Dagboek: Leven met een burn out, overlevingsstand

Happy new year, happy new me. Dat waren mijn gedachten laatste oudjaarsdag, mijn goede voornemen om sterker in mijn schoenen te staan was echter 1 januari ‘s morgens vroeg al vervlogen. Als een vuurpijl die mijn goede voornemen mee trok de donkere lucht in. Ik lag maar te woelen en te draaien in bed, kon me gedachten niet onder controle houden en raakte in paniek. De gedachten dat ik nooit meer de vrolijke meid van vroeger zou worden, en dan bedoel ik de echt vrolijke meid niet degene die lacht, maar hiermee haar werkelijke gevoelens loopt te verbergen. Daag goed voornemen, het was enkel weer een leugen die ik mezelf voorhield, ik dacht namelijk dat ik weer op de goede weg was. Een mini stapje vooruit betekend niet dat je er al bent, de realiteit is namelijk mini stapjes vooruit en reuzenstappen achteruit.

Het is nu achttien dagen later en ik kan nu honderd procent zeker zeggen, dat goede voornemen dat ik had om sterker in mijn schoenen te staan dit jaar, is inderdaad vervlogen met de eerste beste vuurpijl die de lucht inging. Ik kom net terug van de praktijkondersteuner, want na 8 maanden niet geweest te zijn, was het weer hoog tijd. Pff... wat was dit moeilijk. Met een knoop in mijn maag zette ik de eerste stap over de drempel heen. Ik zat daar voor mijn gevoel een eeuwigheid te wachten in de wachtruimte. Ik dacht eraan om weg te gaan, gewoon opstaan en weglopen zonder achterom te kijken. Maar dat is iets wat ik altijd al heb gedaan, en wat waarschijnlijk ook één van de grootste oorzaken is van hoe ik me voel. Hoe makkelijk het ook lijkt om nooit meer achterom te kijken, hoe lastig dit in de praktijk lijkt te zijn. Mijn gedachten dwalen af, tot het moment een vrouwenstem omroept: Mw…. Ik schrik op, nu moet ik gaan, geen kans meer om er tussen uit te glippen. Als een hond met haar staart tussen de benen loop ik achter de vrouw aan, op naar de bekende spreekruimte.

Eenmaal aangekomen in de spreekruimte nam ik plaats op de stoel tegenover de praktijkondersteuner. Ze keek me stilzwijgend aan, was ik nou echt de gene die de opening moest maken. Na een moment van stilte verbrak ik inderdaad de stilte. Ik bood mijn excuses aan voor het niet langer komen naar de consults. Ik legde haar uit dat ik bang geworden was van de vragenlijst, dat het me overviel, en dat ik dacht dat ik het allemaal wel alleen kon handelen. Ze gaf aan dat ze dat al dacht, en dat haar vermoeden meteen bevestigd werd van wat ze aan de hand van eerdere consulten had ontdekt van mij. Er werd niet gesproken over de eerder ingevulde vragenlijst, al zag ik hem wel liggen op haar bureau. Ze negeerde het en ik ook. Ik vroeg haar wat ze verwachtte en zo begon ze te vertellen. Je lichaam staat in overlevingsstand. ik begon te lachen, jahoor overlevingsstand… ja inderdaad overlevingsstand, dit houd in dat je denkt alles alleen aan te kunnen, omdat je niet anders gewend bent. Uit onze gesprekken hoor ik je telkens weer terug grijpen naar de zin ik kan hetzelf en ik wil hetzelf oplossen. Maar ik wil dat je in gaat zien, hoe moeilijk ook: je kan dit niet zelf.