Dagboek: Leven met een burn out, mijn gedachten
“In your head… whats in your head” galmt op standje 40 door de geluidsboxen, gevolgd door “In the end” van Linkin Park. Rauwe rock muziek heeft altijd al mijn interesses gehad, maar nu mijn leven zelf onder een zwarte wolk leeft is het alleen maar versterkt. Vrouw, moeder, dochter, zus schoondochter, schoonzus, vriendin, kennis, tante, ik ben het allemaal, maar als ik teruglees zie ik nergens staan “mezelf” En dat klopt ook, ik ben mezelf niet op dit moment, had het graag anders gezien maar het leven had anders voor mij in petto. Als ik mezelf op dit moment moet omschrijven is het een hoopje wanhoop. Niet weten hoe en of het leven ooit weer wordt zoals voorheen, het beangstigd me dat ik me zo voel. Ik heb er geen controle over.
“Ga hulp zoeken” tsja… makkelijk gezegd voor iemand, ga hulp zoeken. Maar zo werkt het niet in mijn hoofd. Ik wil een onafhankelijke sterke vrouw zijn en geen hoopje wanhoop. Ik wil het zelf oplossen, maar ben daar nu niet sterk genoeg voor. Het maakt me verdrietig, nog zo’n emotie die de laatste tijd graag mijn leven overneemt. En niet even, maar soms echt uren achter elkaar. Ik wil dan het liefst alleen maar huilen, mezelf verstoppen in een donkere kast en er pas weer uitkomen als ik de zonneschijn weer voel. Maar in realiteit kan dat niet, want mensen mogen mij niet zien als een zwak persoon, ik schaam me ervoor dat ik me zo voel, dus probeer ik maar zo goed als ik kan dit gevoel in de kast te stoppen. De deur gebarricadeerd en hopen dat mijn emotie me niet overneemt. Jaren ging dit goed, tot ongeveer een jaar geleden. Als een kudde wilde dieren die op de vlucht waren voor een groep jagers werd de deur abrupt en met veel agressie geopend. En sindsdien krijg ik geen grip meer op mijn leven.
"Kon ik mijn gevoel maar uitschakelen, het achter een masker verstoppen voor iedereen. Er niemand mee tot last zijn..."
En goed dat je het van je af kunt schrijven ook.