Maandag 30 Januari 2017,

Het kennismakingsgesprek.

Gezin 1 : Papa, Mama, Jongen (11), Meisje (9).                               
 




Wegens privacy redenen heb ik geen namen,straatnamen of kenmerkende dingen genoemd.


De hele dag al deed ik alsof het me allemaal niks deed maar stiekem was ik erg zenuwachtig.
Er was nog geen moment voorbij gegaan dat ik geen vreemd onderbuik gevoel had gehad deze dag, wat nou als ze me niet mogen of dat ik iets doms doe? Ik deed alles om maar zo rustig mogelijk te blijven en er zo min mogelijk aan te denken wat er mis kon gaan, ik bleef voor me zelf herhalen; 'ik heb niks te verliezen'.
Maar goed dat had ik natuurlijk wel want ik wilde dit enorm graag!
Ik besloot dat als het niet ging zo als het moest gaan dan was dit niet het juiste gezin voor mij.

19:30 uur ik begin een beetje te ijsberen door de kamer, en probeer er niet te veel aan te denken dat ik zo weg moet.
Maar de zenuwen zijn nu toch wel ten top.

19:50 uur vandaag heb ik de auto genomen. Het is nogal koud en ik wil snel weer thuis zijn na afloop van het gesprek, zodat ik iedereen kan bellen om te vertellen hoe het is gegaan.

Ik loop een kleine oprit op langs een wat hoger raampje die zo te zien uitkijkt op de woonkamer, er staat heel veel speelgoed op de vensterbank.
Dit moet het zijn, ik check het huisnummer nogmaals wat nergens te vinden is alleen op de vuilnisbakken die op de oprit staan.
Ik druk op de bel en check nog gauw mijn horloge, mooi op tijd 19:00 uur en ik begin te lachen in me zelf mijn horloge staat al een tijdje stil en dit wist ik het zullen vast de zenuwen zijn.

De deur wordt geopend en een lange meneer verschijnt in de opening, ik probeer om hem heen te kijken of ik misschien kinderen zie en ik stel me zelf voor.
Hij trekt een te verbaast gezicht. "Ik denk dat ik met uw vrouw heb gesproken zou dat kunnen? Ik kom voor het oppassen, via care.com?"
Gestrest zoek ik op mijn telefoon het adres er bij en dan begint er een belletje te rinkelen, ik sta bij het verkeerde nummer. 

Dit meen je niet, kan ik me eigen nog meer te schande richten? Ik durf te wedden dat de gemiddelde grap over blondines hier niks bij is.

Met een hoofd als een tomaat verontschuldig ik me en vertel bij welk nummer ik wel moet zijn. Gelukkig kon hij er wel om lachen en wijst me de weg naar waar ik moet wezen.
Ik ben blij dat tenminste iemand er om kan lachen, maar vanbinnen vervloek ik me zelf. 
Als dit maar geen voorbode is van de rest van de avond.

Met een grote lach op mijn gezicht bel ik nu aan bij de goede deur. Met klamme handjes wel is waar, ergens was ik bang dat het nogmaals zou gebeuren ( huisnummerbordjes waren niet aanwezig of niet te lezen).

De deur gaat open en er staat een klein 'jongetje' (voor zijn leeftijd) voor de deur. Oh echt hij doet me wat als hij dit ooit leest, sorry alvast!
Hij steekt zijn hand uit en stelt zich heel netjes voor.

Ik stap naar binnen in een wat kleinere hal met een dubbele deur. Als ik door de tweede deur heen kom bevind ik me in een lange ruime hal waar ik zijn moeder achter hem zie staan. Een donker blonde vrouw die een en al warmte en hartelijkheid uitstraalt.
Op dit moment voel ik de spanning gewoon van me afglijden.
"Sorry wij zijn nog aan het eten, we waren een beetje aan de late kant. Zal ik je jas even aan nemen?"
Ik vertel haar dat dit geen probleem is en loop vanuit de hal een grote woonkeuken in die een geheel van luxe uitstraalt.
In de keuken/eetkamer bevind zich de rest van het gezin, ook zij stellen zich aan mij voor.
Vader en dochter bevinden zich samen aan tafel, de rest van het gezin schuift ook aan en gaan verder met eten.

" Wil je iet te drinken?"
" Lekker, heb je misschien een kopje thee?"
" Je hebt het toch niet koud he"
Ik zal ze maar niet vertellen dat ik voor ik hier was eerst tien minuten in de auto heb gezeten om moet te verzamelen. En ik beslis om ook maar niet gelijk te vertellen dat ik een enorme thee leut ben.

" Zo vertel eens wat over je zelf" vervolgd de vader als iedereen weer heeft plaats genomen aan de tafel.
" Poeh waar moet ik beginnen haha"
Als eerste heb ik verteld over mijns stages bij het kinderdagverblijf en de peuterspeelzaal. Ook vertel ik over mijn grootste inspiratie, mijn kleine broertje. Ik vertel over mijn opleidingen het VMBO de MBO kappersopleiding en over de opleiding die ik ga doen maar die tot nu toe nog is uitgesteld.
Natuurlijk vertel ik waarom ik ben begonnen in het kappersvak en dat ik moest stoppen vanwege mijn allergie.
Ook het voor mijn nog pijnlijke deel over het auto ongeluk vertel ik, het is inmiddels een groot deel van mijn leven en het heeft me gevormd tot wie ik nu ben dus hebben ze het recht om het te weten. Ook vind ik het ook altijd fijn om het mee te geven aan ouders als een kleine waarschuwing over scooters.
Ik zie dat er een traantje weg gepinkt wordt en dat ze het moeilijk vinden om zich een houding te geven dus verander ik gauw van onderwerp.
Persoonlijk vind ik het erg moeilijk als mensen me 'zielig' gaan vinden want zo voel ik me niet.

" Vertel eens wat over jullie gezin" 

Ondertussen wordt de tafel afgeruimd en verdwijnen de kinderen naar de huiskamer om Goede tijden slechte tijden te kijken.
We kletsen wat heen en weer over de kinderen, hun school, sport en de lastige en leuke fases die ze op dit moment door heen gaan.
Ook hebben we het over au pairs en de vorige 'Nanny's' die ze in het verleden gehad hebben.
We eindigen met een tour door het huis.
Het is een geweldig mooi huis waar enorm goed met de verlichting is 'gespeeld' om het sfeer te geven.

Als we beneden komen neem ik afscheid en krijg ik van beide kinderen een hand. Ik verbaas me over hoe goed ze opgevoed zijn en vertel dan ook dat zeker niet alle kinderen die ik tegen kom dit doen uit hun zelf. Niet veel later loop ik naar mijn auto met de afspraak dat we morgen even contact met elkaar op nemen zodat we het beiden eerst thuis kunnen bespreken.

Tijdens de monsterlijke autorit van wel drie hele minuten terug naar huis speel ik alles nog eens af in me hoofd.
Tot aan vanavond had ik nog nooit een broer en zus gezien die samen op een i-pad meer dan een uur lang tv kijken, zonder ook maar iets te zeggen of gemeens te doen tegen elkaar. 

Thuis gekomen praat ik met Jeffrey onder het genot van een kopje thee de avond na. Rustig bel ik even met mijn moeder om ook haar te vertellen hoe het is gegaan. Ja want die heeft de hele avond op hete kolen gezeten omdat ze zo benieuwd was.

Voor dat ik naar bed ga blijft er voornamelijk een vraag steeds naar boven komen; "Kan ik dit wel aan? De kinderen lijken zo perfect, ben ik hier wel de juiste persoon voor?"




Loading full article...