Copd en nu?

Met afschuw kijk ik naar mijn pufje. Waarom dit dan nu ook weer zo’n joekel van een ding moet zijn, het past niet in mijn tas! Nu moet ik weer een tas voor bij mijn tas verzinnen, ik heb al twee extra tassen. 

Naast mijn gewone tas heb ik een tasje in mijn tas met medicijnen, waar ook mijn telefoon opgeborgen zit, daarnaast nog een tasje met daarin stomamateriaal en in de gewone tas zitten de gewone tasdingen, zakdoeken, sleutels, portemonnee, snoepjes voor mijn man, lippenstift, parfum enz. Ja, nu moet er nog een tasje bij, want ik moet direct kunnen vinden wat ik nodig heb in deze gevallen. 

Ik baal, ineens is mijn wereld op zijn kop gezet en ben ik nog erger invalide. Ik wilde nu eindelijk eens naar mijn heup laten kijken, die is versleten, maar ik kan het niet meer opbrengen, hoewel ik nu meer wil gaan bewwgen om mijn conditie beter te krijgen.

Gelukkig hebben we nu een hond ennmooi weer in het vooruitzicht! Omdat ik smorgens langer slaap ben ik niet de eerste die beneden is. Mijn man doet de eerste ronde met de hond, maar na het ontbijt gaan we samen met de hond lopen, ik loop aan de arm. We lopen niet zover, ik ben moe als we thuis komen, maar hoop dit uit te kunnen breiden naar twee keer per dag! Ook als de kleinkinderen er zijn gaan we dit proberen vol te houden. De jongste in de wandelwagen en de oudste wandelt gewoon mee. 

Nee, ik geef niet op, maar ik moet weer conditie krijgen, anders hoef ik niet eens aan een nieuwe heup te denken met copd.