Confronterende rit!
Toen een collega hoorde dat ik al vier jaar geen stuur meer had vast gehouden, dwong ze me om samen in haar auto naar huis te rijden. Want hoe langer je wacht, hoe groter die drempel wordt. Met kloppend hart ben ik achter het stuur gaan zitten. Het was erg confronterend.
Collega: waar ben je bang voor?
Ik: die rotonde die straks komt, zitten we in de spits en het is daar zo druk...
Collega: dat zien we dan straks wel, als we bij die rotonde zijn. Eerst focussen op waar we nu zijn.
Ik: straks rijd ik schade...
Collega: dan is dat mijn auto en mijn schade, niet jouw probleem.
Ik: straks krijgen we een ongeluk...
Collega: dan bellen ze 112 wel hoor, dat komt in orde. Niet jouw probleem.
Ik: straks gaan anderen toeteren of middelvingers opsteken.
Collega: dan doen ze dat maar. Boeiend, we kennen ze toch niet. Dan zijn zij ongeduldig en opgefokt, niet jouw probleem.
Ik: straks val ik stil en moeten mensen wachten door mij.
Collega: ja, dan wachten ze maar even.
Alles waarop ik automatisch begin met "ja, maar...", kan zij perfect weerleggen. En toen we zo alles uitgesproken hadden, leken mijn angsten ook niet zo reëel meer.
Door doen krijg je weer meer zekerheid.