Die vraag overheerste de afgelopen twee weken op mijn facebookpagina, in de kranten en op tv. Het leek op een schaakspel waarbij elk stuk zich aan zijn eigen regeltjes moest houden en door de hand van een steeds wisselende meester verzet werd. Voor en tegenstanders bekogelden elkaar met argumenten die er kortweg op neer kwamen dat de ene kant riep dat het onmenselijk was de kinderen naar een onzekere toekomst in een land dat zij niet kenden terug te sturen. De andere kant riep voortdurend dat toegeven in dit geval zou betekenen dat er een hele reeks nieuwe gevallen achteraan zou komen. Dat blijkt ontegenzeggelijk waar want vanmorgen stond de volgende foto van 3 jongens met een soortgelijk verhaal al weer op mijn facebookpagina. Maar dat maakt nog niet dat de argumenten van de beide partijen minder waar zijn. In dit geval hebben beide kampen eigenlijk gelijk.
We zullen voorlopig nog wel een tijdje met dit probleem opgezadeld zitten, zeker zolang er niets aan de procedure verandert. Want daar zit het grootste probleem. De jaren durende procedures die maken dat mensen volledig ingeburgerd raken - waar we allemaal om schreeuwen- en dan toch moeten vertrekken. Ingeburgerd betekent volgens velen dat de Nederlandse taal op de eerste plaats komt en cultuur gebonden tradities en gewoonten aan de kant gezet worden. We staan op onze achterste benen als mensen ook onderwijs willen in hun eigen taal, kinderen kennis willen laten maken met hun eigen cultuur. We kloppen ons op de borst als kinderen van asielzoekers het zo goed doen op school met in ons achterhoofd de gedachte dat ze na hun opleiding mee zullen gaan helpen bij het in stand houden van onze economie, onze welvaart. We stomen jong en oud liefst zo snel mogelijk klaar om volwaardig deel te nemen aan onze maatschappij maar aan de andere kant houden we ze jaren aan het lijntje.
Een lijntje dat heel veel mensen werk bezorgt, aan de ene kant veel kost maar aan de andere kant ook veel opbrengt. De mensen die de asielzoekers begeleiden zijn er bij gebaat dat het lang duurt en elk gaatje in de wet aangepakt wordt om te blijven procederen. Lukt het uiteindelijk niet an kun je de schuld makkelijk bij de aanvrager leggen. Het persoonlijke verhaal speelt een minder belangrijke rol, de procedure speelt de hoofdrol. Daar zit dus het probleem. Bij de ellen lange procedures. Wanneer je die vereenvoudigt en verkort zullen mensen niet jaren lang in onzekerheid hoeven te leven. Natuurlijk zal dan ook niet alles vlekkeloos verlopen, maar er zullen in ieder geval minder gezinnen uit elkaar gerukt worden, mensen vervreemd raken van hun eigen cultuur en dan toch weer terug moeten. Dat geldt niet alleen voor kinderen maar ook voor volwassenen. Ook daar gebeurt het dat volkomen ingeburgerde mensen die de taal spreken, werken voor de kost, iets toevoegen aan onze maatschappij ineens moeten vertrekken. In feite is het toch te gek voor woorden dat wel- of niet mogen blijven afhangt van de publieke opinie, hoeveel burgers zich opwinden, artikelen plaatsen, handtekeningenakties starten, demonstreren, etc.
