'Mam, ik moet met je praten.'
'Moet dat nu? Zo vlak voor je weg gaat? Kan het niet wachten tot na schooltijd?'
'Nee! Het kan echt niet langer zo, we moeten nu in gesprek, ik tolereer geen uitstel.'
Zo ken ik haar niet, mijn dochter, haar anders zo stralende ogen zien er doods uit. Niet eens een kleine sprankel , geen minimaal lichtpuntje, zelfs geen matglans, gewoon donker, futloos, dof.
Bezorgd leg ik een hand op haar voorhoofd. Is ze ziek? Moet ze thuis blijven van school? Het gooit mijn eigen planning danig in de war, het woord 'winkel' staat op het programma in mijn therapie, maar voor haar heb ik alles over.
Geïrriteerd slaat ze mijn hand weg.
'Wat is er? Ben je niet lekker?'
'Ik ben wel in orde, jij niet.'
O, denk ik opgelucht, het is maar puberaal gedrag, ik glimlach.
'Ja ja, ik weet dat er bij mij een steekje los zit, maar zo vlak voor de bus komt is dat niet op te lossen. Nou vooruit, kom op, laat me eens een lach zien.'
Haar blik doorboort me, met grote stappen baant ze naar de badkamer, komt even later terug met een met tandpasta geschilderd lachebekje op haar gezicht.
'Nou tevreden?' Vraagt ze bits.
Typisch iets voor haar, om dingen letterlijk te nemen, ik grinnik inwendig. Maar gelijkertijd maak ik me erg ongerust. Mijn dochter heeft een afkeer van alles wat met make-up te maken heeft, normaal gesproken kan ze niets op haar huid verdragen, laat staan in haar gezicht. Ze gaat al over haar nek bij het zien van een druppeltje yoghurt in haar mondhoek.
'Schat, wat is er nou toch aan de hand? Ben je niet blij dat het tafelkleed dankzij het therapiekoetsje,
weer gewoon op tafel ligt?'
'Ja, daar ben ik heus wel blij om.' Ze aarzelt even.
'En die andere woorden worden komende week ook aangepakt, voor je het weet kan je weer een schaar gebruiken, in plaats van het knipmes. En steek ik gewoon met een lucifer een kaarsje aan.'
'Nee, dat is het ook niet, maar mam....' Haar stem klinkt opeens weer onzeker, haar gezichtje staat niet meer op onweer maar ze worstelt nog duidelijk ergens mee.
'Zeg het maar schatje.'
'Kan dat therapiekoetsje ook ervoor zorgen dat je mijn woord gebruikt?' Ze kijkt me onderzoekend aan.
'Welk woord bedoel je?'
'Megageweldig! Mam, je zei toen ik dat zinnige woord voorstelde dat je je eigen woorden zou gebruiken, en vervolgens schrijf je tal van onzinnige dingen met woorden die je van anderen gekregen hebt, waarom gebruik je wel hun woorden, en niet die van je eigen dochter?'
Nu dringt het pas tot me door. Ze had er al een hele maand op zitten wachten tot ik haar suggestie gebruiken zou.
'Je hebt gelijk, meisje, helemaal. Zie je, ik kon jouw woord niet gebruiken, niet omdat het geen mooi woord is, maar omdat je het me aanreikte voor een recensie. In recensies moet je altijd eerlijk zijn, je aan feiten houden en je oprechte mening geven, maar in mijn volgende verhaaltje ga ik jouw woord gebruiken.'
'Beloofd?'
'Beloofd!'
Net op tijd. De bus rijdt voor en mijn dochter stapt in en zwaait vrolijk, nog met de echte tandpastasmile op haar gezicht.
