Juli 2013
Het duurt even voor ze begint te huilen maar dan klinkt daar het mooiste geluid wat je op zo'n moment kan horen. Ze ademt. Huilt. Leeft.
Haar hoofdje is aangedaan van de zuignap en ze krijgt gelijk een mutsje op. Het is geen prettig gezicht zo'n eienhoofdje maar we zien het met het uur wegtrekken. Ze is perfect. 10 vingertjes. 10 teentjes. Ze heet Evy Vienna Yasmine.
Ze scoort slecht met de eerste apgar score en omdat haar ademhaling ook niet lekker loopt wordt de kinderarts erbij gehaald. Ze willen haar in de couveuse leggen zodat ze even bij kan komen. Na een uurtje mag ze eruit. Ze zijn mij dan nog steeds aan het hechten. Ik vraag de verloskundige naar het aantal hechtingen maar ze is de tel kwijt geraakt.
Voor het eerst leg ik Evy aan de borst. Wat een oergevoel en wat een pijn.. bij beide borsten ervaar ik helse pijnen. De paar keer aanleggen erna wordt het nog niet beter maar we zetten door.
Na een vreemde nacht worden we smiddags ontslagen en gaan we met ons gezin naar huis. De kraamverzorgster komt langs en zorgt dat we thuis kunnen opstarten. Ik vertel haar over de pijn bij het voeden en ze geeft wat tips voor houdingen en aanleggen.
Die nacht raak ik volkomen in paniek als Evy niet stopt met huilen en aanleggen zo pijnlijk wordt dat ik het uitschreeuw. Dit kan niet goed zijn. Vriendlief rijdt gelijk naar de nachtapotheek voor kunstvoeding.
De dag erna bespreken we het met de verloskundige. Ze blijft op aanleggen aandringen maar ik wil het niet meer. Ze raadt aan te gaan kolven zodat de productie wel op gang komt. Wat ze te kort komt vullen we middels fingerfeeding aan. Enigszins in de hoek gedwongen wordt er een kolfapparaat gehaald. Het kolven doet minder pijn maar voelt nog erg oncomfortabel. Daarnaast ben ik nu dubbele tijd kwijt waardoor mijn al lage energieniveau nog verder daalt.
De moed zakt me met elke voorbijgaande dag verder in mijn schoenen. Ik krijg een borstontsteking en die nacht besluit ik dat het klaar is. Ik wil niet meer aanleggen, niet meer kolven en niks meer over borstvoeding horen.
We hebben inmidddels ritme gekregen en de kleine spruit groeit als kool. Met alle stress die een baby mee kan brengen heeft onze relatie wat extra aandacht nodig en we kiezen er gezamenlijk voor op samen in therapie te gaan.
Tijdens de sessies komt er een hoop ontevredenheid uit. Niemand hoopt dat hun relatie op de klippen loopt maar na een paar sessies vragen we ons of het nog wel te redden is...
