de deur uitga. Ik heb een gouden vent! Ik blijf wel hoop houden op genezing. Zonder hoop is alles verloren.’