COPD ... Hoe leef je ermee? 1

Tja, hoe het begon.... het zal zo'n 20 jaar geleden zijn dat ik in de winter steeds vaker ziek was. Snipverkouden, hoesten en een beginnende kortademigheid.
Ik rookte en wist wel dat dit niet erg bevorderlijk was voor mijn situatie maar het leek me onmogelijk om ermee te stoppen. In de zomer voelde ik me weer prima en had nergens last van totdat de herfst weer aanbrak, dan begon ik weer te snotteren en te niezen en begon het weer opnieuw.
Met kuurtjes en hoestdrankjes, paracetamol en potten mentholzalf waarmee ik me insmeerde kwam ik de winter steeds moeilijker door en merkte ik dat de kortademigheid gaandeweg toenam.
Ik was mantelzorger voor mijn moeder en mijn broer in die tijd en daarnaast deed ik heel veel vrijwilligerswerk op de basisschool van mijn dochter.

Ik was druk met van alles en nog wat, maar verdiende er vrijwel geen cent mee.
Die keuze zou me later opbreken maar was nu geen probleem, we leefden redelijk goed en de vrijwilligersvergoeding was een extraatje.
Toch werd het steeds zwaarder en wist ik bij iedere sigaret die ik opstak dat deze mij een stap dichter naar de afgrond hielp.... de klachten in de eerste  vijf jaar werden door mij vrijwel compleet genegeerd.
In 2005 ( ik was 46 jaar ) overleed mijn moeder en twee dagen later was ik zo erg ziek, erger dan ooit en realiseerde ik me terdege dat ik moest stoppen met roken.
Ik  ging van ellende naar de nightcare waar de dienstdoende arts mij vertelde dat ik zieker was dan alle andere patiënten die op de gang zaten te wachten.
"Mevrouw, er mag geen sigaret meer in uw huis te vinden zijn"... ik ben zijn woorden nooit vergeten, ik was geschokt  en wat ik nooit voor mogelijk had gehouden, ik stopte met roken... het was een "wake up call"

In de moeilijkste periode van mijn leven - mijn moeder was net overleden - rookte ik niet meer, ik kon niet meer ademen, ik kon niet meer lopen, ik kon niks meer... ik was doodziek.
Tot de laatste minuut had ik voor haar gezorgd en nu kon ik niet meer.
We moeten vier trappen omhoog om thuis te komen en elke tree was een beproeving, maar tegelijkertijd nam ik de beslissing hier uit te komen, ik wist niet hoe... maar het moest me hoe dan ook lukken.

De begrafenis was een crime, ik kon niet eens de kerk in en hing happend naar adem in het portaal.
Ik zat te puffen en te hijgen toen ik eindelijk de kerkbank bereikte en wist niet meer hoe ik het had, ik was zo bang...
Doodsangst was het juiste woord, bang om te stikken ... om op de plaats om te vallen en dood te gaan.
De beste remedie was uiteraard om geen sigaret meer aan te raken, ik ging een loodzware tijd tegemoet.
Het vergde wilskracht en doorzettingsvermogen,  ik hield me steeds weer voor dat - als ik aan een zwak moment zou toegeven-  dat ik weer terug bij "af" was en dat wilde ik niet.
Ik wilde ook niet in gewicht toenemen, bij zoveel ex- rokers zag je dat ze zwaarder waren geworden, ik begon te lopen.
Elke avond maakte ik een wandeling door het dorp, zonder lucht met veel pauzes, maar vastbesloten om hier doorheen te komen....

Thuis maakte ik van alles een andere gewoonte, niet meer op "mijn"plaats aan de keuken bar, maar aan tafel... geen koffie of thee meer, geen lekker eten meer want dan verlangde ik naar een peuk, geen pilsje meer op zaterdagavond. Voelde ik de drang om te roken, dronk ik water en ging opgerold op de bank liggen totdat dit gevoel weer over was.
Het was een gevecht, met één terugval waarna ik wéér ziek werd en ik daarna zeker wist dat dit het einde van mijn verslaving was.... ik was nu ook mentaal gestopt, het was klaar!