Tom en Sjaan stappen in,  met de armen om elkaar heen geslagen loopt het verliefde stelletje door het gangpad tussen de stoelen door naar een geschikt knuffelplaatsje te zoeken.  Ze hebben totaal geen oog voor de omgeving, concentreren zich enkel en alleen op elkaar. Op zich niets mis mee. Anderen niet tot last zijn is een eerste stap naar een vredelievend bestaan.  Ze nestelen zich op de achterste twee stoelen, de enige vrije plaatsen naast elkaar. Bij de volgende halte stroomt de bus helemaal vol. Geen plaats blijft onbezet. En  dat is het begin van het eind. 

De bus stopt, de deuren gaan open.  

'Chauffeur, kan ik nog mee?' 

'Stap maar in, zitplaatsen heb ik niet meer, maar staplaatsen nog wel.' 

Ze aarzelt, houdt haar buik vast, haar gezicht probeert ze in de plooi te houden.  

'Nou? Wat zal het zijn mevrouwtje, deze bus is wel de laatste die vandaag gaat.' 

'Ja ziet u,' weer die lichte aarzeling. 'Ik loop op het einde, kan niet zo lang staan.' 

'Dan is er vast wel iemand die zijn plaatsje wil afstaan.' De chauffeur draait zich op en galmt door de bus: 'Geef deze zwangere dame even een zitplaats,' en naar de vrouw: 'Stapt u maar in.' 

Ze waggelt met een gezicht vertrokken van pijn, tussen de stoelen door. Niemand kijkt haar aan. Logisch. Oogcontact maken zou opgevat kunnen worden als een automatisch aanbod om de plaats af te staan. Je met niemand anders bemoeien gaat nog net, maar iets voor een ander over hebben zonder daar eigen gewin uit te halen valt, is net iets teveel gevraagd. Ze kijken naar buiten en wachten, wachten  tot een ander het voortouw neemt.

Sjaan trekt als eerste haar mond open. 

'Komt er nog iets van? Wordt de rit nog hervat, wordt er nog verder gereden, of hoe zit het?' 

'Wanneer er niemand opstaat, moet ik zelf iemand aanwijzen.' Zegt de chauffeur rustig.  

Maar op dat moment gebeuren er vreemde dingen. Het voertuig begint te schudden. De bus lijkt zelf in opstand te komen. Is er niet duidelijk te zien aan de opgeschilderde  motieven dat hij een voertuig van vrede is? De love en peace tekens draagt hij met trots. Wie zich niet aan het protocol van de liefde houdt, verdient geen plaats in hem.  Na het heftige beven, trillen, schudden en ploffen begint stoom uit het dashboard te ontsnappen. De passagiers schrikken zich wild, de bus staat op ontploffen, ze zijn niet langer meer veilig en kiezen het hazenpad.   Iedereen, op de chauffeur na. 

'Wat doe je nou, laat je me in de steek? Rotbus! Het was me heus wel gelukt om iemand aan te wijzen die vrijwillig op zou staan om de dame te laten zitten. Deze actie is echt overbodig.' 

Wanneer jij ook al begint te schelden ben je geen haar beter dan de anderen, stap zelf ook maar uit.  De mens is te egoïstisch geworden, uiterlijke schijn is nog wel op te houden, maar de ware vrede is ver te zoeken. De wereld is te wreed voor me geworden, is me volledig ontgroeid.  

De bus is leeg.  Het had zo mooi kunnen zijn. Ze hebben het grondig verpest. De reizigers. Ze hebben zich niet gehouden aan het protocol. Terwijl het toch zo makkelijk lijkt. Liefde en vrede. Dat is alles wat er van ze verwacht wordt. Hoe simpel is het om je te onthouden van scheldpartijen, even begrip tonen voor je medepassagier, een aardig gebaar, een goede daad verrichten, is toch niet kostenverhogend? Dat moet toch makkelijk iedereen kunnen opbrengen?  

Nu zelfs de buschauffeur het vredevoertuig heeft verlaten, is het drama compleet. Het busje voelt zich nietig en leeg, krimpt verder tot hij zich weer veilig waant, omringd door een veld vol grootse madelieven.