Het Zoniënwoud

Vorig weekend is opnieuw het winteruur ingezet. Hierdoor waren we op zondag allen uitzonderlijk vroeg wakker. Binnen ons gezin is het wel zo de gewoonte om op zondag niet thuis te zitten. We proberen dan ook elke week één of andere leuke activiteit te verzinnen. Al is het maar een wandeling door het dorp, alles is beter dan zo’n hele dag tussen vier muren blijven. Omdat we dus allen redelijk vroeg waren opgestaan, was er nog tijd genoeg om een daguitstap te plannen. Zo kwam ik op het idee iets te gaan doen wat al heel lang op mijn verlanglijstje stond: een kennismaking met het #Zoni ënwoud.

Het was een mooie herfstdag en we hadden de voorbije weken nog geen gelegenheid gehad om de traditie van onze seizoensgebonden boswandelingen voort te zetten. Een dagje Zoniënwoud was bij deze dus de uitgelezen kans. Ik smeerde een paar broodjes en sandwiches en stelde zo een picnic samen om daar te nuttigen. Niet veel later zaten we met zen allen in de auto richting Brussel.

Na een toch wel bijna anderhalf uur rijden waren we eindelijk waar we moesten zijn. We volgenden een pijltje waarop stond bosmuseum en parkeerden ons vlak aan. Aangezien het net middag was toen we er waren beslisten we eerst te eten. We vonden een gezellig plekje achter het museum en genoten reeds midden in de natuur van onze maaltijd. Daarna beslisten we om dat museum toch even van dichterbij te bekijken.

Het bosmuseum is volledig gratis en geeft je een leuke kijk op het Zoniënwoud. Zo kom je in alle mogelijke vormen te weten hoe het woud precies gelegen is en wat je er allemaal kan terugvinden. Alles is gedocumenteerd op een heel originele manier. Daarnaast vindt je er ook de geschiedenis van het woud, die niet altijd even kleurrijk was. Zo leerde ik dat men na de tweede wereldoorlog het woud gebruikte om overgebleven munitie tot ontploffing te brengen, wat natuurlijk niet zonder schade en slachtoffers was. Zelfs tot op vandaag zouden er nog ‘verloren’ obussen te vinden zijn.