De lege bus
Tom en Sjaan stappen in, met de armen om elkaar heen geslagen loopt het verliefde stelletje door het gangpad tussen de stoelen door naar een geschikt knuffelplaatsje te zoeken. Ze hebben totaal geen oog voor de omgeving, concentreren zich enkel en alleen op elkaar. Op zich niets mis mee. Anderen niet tot last zijn is een eerste stap naar een vredelievend bestaan. Ze nestelen zich op de achterste twee stoelen, de enige vrije plaatsen naast elkaar. Bij de volgende halte stroomt de bus helemaal vol. Geen plaats blijft onbezet. En dat is het begin van het eind.
De bus stopt, de deuren gaan open.
'Chauffeur, kan ik nog mee?'
'Stap maar in, zitplaatsen heb ik niet meer, maar staplaatsen nog wel.'
Loading full article...
Copied the link. Now go ahead and share it.
Je hebt het weer erg mooi geschreven!
Het is al heel wat jaren geleden dat ik voor de laatste keer in de bus heb gezeten, maar ik stond altijd op, en ook mijn zoon die dagelijks met het openbaar vervoer reist doet dat gelukkig ook! Aardig zijn voor de medemens kost je niets en het geeft jezelf nog een fijn gevoel ook nog.