'Wat is er toch met je aan de hand, de laatste tijd? Je reageert mat, je kijkt me nauwelijks aan, je lijkt steeds meer in jezelf gekeerd. Vertel! Maak van je hart geen moordkuil. Spreek je uit, Lucifer.'
Doch Lucifer zwijgt, verlegt zijn logge lijf, trekt een grimas en verdiept zich weer in zijn boek. Er trilt een spiertje in zijn ooghoek.
Het constante zwijgen irriteert me, toen we pas samen waren vond ik hem barre interessant. Een heuse draak zocht zijn toevlucht bij mij, wilde mijn vriend worden, toch aarzelde ik nog even.
'Wat moet ik met een draak als huisdier?'
'Nee, geen huisdier, maar een keldervriend.'
'Ik haat kelders, de traptreden staan structureel scheef, het is er altijd donker en het tocht als de ziekte.'
'Ik kan je van kelders laten houden,' verzekerde hij me. 'Met mij heb je helemaal geen trap nodig, mijn staart kan dienst doen als glijbaan. Ik kan met één ademuitstoot de hele ruimt helder geelrood verlichten en mijn lichaam om je heen krullen om je tegen welke wind dan ook te beschermen.'
En zo geschiedde het. Ik verborg de draak in de kelder van ons huis, gebruikte zijn langste lichaamsdeel als glijmiddel, drapeerde 's nachts tien tafelkleden over hem om hem geen kou te laten lijden en noemde hem liefkozend mijn Lucifer, omdat hij me altijd voor verlichting zorgde.
'Nu is het genoeg!' brul ik, spring overeind en grijp het zwaard wat altijd binnen bereik van zijn rechterachterpoot ligt. 'Je gaat me vertellen waarom je zo stilletjes bent en anders.... anders hak in je glijbaan aan mootjes.'
Lucifer opent zijn muil en na even schaterlachen om zo'n bespottelijk idee geeft hij zich gewonnen en het hoge woord komt eruit.
'Ik blader nu al weken in de boeken, heb elke passage in me opgenomen, ken iedere bladzij uit mijn kop, ben een wandelende encyclopedie, maar kan geen kant op met die kennis. Het frustreert me.'
'O, had dat eerder gezegd. Wacht hier even, het komt goed.'
En ik glijd naar boven, ren naar de winkel, vraag een in welk programmablad een inschrijfformulier voor Twee voor twaalf zit, koop dat tijdschrift inclusief een liter van mijn lievelingsyoghurt en snel mezelf naar huis.
'Zo,' zeg ik, 'Laten we die kennis van je extra goed benutten.'
'O, leuk, maar ik kan toch niet op tv verschijnen? Met mijn adem...'
'O, die slechte adem van je poets ik wel weg met een megatube tandpasta, nog even je nagels kortwieken met een heggenschaar en dan zal je gegarandeerd de show stelen.'
