Dank Henkjan, voor het doorsturen van de link naar dit bericht. Ik ben een van de weinige Nederlanders die een contract hebben om zich na overlijden te laten invriezen. Als je dat niet doet, terwijl je wel de mogelijkheid hebt, lijkt dat een beetje op... Show moreDank Henkjan, voor het doorsturen van de link naar dit bericht. Ik ben een van de weinige Nederlanders die een contract hebben om zich na overlijden te laten invriezen. Als je dat niet doet, terwijl je wel de mogelijkheid hebt, lijkt dat een beetje op zelfmoord plegen. Want waarom zou je dat niet doen, tenzij je een doodswens hebt? Zelfmoord plegen kan toch altijd nog als je het leven zat bent? Of als je in de toekomst terecht komt en die nieuwe wereld valt je tegen? Als je een ziekte hebt, en je weet niet zeker of je dat gaat overleven, dan grijp je elke kans toch ook aan om te genezen hoe klein die ook is? Je moet dan een hele goede reden hebben om het niet te doen (bijv. kosten, of lijden). Zo is het ook met invriezen. Het is gewoon de meest voorzichtige optie.
Als je jezelf laat verbranden of begraven dat ben je zeker dood. Zelfs al was je nog te redden door de medici van de toekomst, nu weet je zeker dat zij die kans niet meer krijgen. Dat is net zo bizar als iemand begraven zodra die in coma is na een ernstig ongeluk, alleen maar omdat je de kans klein acht dat hij nog tot leven komt. De enige reden dat mensen daar een verschil in zien is omdat medici nogal willekeurig de ene vorm van inactiviteit 'coma' noemen en de andere 'dood'. Maar de dood is niet een of andere magische gebeurtenis, waarbij je ziel opstijgt vanuit je lichaam. Dood is een heel langzaam proces van aftakelen van het lichaam dat uren of dagen duurt, waarbij het tijdstip van dood niet objectief is. Vroeger was je dood als je stopte met ademen. Toen was je dood als je hart gestopt was. Nu ben je dood als je hart 5 minuten niet geklopt heeft (al zijn er onderkoelde mensen die een hartstilstand van een half uur overleefd hebben). Over 20 jaar ben je ongetwijfeld pas dood als je hart een uur niet geklopt heeft. De enige zinnige definitie van dood is: nooit meer tot leven komen. Maar als je wordt ingevroren, en stel je kunt over 100 jaar gereanimeerd worden, dan was je blijkbaar toch niet dood volgens die definitie. Dus, de mensen die wij nu begraven of verbranden, daarvan weten we helemaal niet of ze wel of niet dood zijn. Misschien weet men pas over 100 jaar wat de maximale verstreken tijd is na hartstilstand die nog overleefbaar is. Dan ligt het voor de hand om iemands conditie te stabiliseren door middel van invriezen, en het oordeel over of zo iemand nog te redden is over te laten aan de medici van de toekomst.
Als je je laat invriezen is nog een kans op overleven, namelijk in het geval men in de toekomst de techniek ontwikkeld om je te reanimeren. Al is de kans klein, waarom niet die kans nemen? Het is toch volkomen normaal in onze cultuur dat mensen alle kansen, hoe experimenteel en onzeker ook, aangrijpen om te overleven? De hele vraag is dus verkeerd. In plaats van vragen: waarom laat je je invriezen? moet je vragen: waarom laat je je niet invriezen? De enige overweging is het geld. Je moet natuurlijk wel een afweging maken tussen de kosten en hoe groot je de kans in schat dat het gaat werken.
