Beloofde woorden
'Mam, ik moet met je praten.'
'Moet dat nu? Zo vlak voor je weg gaat? Kan het niet wachten tot na schooltijd?'
'Nee! Het kan echt niet langer zo, we moeten nu in gesprek, ik tolereer geen uitstel.'
Zo ken ik haar niet, mijn dochter, haar anders zo stralende ogen zien er doods uit. Niet eens een kleine sprankel , geen minimaal lichtpuntje, zelfs geen matglans, gewoon donker, futloos, dof.
Overigens chapeau dat je zoveel invullingen schreef, pfffff doe het je echt niet na. (Heb ook een gezin. Als ik daaraan denk, springen de tranen me in de ogen. Ken je het?)