Zaterdag 25 maart,

Dolfinarium.




Gister avond hebben me moeder,ik en me broertje besloten om naar het dolfinarium te gaan.
Me moeder haar vriend heeft een bedrijfsuitje en mijn vriend ging bij zijn beste vriend in huis helpen met klussen.
Dus zouden wij met de drieën op pad gaan.

Vandaag is het zo ver ik ben om tien uur bij mijn moeder, we rijden naar de winkel om verse broodjes te halen en rijden dan door naar Harderwijk. Het is al een lange tijd geleden dat we echt wat met ze drieën hebben gedaan dus we hebben er allemaal enorm veel zin in. 

Luc heeft altijd een beetje moeite met veranderingen en dingen die anders zijn dan normaal. Dus gister was hij niet heel enthousiast maar vandaag klets hij de oren van je hoofd en is hij super vrolijk. 

Na een half uur rijden begint de auto raar te doen, het accu lampje blijft branden en als we de richtingaanwijzer gebruiken gaat de radio en de cruisecontrol uit. We rijden verder omdat we er al bijna zijn. Vlak voor de afrit gaan ineens de ruitenwissers aan en daarna is alles uit, de auto draait nog dus nemen we de afrit. Onder tussen had ik de vriend van me moeder al gebeld en die had verteld dat we de auto niet uit moesten zetten.
gelukkig was er onder de afrit een carpool plaats.
De carpoolplaats heeft hij niet meer gered maar we stonden op een veilige plaats toen de auto er volledig mee op hield.

Me moeder lichtelijk in de stress want de auto is net nieuw ze heeft hem amper een maand, en achterin zie ik een bedroeft gezichtje. Ik ben zelf lid van de ANWB maar mijn moeder nog niet, ik besluit om ze toch te bellen.
Dit was nog niet zo makkelijk want elke keer werd ik verbonden met de alarm service maar voor dat je daar iemand kon spreken moest je je lidnummer invoeren, laat ik die nou net niet bij me hebben. Uit stomheid begin ik te mopperen tegen me telefoon, ik wilde gewoon iemand persoonlijk spreken!
Achterin begint het gezichtje steeds meer te betrekken en ik zie dat hij begint te huilen en in paniek raakt.
"Luc niet huilen! Er is niks aan de hand hoor alles komt goed." Zei ik dit nou om heb of om me eigen gerust te stellen, want het klonk eerlijk gezegd niet heel geruststellend. Meteen heb ik spijt, de arme jongen weet ook niet wat hem overkomt en dan reageer ik zo. Luc is inmiddels uit gestapt en mijn moeder ook, ze is aan de lijn met haar vriend en staat over de motorkap heen gebogen.
Eindelijk krijg ik een ander nummer en zonder echt te luisteren tik allerlei nummers in, opeens klinkt er een stem aan de andere kant van de lijn. "Goedemiddag, waar kan ik u mee helpen?" Oh pfoe eindelijk !
Ik leg kort het verhaal uit en de vriendelijke meneer aan de andere kant van de lijn geeft me mijn lidnummer en verbind me door met jawel alweer de alarmservice maar nu was ik bewapend mijn mijn lidnummer.
Na kort in de wacht gestaan te hebben wordt ik geholpen door een mevrouw, deze mevrouw klinkt lichtelijk geirriteert en praat voornamelijk veel door mijn heen. Als ik toch nog me hele verhaal heb kunnen uitleggen verteld zei me dat er een wegenwacht gestuurd wordt. Ik kan 1 jaar twee kentekens verzekeren met mijn lidmaatschap verteld ze, dus dit is fijn. Binnen nu en een uur wordt een collega bij ons verwacht.
Fijn dat scheelt, maar waarschijnlijk niet meer op tijd om onze dag af te maken.

We picknicken in de auto, we hebben broodjes, drinken en me broertje heb zonder dat wij het door hadden al een hoop snoepjes opgegeten. Het uur is eigenlijk zo voorbij en het is heel erg gezellig zo met ze drieën. Luc springt soms uit de auto om alles te bekijken ook hangt hij uit het raam om te kijken of er al iemand komt.
En voor we het weten komt er inderdaad een gele ANWB bus aan. Hij springt uit de auto en gaat staan springen en zwaaien, nu kan het niet meer missen want luc heeft een enorm fel groene jas aan.

De man komt inderdaad al aangereden en neemt een kijkje naar de auto, hij meet verschillende dingen op en komt tot de conclusie dat de dynamo kapot is. Verdorie een behoorlijk dure grap. Hij wil de auto wel naar de garage brengen en dan kan hij voor ons een leen auto regelen zodat wij weer verder kunnen. Me moeder heeft liever de auto thuis staan omdat een bekende van ons de auto's altijd in onderhoud heeft. De man kruipt achter zijn computer, en dit is het moment dat hij ziet dat ik lid ben en mijn moeder niet hij doet hier echter wel moeilijk over terwijl de vrouw aan de telefoon mij had verteld dat dit geen enkel probleem was.

Uiteindelijk wil je man ons natuurlijk niet daar aan de weg laten staan en zet een speciale accu die hij heeft in de auto zodat we naar huis kunnen rijden en hij rijd achter ons aan. Vlak voor we thuis zijn stopt de auto er weer mee midden op de snelweg. Er worden nieuwe zekeringen in gezet en we kunnen weer verder, als we thuis aan komen legt de man uit dat er een storing in de auto is en dat daarom de dynamo kapot is. De man gaat weg en Luc geeft hem een handje chocolaatjes mee voor onderweg. 

