Dag vier en vijf in België

Ik viel met mijn neus in de boter. Mijn lieve vrienden gingen uit eten en ik moest mee. Heerlijk pizza gegeten bij een echte Italiaan in het hart van Gullegem, daar kom je normaal toch niet als Nederlandse. Daar heb ik twee heerlijke nachten doorgebracht bij geweldige mensen. En daar kon ik op zoek naar de wegen die voor mij lagen. Van Patrick mocht ik echt niet naar Lille, Frankrijk, vanwege  de grote onrusten die er op dat moment waren. Om zijn woorden te gebruiken, voor iemand van mijn kleur en leeftijd, grijs dus, was het er niet veilig vond hij. Dus andere kant op, richting Tournai of te wel Doornik.  Eerst nog een dagje rusten en dan weer op weg richting Rollegem, naar hotel Elckerlyk.

Dag 5 Gullegem-Rollegem 29-06-2016Niet zo veel kilometers hoefde ik vandaag, maar toch te veel bleek later. Van Patrick naar de binnenstad was een feest om te lopen, brede groene lanen, verrukkelijke nieuwsgierige mensen. "Waar komt u vandaan, waar gaat u naar toe" "Op uw leeftijd???" dat vatte ik op als een compliment. En dan de binnenstad van Kortrijk, gezellig en voldoende eetgelegenheden. Een mooie kerk, waar vast een stempel te krijgen was. Er was een begrafenis bezig, dus rustig wachten. Nadat de rouwende menigte uit de kerk was, wachtte ik gepaste tijd en ging naar binnen, vragen waar ik een stempel kon krijgen. De pastoor was al weg, maar de vrijwilliger die mijn vraag beantwoordde zou me er brengen, maar eerst een rondleiding. Het was echt heel erg mooi, maar ook echt heel erg lang. Tegen de tijd dat hij me volledig verhaald had over het houtsnijwerk was het al drie uur. De tijd dat een pelgrim zijn bed gevonden moet hebben. Eerst langs de pastoor, pastoor Hans, ik zal hem nooit vergeten. Bij hem aangekomen vraagt de pastoor de gebruikelijke vragen, "waar vandaan, waar naar toe?". Van Breskens naar Santiago. Pastoor Hans begon spontaan te gloeien, in Breskens woonde zijn grote vriend pastoor Omer Gielet, en laat ik nou daar recht tegenover wonen. Een leuk gesprek wat eindigde in de domper dat de stempel op de administratie lag en pas over twee weken beschikbaar was. Dan maar zonder stempel naar Rollegem. Omdat het al zo laat was en mijn enkel behoorlijk zeer deed, besloot ik de laatste paar kilometers met de bus te gaan. Dat betekende dus weer verdwalen, hoe is het toch mogelijk. Ik zag de bussen wel, maar die verdwenen in een tunneltje waar voetgangers niet welkom waren. Voor het busstation stond een muurtje dat net te hoog was voor een dame op leeftijd om te beklimmen. Een paar honderd meter naar links, en weer terug en een paar honderd meter naar rechts, en weer terug. Kortom de kilometers werden wel gemaakt. In de drukke spits hoorde ik getoeter en nieuwsgierig zocht ik de toeteraar. Aan de overkant werd getoeterd en gezwaaid naar mij en gewenkt. Een hachelijk oversteken bracht mij naar de auto én pastoor Hans, of hij mij een lift kon aanbieden, én of dat mocht, naar Rollegem graag meneer pastoor. Meneer pastoor was al een aantal keer naar Santiago geweest en vertelde daar boeiend over. De eerste weg naar Rollegem bleek halverwege afgesloten voor onderhoud, zo ook de tweede en de derde. Kortom het kostte meneer pastoor bijna een uur om de zeven kilometer af te leggen. Hij vond het niet erg, alles voor een mede pelgrim. Hij bracht mij recht voor het hotel alwaar ik een kamer had gereserveerd. Hotel Elckelyck was alles wat het beloofde op internet, gemoedelijk en voor mij als wielerliefhebber een walhalla want vele beroemde wielrenners hadden daar hun bivak opgezet. De kamer was zeer groot, badkamer idem. De ingang van de kamer lag achter het hotel, naast de weide waar de paarden stonden, kortom platteland op z'n mooist. Ik sliep in de allerlaatste kamer en heb nog genoeglijk zitten roken buiten.

Hieronder kunnen je vrienden zich aanmelden. Jullie krijgen beiden gelijk een beloning van 125 Yp. Je kunt het helemaal bewerken en op maat maken.Weghalen is ook heel eenvoudig met het rode kruisje als je er met je muis op gaat staan.