CRPS heb je levenslang, ook als je genezen bent
Jolanda (44) uit Zoetermeer was 22 toen zij CRPS kreeg. ‘Ik zou samen met mijn vriend naar zijn oma gaan en moest vlak voor vertrek nog gauw even iets van boven halen. Toen ik bijna beneden was verzwikte ik mijn enkel. Maar we hadden haast en ik ben gewoon naar zijn oma toegegaan in de veronderstelling dat de pijn gewoon weg zou gaan.’ De dag erna ging Jolanda naar de huisarts, de pijn werd alleen maar erger. Zij werd doorverwezen naar het ziekenhuis om een foto te maken, maar er was niets gebroken. Wel kreeg zij krukken mee om haar enkel te ontlasten. Twee dagen later belde het ziekenhuis. Er was nog een keer goed naar de foto’s gekeken en ze vermoedden dat er toch een breuk was. Jolanda moest nog een foto maken, maar er was toch niks te zien. Haar enkel was inmiddels al behoorlijk dik en rood. Er volgde een lange periode waarin Jolanda steeds richting de huisarts ging met haar pijnklachten, maar telkens weer werd zij weggestuurd. Uiteindelijk werden er diverse zalfjes voorgeschreven en kreeg zij een verwijzing naar de fysiotherapeut voor pijnbestrijding. ‘De fysio vertrouwde het niet, mijn enkel en inmiddels voet voelden koud aan, terwijl het voor mij voelde alsof het in de fik stond. De fysio dacht aan dystrofie en nam contact op met het ziekenhuis en de huisarts. Ik kon geen lange stukken meer lopen en kreeg een rolstoel.’
‘Mijn relatie ging uit, omdat hij geen gehandicapte vrouw wilde’
Jolanda werd doorgestuurd naar het ziekenhuis en er werden blokkades gelegd. De eerste keer leek het te werken, maar zeker of het echt werkte wist Jolanda niet. Er werd besloten om nog een keer een blokkade aan te leggen. ‘Ze hebben mij toen veel te snel laten lopen, in plaats van even laten liggen. Daardoor heb ik tot op de dag van vandaag regelmatig pijn aan mijn rug op de plek waar ze de blokkade toentertijd hebben aangelegd.’ Kort daarna ging Jolanda haar relatie uit. ‘Mijn relatie ging uit, omdat hij geen gehandicapte vrouw wilde. Hij vond het vreselijk om achter de rolstoel te lopen. Maar ik vond het allemaal prima, ik had heel veel aan mijn hoofd. Je bent met hele andere dingen bezig. Om ook nog eens met zijn gevoelens over mijn situatie om te moeten gaan daar had ik helemaal geen zin meer in.’
