Luisterdienst

Het is Palmpasen. Dunya slaapt nog. Ik zit in mijn pyjama met een kopje thee onder de lamp te lezen. Voor me staat de tablet en ik heb de website van de Dominicuskerk opgezocht. Ik ben iets te vroeg. “Op dit moment is er geen uitzending” klinkt een stem. Als ik de pagina vernieuw klinkt er heel zacht muziek die langzaam aanzwelt. “Kom Schepper Geest, Gij die de nacht verlicht” en ik moet ineens even slikken. Daarna hoor ik de vertrouwde stem van Eva, onze pastor, die vertelt dat er volgens de traditie een kinderdienst is. Maar een dienst zonder kerk. Niemand is in de Dominicus vandaag. Alles is vanuit huis opgenomen.

Social distance

Dit is het gevolg van de Corona-crisis. ‘Social distance’ is het nieuwe woord dat we hebben geleerd. Anderhalve meter afstand houden, alleen naar buiten als het echt moet, geen school, geen sport, geen activiteiten, geen kerk, geen koor en niet afspreken met vriendinnen. De dodenherdenking op 4 mei gaat niet door, de balletvoorstelling in juni is gecanceld. Contact met de big sister gaat via de app en vriendinnen ziet Dunya via beeldbellen. Onderwijs gaat op afstand, via de laptop. En zelfs de kerkdiensten volgen we via internet. In het koor zingen kan niet, naar de kerk komen is sowieso niet meer mogelijk. Er is niemand, de deuren blijven dicht.

Palmpasen

Opeens stromen de tranen over mijn wangen. Wat mis ik het zingen op zondag en wat erg dat we niet gewoon naar de kerk kunnen om dit samen te vieren. Vandaag horen er tientallen kinderen met vrolijk versierde palmpaasstokken in optocht door de kerk te lopen en met Pasen horen kinderen bloemen uit te delen. En ik hoor in het koor te staan en te zingen “Dan zal ik leven”, maar dat gaat dus niet. Ik mis de kinderen op school, de routine, het werk, af en toe eens borrelen met collega’s. De pannenkoekenboot is weer gecanceld. En op dit moment voel ik gewoon even de pijn van de dingen die niet kunnen.

Huiswerkbegeleiding

Gelukkig ben ik over het algemeen wel optimistisch en positief. We slaan ons er thuis goed doorheen, ondanks de ingewikkelde situatie. Met zijn tweetjes in een klein huis, dat valt niet mee. Dan is het maar goed dat ik af en toe even uit kan breken om te gaan werken. Ik heb een vitaal beroep, want ik werk in het onderwijs. Er moeten dingen geregeld worden, gekopieerd, klaargelegd, uitgedeeld. Onze school vangt kinderen uit de regio op waarvan de ouders moeten werken. Er is dus ook altijd iemand nodig voor huiswerkbegeleiding. Dan kan ik ook geregeld even uitwaaien op de pont. Heerlijk vind ik dat nog steeds en ik waardeer het nu alleen maar meer.

Videobellen

Leerkrachten op mijn school geven onderwijs via videobellen en we moeten in de gaten houden of er zorgelijke situaties aan het licht komen. Algemeen wordt er gesproken over kinderen die het thuis moeilijk hebben, dat ze mensen van school kunnen waarschuwen als er iets is. Of een uitlaatklep vinden. Maar tegelijkertijd ben ik bang dat er kinderen zijn die geen vrijheid hebben om iemand te bellen om hun verhaal kwijt te kunnen. Wie ziet deze kinderen en hoe vinden we ze? Het is onvoorstelbaar hoe deze vorm van onderwijs is zo’n korte tijd geregeld is. Zowel op mijn school als op die van Dunya.