Gelukkig was de oude auto van me moeder nog niet verkocht en kunnen we met dit mooie weer toch nog even weg.
We gaan naar de Soester duinen, lopen een groot stuk en gaan daarna heerlijk in de zon zitten op het terras.

Die avond eten we bij het pannenkoeken restaurant mijn vriend is aangeschoven. Een heerlijke afsluiting van een rare dag.

Zondag 26 maart,


Tweede poging. Vandaag gaan we het weer proberen omdat het gister allemaal mis gelopen was en de kaartjes maar tot 31 maart geldig zijn gaan we vandaag naar het dolfinarium. Althans dat gaan we proberen.

Om elf uur haal ik me moeder en broertje op, vandaag rij ik dus op hoop van zegen rijden we weer richting Harderwijk.
Dit keer komen we veilig aan, helaas niet zo mooi weer als gister maar wel heel erg rustig. Het hele park lijkt wel uitgestorven. We beginnen bij de dolfijnen en walrussen, ze zijn net de dolfijnen aan het voeren en als ze merken dat wij kijken maken ze er een kleine show van. We staan heel erg dichtbij en Luc gaat helemaal uit zijn dak. Hij begint de laatste tijd echt hele goeie vragen te stellen en veel vrijer te worden. Hij vraagt de arme vrouw het hemt van het lijf.
Je ziet hem gewoon genieten, daarna lopen we door naar de walrussen( wat een enorme beesten!). Je kan de beesten ook van onderwater bekijken.
Hierna lopen we door naar de zeeleeuwen. We gaan eerst naar de 'show' van de bruinvissen en daarna door naar de walrussen 'show'. Ze noemen het een show maar er wordt enorm veel verteld over de beesten, je kan er echt veel van leren. Bij de walrussen wordt me broertje naar voren geroepen om op het V.I.P Bankje te komen zitten de 'spetter zone'.

Tegen verwachting in gaat hij ook nog mee! Een jaar gelden had hij dit echt nooit gedaan, en gister toen we pannenkoeken gingen eten ging hij ook al alleen beneden in de speel hal spelen. Normaal zit hij echt aan me moeder en aan mij vastgeplakt.
Wauw, eerst wilde hij helemaal niet naar deze show en nu zit hij vooraan.
Hij zit te lachen en te genieten. Ze worden heel erg betrokken in de show en jawel stuk voor stuk worden ze helemaal nat gespetterd. Bij Luc komt de 1800 kilo wegende walrus het water in rollen waardoor hij een enorme golf water over zich heen krijgt. Hij gaat uit zijn dak.

We lopen weer verder opzoek naar koffie, gelukkig is de zon gaan schijnen want luc loopt aardig te soppen in zijn schoenen achter ons aan.
We besluiten bij het restaurant waar je onder water naar de dieren kon kijken koffie te gaan drinken.
Hierna lopen we nog een rondje door het park en gaan we naar de laatste shows, die van de zeeleeuw waar een verhaal wordt gespeeld over twee mensen en twee zeeleeuwen op een onbewoond eiland. Wat echt super schattig was is dat er een jong zeeleeuwtje mee zwom! Ik hoorde heel vaak oeeh en aaawh naast me vandaag komen bij me broertje. Na de show ging hij op de foto met de vader zeeleeuw, echt heel erg leuk!
Tijdens het foto moment stond de trainer er bij en die hebben we ondervraagd over het baby zeeleeuwtje.
Die scheen dus pas 6 maanden oud te zijn, en wist jij dat een zeeleeuw als baby geen vis eet echt alleen maar melk?
Ze lieten hem mee doen met de show omdat hij moet leren vis eten, ze spelen op deze leeftijd alleen nog maar met de vis, deze trekken ze helemaal uit elkaar en pas als ze per ongeluk een stuk doorslikken dan merken ze dat het goed vult en gaan ze het echt eten. 

Hierna lopen we door naar de dolfijnen show aqaubella, het is ondertussen wel al iets drukker geworden in het park, maar we kunnen zo door lopen geen rij niks.
We nemen plaats op de tribune en genieten van de show, hoe enorm mooi die band tussen mens en dier.
Het valt mij op dat in elke show tegenwoordig een echte boodschap schuilt. Voornamelijk over afval, het scheiden van afval en het schoonhouden van de zee, maar ook over de opwarming van de aarde.
Ik merk dat dit indruk maakt op me broertje.

Hierna gaan we naar huis, ik rijd naar me moeders huis waar mijn vriend inmiddels ook is. We kletsen nog wat en gaan dan naar huis.

Het grappige is dat me broertje nooit gelijk heel enthousiast is of grote verhalen heb, dit komt altijd achter af. Wij denken omdat hij dan meer rust in zijn hooft heeft om er over na te denken.

Me broertje vond duidelijk de dolfijnen show het mooiste en leukste, dit heeft echt indruk op hem gemaakt. Me moeder vond de zeeleeuwen show het leukste, en weet je wat ik het mooiste/ leukste vond? Buiten het feit dat ik ongelooflijk gelukkig was om samen met hun te zijn vond ik het het mooiste om hun zo te zien genieten, daar kan ik nu nog vol van schieten als ik daar aan terug denk.
Het is fijn om ze zo ontspannen en gelukkig te zien na alles wat we hebben mee gemaakt, daar kan ik echt intens van genieten.


Loading full article...