Voor een prikkie heb ik de winkeldeur van de sigarenboer op de hoek overgenomen. Het plaatsen neem ik in eigen hand. Nog even een laatste schroefje aandraaien in het beslag. Na secuur afhangen open ik hem een paar maal achter elkaar. Verdorie, het werkt niet. Het verwachte signaal blijft uit, zelfs de scharnieren zijn zo goed geolied dat die ook geen enkel geluid produceren. Uit pure frustratie geef ik een gil. Manlief komt meteen toegesneld.
'Wat is er? Lukt het niet? Die deur ziet er toch netjes uit, keurig, niets mis mee.'
'Maar het waarschuwingssignaal werkt niet. Toen ik de deur de eerste keer gebruikte bij het betreden van de sigarenshop toen werkte hij nog. Ik snap er niets van.'
'Het is de welkomstmat. Wanneer je daar overheen loopt gaat er een belletje, en komt de eigenaar van de Tabaksshop van achter aangesneld omdat er klanten zijn. Heb je er niet aan gedacht om ook die mat erbij over te nemen?'
'Nou ja, hadden ze me dat niet kunnen vertellen?'
'Nu ben je de sigaar.' Mijn man lacht om de woordspeling.
'Ik voel me genaaid, kom er nooit meer, ze zijn een goede klant kwijt.'
'Ik wist niet dat je vast klant was? Ben je soms een stiekeme roker? Is dat de reden ervan dat je gewaarschuwd wilt worden in je eigen huis?'
'Ze verkopen daar ook lucifers hoor, maar nooit meer aan mij. En nee, ik rook niet. Ik ben bezig met een nieuw boek. Wil me graag zo goed mogelijk voorbereiden, in de huid van Cleopatra kruipen, afleiding kan ik missen als kiespijn.'
'Dan hang je toch een briefje op de deur: Gelieve te kloppen.'
En daarmee is voor hem het probleem uit de wereld geholpen.
Ik probeer weer in mijn normale ritme te komen. Eerst maar eens de was doen. Er zat toch een speciaal tafelkleedwasprogramma op mijn machine? Ik zoek me suf, geef het op en pleur het kleed van ellende in een tobbe. Compleet van slag poets ik mijn bril met tandpasta, wrijf mijn gebit schoon met een brillendoekje en besmeer met een schaar mijn boterham.
Een bad gaat misschien uitkomst bieden. Daar frist iedereen van op, toch? Dus waarom zou het mij niet kunnen helpen, kan ik gelijk me even inleven in het hoofdpersonage van mijn nieuwe roman.
Het is nog een hele klus om het bad vol te krijgen, maar het lukt me. Wat een weldaad. Wat een luxe. Ik kan wel uren zitten weken.
Een klop op de badkamerdeur doet me opschrikken.
'Binnen!'
'Wat hangt er hier een vreemde zurige lucht? Wat heb je nou gedaan? Wat zit er in dat bad, het lijkt wel...?'
'Ik kruip in de huid van een karakter die een belangrijke rol speelt in mijn verhaal.'
'Cleopatra? Die baadde in ezelinnenmelk, niet in yoghurt.'
