Catootje loopt alleen naar huis. Dat is ze al een paar maanden zo gewend. Vorig schooljaar liep ze nog samen met haar vriendinnetjes. Maar sinds Alexis bij haar in de klas zit is dat anders. Alexis is een echte pestkop; en zij heeft het vooral op haar voorzien.

Waarom? Ze heeft geen idee. Maar ze weet wel dat haar vriendinnetjes partij hebben gekozen voor Alexis. Ze is steevast het doel van pesterijen; in de klas, op het plein en de laatste dagen zelfs op straat. Nog even en het cyberpesten gaat ook nog beginnen, denkt ze bang bij zichzelf.

Als ze thuiskomt en haar moeder vraagt hoe het was op school, barst Catootje in tranen uit. Ze kan het niet langer voor zich houden; en diep van binnen wil ze dat ook niet meer. Met horten en stoten komt het verhaal eruit. Dat ze de laatste tijd zo gepest wordt. Ik wil zo graag mijn vriendinnetjes terug, mama!, zegt ze vertwijfeld.

Ach, wat is dat nou, meisje, zegt haar moeder terwijl ze Catootje door de haren strijkt. Jij was altijd zo vrolijk en zo blij. Maar daar is de laatste dagen niets meer van te zien. Papa en ik hadden het wel door, hoor. Het is goed dat je het nu vertelt en even huilt. Laat je tranen maar komen. Wij houden sowieso van jou. Jij bent onze kanjer.

De volgende ochtend loopt Catootje met knikkende knieën het schoolplein op. Ze heeft niet gezien dat Alexis vlak achter haar loopt. Je loopt lekker wankel vandaag, hè, Catootje, zegt zij op een sarcastische toon. Dat is mooi, want dan kan ik jou heerlijk te grazen nemen. Wacht maar tot de pauze! De angst straalt van haar gezicht af, als Catootje de klas binnenloopt.