Iris treurt op de trap van het gevang

Als Iris eenmaal in haar cel zit, begint het langzaam tot haar door te dringen. Ze heeft nu al, op haar jonge leeftijd, een puinhoop van haar leven gemaakt. Ze wilde altijd alles op eigen kracht doen, vol vertrouwen in zichzelf.

Maar nu komt ze van een koude kermis thuis.

Tijdens de dagelijkse luchttijd zit ze in gedachten verzonken op de trap tegen het cellencomplex aan. Is dit nu haar leven? Is dit het allemaal waard?

Ze barst bijna in tranen uit, maar weet zich te beheersen. Nu gaan huilen zou het er voor haar bepaald niet makkelijker op maken hier, beseft ze net op tijd.

Als ze ooit nog een leven wil gaan leiden dat de moeite waard is, dan moet ze hier en nu beginnen, bedenkt ze. Alleen als ze positief gaat denken, zal er hoop zijn. Alleen dan kan ze de criminaliteit vaarwel zeggen.

Maar de verleiding zal best groot zijn de komende tijd…

Carol zoekt Iris op

Hé, Iris! Wat doe jij hier? Ineens hoort Iris een bekende stem. Blijkbaar zit Carol hier ook vast. Gelukkig is hier nog een bekend gezicht, komt het in haar op.

Iris begint meteen te vertellen wat er allemaal gebeurd is de laatste maanden. Hoe ze eerst nog vrijuit ging en nu toch tot 2½ jaar veroordeeld is. Wil jij mij helpen om hier mijn weg te vinden, Carol? Ik vind het allemaal zo spannend.

Op dat moment slaat Carol haar armen om Iris heen. Natuurlijk help ik jou, vriendinnetje van me, antwoordt ze spontaan. Waarop de tranen alsnog uit Iris’ ogen springen.

“Softie! Softie!’ hoort ze meteen roepen. Een hele groep gevangenen is hier getuige van. Deze tranen zullen Iris nog lang achtervolgen, weet ze diep van binnen.

Laatst was Soraya hier, probeert Carol haar te bemoedigen. Toen heb ik werkelijk Jezus aangenomen als mijn Redder. Vanaf dat moment is alles anders. Misschien kun jij dat ook proberen.

Als Iris terug is in haar cel

Iris zit weer alleen in haar cel. Dit is mijn nieuwe onderkomen voor de komende paar jaar, denkt ze. Hier moet en zal ik mijn weg vinden.

Ze baalt van de tranen die ze heeft laten zien. Haar zelfvertrouwen, haar hoogmoedige houding heeft een definitieve, onherstelbare deuk opgelopen. Ze delft het onderspit tegen al die criminele jongeren hier. Wat heeft zij immers zelf bereikt? Een paar kleine roofactietjes en opgepakt zijn door iets simpels als slechte cijfers op school. Daar maakt ze geen indruk mee.

Soraya heeft haar opgeroepen om terug te keren naar God, zodat Hij haar leven zin kan geven. En nu zegt Carol dat die oproep voor haar succesvol is geweest. Misschien moet ik het dan toch ook maar eens proberen, denkt ze.

Iris gaat op haar knieën naast haar bed zitten en hier in de cel bidt ze woorden, die al op zoveel mensen een verrassende invloed gehad hebben. Ze komt tot bekering en belooft God om Hem te gaan dienen met alles wat in haar is. Vanaf nu, vanaf dit moment. In de hoop dat haar leven levend wordt, ondanks de eenzame afzondering in deze cel.

PS: Meen je de jongedames op de foto’s te (her)kennen, wéét dan dat zij slechts personages in dit verhaal vertegenwoordigen. Zij hebben in werkelijkheid niets met criminaliteit te maken.

De originele foto’s van Iris B., die ik voor dit verhaal enigszins bewerkt heb, komen van Instagram. Ze zijn gemaakt door AvR Photography.

Andere delen van CIS (en meer…)

Ben je benieuwd hoe het verdergaat? Blijf dan volgen, want dit vervolgverhaal gaat door! Binnenkort hoort Soraya het nieuws over Iris en Carol in hun cellen.