Maandag 6 Februari,

De eerste dag.








Maandag ochtend, ik heb slecht geslapen maar toch ben ik klaar wakker.
Vandaag gaat het gebeuren, nu moet ik het waarmaken.

Om 14:15 zit ik al op de fiets ruim een half uur voor dat ik bij de school aanwezig moet zijn. Het is maar een stukje van tien minuten fietsen maar ik wilde er absoluut zeker van zijn dat ik op tijd was.
Gelukkig ben ik op tijd weg gefietst want onderweg besloot mijn fiets er mee te stoppen.

Zelfs lopend was ik nog optijd en stond dan ook ongeveer 10 minuten te wachten.


Ondertussen was  ik erg onzeker, waar zou ik op het plein moeten gaan staan? Zouden ze me wel zien en herkennen? Zou ik hun wel herkennen?
Stel je voor dat ze het vergeten zijn dat ik vandaag zou komen.
Gelukkig vergeet niet iedereen zo veel als ik natuurlijk. 
Terwijl ik hier stond te wachten voelde ik de ogen van alle moeders in mijn rug prikken, je kon ze horen denken 'nou wie is dit nou weer'.
De afkeurende blikken ontgingen me niet, ik liep natuurlijk weer lekker onhandig me zelf te zijn en liep op me witte gympen met een gewone spijkerbroek. In het gooi merk je toch soms een iets andere standaard.

Er waren drie uitgangen en ik hield ze allemaal als een havik in de gaten net als elk kind wat er uit komt ik bekijk ze van top tot teen, allemaal. Want opeens was ik vergeten hoe ze er ook al weer uit zagen.
Dit terwijl ik ze afgelopen zondag nog even gezien heb. Gister was ik nog even bij het gezin, om de laatste dingen door te nemen. Ik moest natuurlijk weten wat ze wel en niet mochten en heel belangrijk waar de school was.

Ik hoor een zacht een beetje onzeker stemmetje achter me, "hallo Samantha"
Gelukkig ze weten het nog, en hij klinkt net zo zenuwachtig als ik. Als ik me om draai staat daar de jongen.
"Ik ga vandaag met mijn vriendje spelen, is dat goed?"
Er stapt een wat grotere jongen met een grote bos haar op zijn hoofd wat alle kanten opstaat behalve de juiste achter hem vandaag, en hij stelt zich netjes voor.
"Ja natuurlijk geen probleem, weet jij waar je zusje is?"
Waarschijnlijk kon iedereen aan me zien waar ik mee zat want hij verdween naar binnen met de boodschap dat hij haar wel even gaat zoeken.
Niet veel later stappen ze samen op me af. Poeh dat hebben we tenminste gehad, iedereen compleet.
Ook het meisje gaat met een vriendinnetje spelen, dit was die ochtend al met haar moeder afgesproken.
Haar vriendinnetje heeft geen fiets, dus we lopen met ze drieën naar huis. Nou ja lopen, de dames hebben heellies, je weet wel van die lekker gevaarlijke schoenen met een wieltje er onder. Zodat het lopen wat normaal al gevaarlijk is voor deze dames die nergens op letten nog net even spannender wordt.
Ze 'rollen' zusterlijk naast elkaar aan de fiets naar huis. Ja want als je aan een fiets hangt kan je natuurlijk nog net even wat sneller. 
Gelukkig gaat alles goed en komen we veilig aan bij het huis wat immers maar vijf minuten van school afligt.

Haar broer is al thuis en doet de deur open, we komen binnen en de meiden gaan hun eigen weg net als de jongens.
De jongens zitten samen op de bank en kijken filmpjes op hun telefoon, de meiden nemen gekke dans filmpjes op met musicaly.
Daar sta ik dan midden in de keuken, totale black out wat moest ik nu gaan doen. Ik voelde me een inbreker en vond het moeilijk om iets te gaan doen.

Ik schenk wat te drinken in voor mijn zelf en de horde kinderen. ondertussen observeer ik iedereen zo veel mogelijk.
Je leert ze het beste kennen als ze het niet door hebben dat ze hun schild laten zakken omdat ze aan het spelen zijn.

Er wordt om een snoepje gevraagd, en dit mag. Ze mogen een snoepje per dag.
Ik hou ze in de gaten maar dit hebben hun gelukkig niet door. Ik hoor dat ze er stiekem meer pakken dan afgesproken en loop er rustig naar toe.
Natuurlijk gaan ze me uitproberen, maar dit kwam niet van mijn oppas kindje vandaan.
Oeps betrapt!

De jongens zijn inmiddels boven gaan spelen, de meiden beginnen zich te vervelen.
Eerder had ik al aan geboden om een spelletje met ze allen te gaan spelen, ik wilde ze namelijk graag beter leren kennen.
Nu werd er wel op toegehapt. Het spel 'wat ben ik' werd uit de kast getrokken. Het werd een beetje een chaotische spel onder hun spelregels en met met twee meiden die heel veel vals speelde.
Hier werd het me duidelijk dat het vriendinnetje haar heel erg mee sleepte, ze is dus erg beïnvloedbaar.
Het vriendinnetje kreeg honger, dus vroegen ze om een koekje. Volgens hun was een koekje toch wel iets heel anders dan een snoepje en zou dit dus wel mogen. Zo gek krijgen ze me niet, ik ben een doorgewinterde zus van een jongetje die een nog veel uitgebreidere trukendoos heeft.

Wel mogen ze natuurlijk iets eten, ik smeer twee broodjes en doe deze in het broodrooster. Oeps een beetje te donker, het voelt nog steeds alsof ik hier niet hoor.
De meiden eten het broodje en gaan weer filmpjes opnemen. Ik zit wat door pinterest te scrollen voor leuke ideetjes om met ze te doen.

Ik hoor het vriendinnetje mijn oppas kindje steeds naar beneden sturen om voor eten en lekkers te vragen. Ik heb met haar te doen, maar ik kan niks voor haar doen op dit moment dan elke keer nee zeggen. 

Als ik vind dat ze wel lang genoeg op hun telefoon gezeten stel ik voor om een ander spelletje te gaan spelen, we spelen het paarden spel van Penny de Pony. Ja want beide dames zijn heel erg gek van paarden, dan hebben ze aan mij  een goeie!

Loading full article...