Flinterdunne fatsoenslaagjes
Mijn vingers voelen aan als ijspegels. Ik kijk ernaar vol ongeloof. Zijn het mijn handen? Ik heb altijd gedacht dat ik er niet toe in staat zou zijn. Wanhoop drijft een mens tot uitersten. Ik schijn ook een mens te zijn. Ja, echt. Al voelt het de laatste tijd niet zo.
De afgelopen maanden glijden als een nachtmerrie aan me voorbij. Het is niet waar. Het kan niet waar zijn. Deze dingen gebeuren niet met fatsoenlijke mensen in een fatsoenlijk land, geregeerd door fatsoenlijke politici. De realiteit is hard. Als een brok ijs. Fatsoen is soms ver te zoeken, zelfs in Nederland. Politieke partijen naaien de bevolking en draaien een ieder een rad voor ogen. Het laagje vernis oogt beschaafd, maar is slechts flinterdun.
Wurgneigingen krijg je ervan.