Er is natuurlijk niets op tegen dat de meeste mensen niet voor het cryonisme kiezen, maar wat raar is dat de meeste mensen helemaal niet over de keuze nadenken, of helemaal geen argumenten hebben voor het een of het ander, en zich als een kip zonder kop laten vernietigen alleen maar omdat ze met de huidige medische technieken niet te reanimeren zijn. Zie dit artikel van me voor meer uitleg over het cryonisme en mijn overwegingen:
Bizar. Vroeger... (toen ik nog jong was ;)) leek me dit ook wel wat. Nu ik wat ouder ben lijkt het me helemaal niets. Ik ben een groot Science Fiction fan, maar het wakker worden in een verre toekomst lijkt mij net zo schokkerend als dat je morgenochtend... Show moreBizar. Vroeger... (toen ik nog jong was ;)) leek me dit ook wel wat. Nu ik wat ouder ben lijkt het me helemaal niets. Ik ben een groot Science Fiction fan, maar het wakker worden in een verre toekomst lijkt mij net zo schokkerend als dat je morgenochtend wakker wordt in de middeleeuwen. Je hebt geen idee meer hoe het dagelijkse leven werkt. Je kent niemand, spreek misschien de taal niet eens meer. Het wereldbeeld dat jij dan nog in je hoofd hebt, komt op geen enkele manier meer overeen met de werkelijkheid van dat moment. Volgens mij moet je dan wel echt heel sterk in je schoenen staan, om niet gek te worden. En daarbij komt nog het probleem dat de mensen of wezens die dan leven, jou zien als een primitieve labrat :)Maaruh... je kan er wel goed geld mee verdienen! :P
Ik vind het best een eng idee. Ik denk dat de wetenschap nog niet ver genoeg is om dit tot een goed einde te brengen.
Ik sluit niet uit dat het in de toekomst wel gewoon kan. Maar ja, als je dan al wakker wordt.....in wat voor staat zal dat zijn? Ik weet het niet hoor....
Als je jezelf laat verbranden of begraven dat ben je zeker dood. Zelfs al was je nog te redden door de medici van de toekomst, nu weet je zeker dat zij die kans niet meer krijgen. Dat is net zo bizar als iemand begraven zodra die in coma is na een ernstig ongeluk, alleen maar omdat je de kans klein acht dat hij nog tot leven komt. De enige reden dat mensen daar een verschil in zien is omdat medici nogal willekeurig de ene vorm van inactiviteit 'coma' noemen en de andere 'dood'. Maar de dood is niet een of andere magische gebeurtenis, waarbij je ziel opstijgt vanuit je lichaam. Dood is een heel langzaam proces van aftakelen van het lichaam dat uren of dagen duurt, waarbij het tijdstip van dood niet objectief is. Vroeger was je dood als je stopte met ademen. Toen was je dood als je hart gestopt was. Nu ben je dood als je hart 5 minuten niet geklopt heeft (al zijn er onderkoelde mensen die een hartstilstand van een half uur overleefd hebben). Over 20 jaar ben je ongetwijfeld pas dood als je hart een uur niet geklopt heeft. De enige zinnige definitie van dood is: nooit meer tot leven komen. Maar als je wordt ingevroren, en stel je kunt over 100 jaar gereanimeerd worden, dan was je blijkbaar toch niet dood volgens die definitie. Dus, de mensen die wij nu begraven of verbranden, daarvan weten we helemaal niet of ze wel of niet dood zijn. Misschien weet men pas over 100 jaar wat de maximale verstreken tijd is na hartstilstand die nog overleefbaar is. Dan ligt het voor de hand om iemands conditie te stabiliseren door middel van invriezen, en het oordeel over of zo iemand nog te redden is over te laten aan de medici van de toekomst.
Als je je laat invriezen is nog een kans op overleven, namelijk in het geval men in de toekomst de techniek ontwikkeld om je te reanimeren. Al is de kans klein, waarom niet die kans nemen? Het is toch volkomen normaal in onze cultuur dat mensen alle kansen, hoe experimenteel en onzeker ook, aangrijpen om te overleven? De hele vraag is dus verkeerd. In plaats van vragen: waarom laat je je invriezen? moet je vragen: waarom laat je je niet invriezen? De enige overweging is het geld. Je moet natuurlijk wel een afweging maken tussen de kosten en hoe groot je de kans in schat dat het gaat werken.
Er is natuurlijk niets op tegen dat de meeste mensen niet voor het cryonisme kiezen, maar wat raar is dat de meeste mensen helemaal niet over de keuze nadenken, of helemaal geen argumenten hebben voor het een of het ander, en zich als een kip zonder kop laten vernietigen alleen maar omdat ze met de huidige medische technieken niet te reanimeren zijn. Zie dit artikel van me voor meer uitleg over het cryonisme en mijn overwegingen:
http://www.henrysturman.com/dutch/artikelen/cryonisme.html
Ik sluit niet uit dat het in de toekomst wel gewoon kan. Maar ja, als je dan al wakker wordt.....in wat voor staat zal dat zijn? Ik weet het niet hoor....