Maandag 6 maart,


 




Na vorige week moet ik eerlijk bekennen dat ik vandaag toch met lood in mijn schoenen naar school fiets. Het lijkt wel of alles vandaag moeilijker gaat, alles wat tegen kan zitten zit tegen en alles wat fout kan gaan gaat ook letterlijk fout. Het hele weekeind al zag ik op tegen vandaag.
Natuurlijk hartstikke fout, ik deed me best het van me af te zetten maar ik kon het niet los laten.
12:30 uur heerlijk weer, het ene moment schijnt de zon en het andere moment regent het op het moment sta ik in de zon te wachten en stipt op tijd komt het meisje naar me toe gerend. Ik hoefde vandaag ook niet lang te wachten op de jongen. Het meisje ging met haar vriendin mee, ze zou daar een broodje eten en dan zouden ze samen naar hockey gaan waar ik ze dan weer op zou halen.
Samen met de jongen rijd ik in de auto naar het huis. Als we bij het huis aan komen staat de auto van zijn moeder voor de deur, huh dat is gek die hadden we geen van beiden verwacht.
We stappen naar binnen en treffen haar aan aan de keuken tafel achter haar laptop, ze moest nog even wat mails beantwoorden voor haar werk. Ondertussen verdwijnt de jongen naar buiten en ruim ik de tassen uit.

Na lang wikken en wegen besluit ik dat dit het ideale moment is om het er met haar over te hebben. 
Als ze haar laptop dicht klapt begin ik voorzichtig, ik begin met wat koetjes en kalfjes dan wend ik het gesprek rustig naar de kinderen " Goh wat fijn dat ze zo lief zijn samen zeg, dat heb ik nog nooit zo mee gemaakt met broer en zus"
"Ja leuk he, hij is zo lief voor zijn zusje. Hij is vanaf het begin af aan al zo beschermend voor haar geweest"
Ha gelukt! Een mooie opening. 

Zo voorzichtig mogelijk uit ik mijn zorgen richting de moeder mij er goed van bewust dat dit heel verkeerd kan vallen.
Ik vertel dat het mij heel erg opgevallen is dat hij heel erg aanhankelijk is en dat zij dit niet fijn vind.
Ook vertel ik het verhaal wat er die week ervoor voorgevallen is.

Eigenlijk pakt ze het heel goed op, het was haar ook al opgevallen en ze vroeg zich af wat ze er tegen kon doen.
Dit gedrag werd namelijk sterker als haar man van huis was voor zijn werk. "Ik vind het zo fijn dat je dit eerlijk verteld. Als moeder ben ik natuurlijk bevooroordeeld, het is al gauw schattig en vooral heel fijn als ze samen zo goed overweg kunnen. Mijn man ziet het niet en ik weet eigenlijk niet wat ik er mee moet."

Poeh wat een pak van me hart, echt een enorme last van me schouders. Ze vraagt mij om met hem te praten want zij moet weer terug naar haar werk.
Niet al te lang na dat de moeder verdwenen is verschijnt de jongen thuis, het regende weer en hij moest zijn spreekbeurt afmaken.

Op het moment dat hij zijn spreekbeurt af heb ga ik naast hem zitten om met hem te praten zo dat ik hem aan kan kijken. Ik leg hem uit dat wat hij doet niet goed is, dat zijn zusje het niet fijn vind. Dat zij negen jaar is en het haar lichaam is en dat als zij het niet fijn vindt ze dat mag zeggen en hij daar naar moet luisteren. Ik vertel alles wat ik weet en ik probeer zo duidelijk mogelijk te zijn maar tegelijkertijd wil ik hem ook niet de grond in stampen. Hij bedoeld het heel lief maar hij doet het niet op de juiste manier. Hij is volledig stil gevallen en op alle hoop van zegen, ik hoop dat het door gekomen is.

Ik breng de jongen naar zijn vriendje, zodat hij niet door de regen hoeft en hij mij rustig nog wat dingen kan vragen. Dat gaat natuurlijk makkelijk als je ergens mee bezig ben en je iemand niet hoeft aan te kijken. Daarna rijd ik naar het hockey veld om de meiden op te halen.
In de stromende regen sta ik langs het hockey veld, volledig onbekend terrein en gigantische groot al die meiden zien er het zelfde uit zelfde kleding en allemaal de zelfde jas en hun capuchon op. Op het moment zijn alle velden in gebruik en is het heel erg druk dus ik zoek een goede plek uit waar ze me van alle kanten kunnen zien. Gelukkig dit werkt hun hebben mijn herkend voor ik hun überhaupt gezien heb. Snel in de auto naar huis waar het meisje zich omkleed en daarna weer snel door. We brengen haar vriendinnetje gauw naar huis en rijden in treinvaart ( gelukkig niet de NS want dan waren we nooit op tijd geweest) door naar de turn vereniging. 'Vicky' gaat turnen ze zit in de selectie, ik besluit om te blijven kijken.
Na de training stappen we in de auto en vertel ik haar dat ik met haar moeder en haar broer heb gepraat.
Ik leg haar uit dat ze als ze iets niet wil hier duidelijk in moet zijn en niet bang moet zijn om het iemand te vertellen als er iemand iets doet wat ze niet fijn vind. Ook geef ik haar mijn telefoon nummer, ook vertel ik dat er andere instanties / mensen zijn die ze het kan vertellen als er niemand luistert.
We halen haar broer op bij zijn vriendje en rijden naar het huis. Ik voel een gespannen sfeer in de auto en van uit het niets begin hij"Vicky vind je het echt zo erg als ik je kusjes geef?"
"Ja , omdat je het altijd doet heel vaak en je me dan ook pijn doet want je knijpt altijd."
"Sorry dat wist ik echt niet, ik dacht dat je ging wegrennen voor de grap. Sorry ik zal het niet meer doen."
"Ik vind het niet erg, maar alleen als ik het wil."
"Ik zal er voortaan rekening mee houden, echt het zal niet meer gebeuren. Ik wil je geen pijn doen."
Gelukkig dacht ik, dat is in ieder geval duidelijk.

Als we thuis komen begin ik aan het eten en gaan de kinderen elk hun eigen weg, het meisje nog steeds aan mijn zijde.
Maar ze gaat al wel weer alleen naar boven om een boek te halen vandaag, dat is een vooruitgang.

Als de moeder thuis komt hebben we niet veel tijd om alles uitgebreid te bespreken, zij wordt elke keer gebeld. 
Wel vertel ik dat alles al veel beter ging.
En dan ga ik tevreden naar huis.



Loading full article...