'Sta eens stil mens, hoe kan ik in vredesnaam mijn evenwicht bewaren bij zoveel gewiebel?'
Hij luistert niet, gaat gewoon door met van het ene been op het andere huppen. Hij lijkt doof voor mijn gekras. Ik snap het ook wel. Hij barst natuurlijk van de zenuwen. Hij denkt dat ik het niet door heb, dat ik maar een vreemde vogel ben, maar ik heb in mijn vrije tijd een cursusje personenpsychologie gevolgd en snap meer dan menig mens bevatten kan. Kon ik hem maar geruststellen. Het komt heus wel goed. Je hoeft je nergens zorgen over te maken. Vertrouw op je eigen kunnen. Bouw op je eigen kracht. Ga desnoods zonder haar verder. Je kan het.
Eindelijk. Gelukkig. Hij wiebelt niet meer. Nu zegt dat niet dat hij eruit is of dat hij ervan overtuigd is dat alles op zijn pootjes terecht zal komen. Mogelijk is het de acceptatie die hem rust geeft. Het onvermijdelijke accepteren ligt meestal ten grondslag aan het verder kunnen leven.
Maar ik vermoed dat, mocht zijn aanname zijn wat ik denk dat het is, hij het niet de juiste hypothese is. Hij moet zich er niet zomaar bij neerleggen. Alles is pas voorbij als het defitief over is.
Stil. Hoor ik hem daar nu denken? Uiterste concentratie. Ik buig me lichtjes, sluit mijn ogen, spits mijn oren.
Hij zucht. Zijn hersenen kraken. 'Hoe moet ik nu verder zonder haar? Ach het zal wel loslopen. Wanneer ik 23 van 91 aftrek, houd altijd nog 68 over, dat is ook een mooi aantal, en wie weet, ziet ze de nieuwe uitdaging toch wel zitten. Laat ik er het beste maar van hopen. Wat kriebelt er toch op mijn hoofd? Is die vreemde vogel nou nog niet gevlogen?'
Net op tijd open ik mijn ogen. Een mensenarm maait rakelings langs mijn snavel. Ik sla krassend mijn vleugels uit en zweef door de lucht op zoek naar een andere patient. Hij heeft zichzelf gered en mij niet langer nodig.
