Er was eens een kabouterjongen, Hobbiebobbie genaamd, die tot ver over zijn oren verliefd was op het kaboutermeisje Lieselotje. Hij ging uit zijn dak bij het zien van haar vlechtjes, haar guitige wipneus, haar glimlach en haar altijd gesteven rode rokje. Maar vooral gek was hij op de manier waarop zij haar voeten plaatste. Met de hakken tegen elkaar en de neuzen van haar schoenen iets naar buiten wijzend. In een v-standje, de v van verlegen, de v van verloren en de v van verschrikkelijk verliefd. Het liefst stond hij in diezelfde houding pal naast haar, maar dat lukte niet met zijn X-benen.   

Durfde hij haar maar te vragen of ze zijn meisje wou worden.  Of durfde hij zich maar te laten opereren aan zijn benen.

Op een dag trok hij de stoute schoenen aan en ging naar de kaboutertovenaar van het sprookjesbos.

'Tovenaar,' vroeg hij, 'kunt u misschien een liefdestoverdrankje brouwen, wat, als ik het door een meisje op laat drinken haar ook verliefd op mij laat worden?'

'Nee,' antwoordde de tovenaar. 'Toveren met drank is achterhaald en eigenlijk ook verboden. Maar ik heb wel iets anders voor je.' En de tovenaar overhandigde de verliefde kabouterjongen een envelop. 'Geef dit op Valentijnsdag aan het meisje van je keuze en ze zal voor altijd in volledige vervoering zijn.'

De V van Valentijn, hij was gelijk om.

'Maar dat is geweldig! Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb.  'Wat zit erin? Een kaart, een gedroogde roos, een...'

'Een liefdeskattebelletje. De tekst ligt aan het gevoel waarmee je de envelop overhandigd. Het is geen gewoon kaartje, moet je weten, het is een heel bijzondere. Voorkom voortijdig verbreken van het zegel. Wanneer de liefdeskrachten één keer in werking zijn gesteld, zijn ze niet meer terug te draaien en zal het voor eeuwig zijn.'

En de tovenaar toverde zichzelf naar hogere sferen.

Hobbiebobbie  kon niet langer wachten en holde naar de paddenstoel waar het kaboutermeisje woonde.

'Lieselotje, Lieselotje,' riep hij dolenthousiast. 'Ik heb hier wat voor je.'

En zonder verder na te denken gaf hij haar de verzegelde brief.

Lieselotje bekeek het hartjeszegel, ze aarzelde een beetje.

'Maar Hobbiebobbie, het is nog geen Valentijnsdag hoor.'

'Kan me niets schelen, ik heb hiermee al veel te lang gewacht, maak maar open.'

En Lieselotje verbrak het zegel, haalde het kaartje eruit en las hardop. 

'Voor nu en tot in lengte der tijden 

Wil ik immer voor je strijden 

Met mijn porseleinen been 

En een gouden hart van steen 

Zal ik voor jou met liefde lijden '

Zonder wat te zeggen deed ze het gedichtje weer terug in het envelopje, likte aan het zegel en glimlachte.

Hobbiebobbie schrok eerst een beetje, glimlachte toen ook en blikte even naar beneden. Hoe wonderlijk. Ineens kon hij zijn benen strekken, plaatste zijn hakken tegen elkaar, wees met de neuzen van zijn schoenen schuin naar voren en keek weer op. Het deed pijn, maar wie lief wil hebben moet het leed kunnen verdragen.

En zijn droomwens kwam uit. In exact dezelfde pose stonden ze naast elkaar. Onbeweeglijk. Als waren ze versteend. 

En dat staan ze nu nog, precies zoals de tovenaar voorspelde, voor eeuwig.