Coloncito Tachira Venezuela

abreusoleidy

@abreusoleidy · 11 Oct 2021

Coloncito Tachira Venezuela

#venezuela

Coloncito is de hoofdstad van de gemeente Panamericano, een van de negenentwintig gemeenten die deel uitmaken van de staat Táchira in de Andes van Venezuela. Het heeft een oppervlakte van 776 km² . De creatie gaat terug tot 9 januari 1916. Dader is op 20 oktober 1972 wanneer de stichting is gelegaliseerd.

De stad wordt in het noorden begrensd door de staat Zulia vanaf de monding van de Oropito Cano op de rivier Jabillo, in het zuiden door de gemeente San Judas Tadeo, Jáuregui en Seboruco, in het oosten door de gemeente Samuel Darío Maldonado, in het westen door de gemeente García de Hevia. Het ligt ook heel dicht bij zuster Republica de Colombia op het stuk Puerto Santander.

Het is de eerste die de ochtendstralen ontvangt die de groene velden verlichten die worden gebruikt voor veehouderij en landbouw. De nederzetting van Coloncito nam toe met het aantal boeren dat geïnteresseerd is in het werk van de verschillende veehouderijen en melkveebedrijven.

Ver naar het noorden tussen de uitlopers (oostelijke rok en westelijke rok), aan het einde van het Mérida-gebergte, en aan het begin van uitgestrekte vlaktes naar de depressie van het meer van Maracaibo zijn hete landen die in het begin werden binnengevallen door jagers uit La Grita en andere hoge berggebieden in de buurt van de Umuquena. Rivier en Caño Actueel.

In Coloncito zijn er 2 benzinepompen en één heet Caño Real als je vanuit de stad Vigia gaat, is de tweede benzinepomp die we vinden op de Pan-American Highway.

De gemeente Panamericano wordt beschouwd als een grensovergang, het maakt verbinding mogelijk met andere steden in Táchira, zoals Orope en Boca de Grita, in de Venezolaanse gemeente García de Hevia; en Puerto Santander, in het Colombiaanse departement Norte de Santander. Evenzo zijn er vanuit deze stad wegen naar de staten Zulië en Mérida. Coloncito ontstaat toen de immigratiestromen tussen 1916 en 1953 de eerste huizen begonnen te bouwen.

Specifiek, 9 januari 1916 is de datum van oprichting van de stad, Mercedes Contreras de Chacon was degene die op de Cabildo de La Grita de concessie van negen hectare land aanvroeg. Daar werd Finca „Coloncito” gebouwd, ter eerbetoon aan de plaats van herkomst van mevrouw Contreras. Zo werden na meer dan 30 jaar verschillende familieconstructies aangetoond rond de Pan American Highway [Troncal 01]. Een andere vrouw die bijdroeg aan de vorming van de Pan-Amerikaanse gemeente was Carmen Morales de Valera, erkend als „mevrouw Bárbara de Uribante”, aangezien zij voorzitter was van de Wetgevende Vergadering in 1972, hetzelfde jaar waarin de Panamericaanse gemeente werd opgericht (20 oktober 1972).

In deze plaats zijn er enkele kuuroorden die kunnen ontstaan uit het Nationale Hydraulische Reservaat ten zuiden van Lake Maracaibo waar verschillende bronnen verschijnen [Caño Domingo, Caño Guayabita, Caño Barrial, Caño Arenosa, Caño Seco, Caño Real, Caño Pajui, Caño Negro], ravijnen [Ravine La Casiana, Ravine La Gota, Ravine Canta Rana, Ravine El Cerrito, Chispa Creek, Los Caños Creek], en rivieren [Jabillo River, Morotuto River, Umuquena River, Pajitas River, Caquetrira River, Chiquito River].

Ik herinner me toen ik een kind was en ze namen ons minstens 3 keer per jaar een wandeling. Ik vermeldde altijd hoeveel pijpen en rivieren we vonden vanaf de uitgang van ons huis in Caja Seca Municipality Sucre State Zulia totdat we de Panamericano Municipality, Tachira State bereikten. Er waren talloze pijpen die ik vond en onder degenen die mijn aandacht het meest trokken, was caño moscudo en river culebra.

Coloncito staat bekend als de stad El Toro, want toen we aankwamen, vonden we een standbeeld van een stier dat de traditionele stierengevechten symboliseert die werden gehouden in dezelfde die ik zo graag met mijn oom Francisco zag.

Toen ik als kind in Coloncito aankwam, vertelde mijn oom me dat ze niet bang was toen ze de Stier zag omdat kinderen bang zijn. En ik herinner me dat ik haar vertelde dat ik een dapper meisje was en die dingen maakten me niet bang.

De rivier die ik het leukst vond, is degene die net voor aankomst op de gemeentelijke begraafplaats is. En maak een natuurwandeling in Umuquema en zwem in de kunstmatige lagunes van de boerderijen van mijn neef Francisco Leonardo.

Hier verkopen ze de rijkste guavebroden en quesadilla's die ik in heel Venezuela heb kunnen proberen en als ik graag reisde en de diversiteit aan voedsel probeerde.

Hier ga ik wat foto's van de plek delen.