De zwart-witte nederlaag
In trance kijkt ze naar de wirwar van zwarte en witte lijntjes. Ze slaakt af en toe verrukte kreetjes en haar ogen stralen op een heel bijzonder manier. Ik sla haar glimlachend gade. Wanneer ze zo blij en gelukkig is, is het beter verteerbaar dat ze af en toe flagrant in zichzelf gekeerd is. Het duurt een paar minuten voor ik haar voorzichtig pols.
'Vind je het mooi?'
Haar blik blijft gefixeerd op de afbeelding. Ze kan zich er overduidelijk nog niet van losmaken. Net als ik besluit haar droomtoestand maar niet te verstoren, wappert ze even met haar handen.
'Mam, heb jij een kijkje in mijn hoofd genomen?'