Opgesloten in gedachten, opgeslokt door fantasie, dwaal ik doelloos door de eindeloos lijkende gangen van mijn hersenkronkels. Het is de vloek van de verbeeldingskracht. De eeuwige valkuilen van onwaarheden waar ik onophoudelijk struikelend in terecht kom. Waar vind ik de uitgang naar de werkelijkheid? Ik ben het zat om voortdurend te verzanden in fabeltjesuitdagingen. Het in stand houden van de verworven status valt zwaar. Te zwaar. Er is niemand die me begrijpt, niemand die ook maar een beetje inzicht heeft in mijn brein.

Opa, wellicht. Die schreef ook. Vaak zat ik op zijn knie met open mond te luisteren naar zijn opgetekende verhalen. Maar opa is heengegaan. Allang. Toen ik elf was, of tien, toen heeft hij zijn voorlaatste levensdagen bij ons thuis doorgebracht. Ik herinner me nog goed hoe hij een plakje van de pindakaaspot af probeerde te schaven, dat moet wel dicht tegen bizarre hersenschimmen aanzitten. Herkenning? Heb ik het van hem geërfd? Hoe ging hij ermee om? Opa is dood. De mogelijkheid om hem ernaar te vragen is me ontnomen.

Opeens stroomt er een opluchting door mij heen. Snel de pc opstarten. Wellicht is de verlossing nabij. Misschien biedt de apriluitdaging van schrijvelarij een uitweg. Ik lees:

We kennen allemaal wel een moment waarop we wilden dat we een telefoon zouden kunnen pakken en dan diegene bellen die je zo graag wil spreken. Die kans krijg je nu. De uitdaging van deze maand maakt dat mogelijk. Het lijntje mag naar iedereen die je kunt bedenken of diegene nu leeft of misschien al overleden is, beroemd of slechts bekend in de straat waar je woont, afgeschermd voor de buitenwereld of beschermd tegen die wereld, op aarde of in elke vorm van het hiernamaals.
Vertel met wie je een lijntje zou willen leggen, wat je zou willen vragen of vertellen en waar je bent op het moment dat je het lijntje aanlegt.

Mijn hart bonkt bijna mijn lijf uit. Ja, dat ga ik doen, ik grijp deze kans met beide handen aan. Een lijntje naar boven, hoe geweldig!

Alles gooi ik aan de kant. Met hernieuwde energieke hoop ga ik op zoek naar een geschikte telefoon waarmee ik het lijntje naar boven tot stand kan brengen. Allemaal modern, zonder snoeren, zonder draden, zonder een telefoonlijn. Ik worstel mijzelf door het hedendaagse oerwoud van contactleggende media heen, door de ondergrondse gewelven speur ik naar een mogelijkheid. Kan ik snoerloos contact leggen?

Mijn mobiel gloeit in mijn hand. Hij trilt. Hij zoemt. Verbaasd werp ik een blik op het scherm. De torentjes van het kasteel nemen de plaatsen van de apps in. Met een schok kom ik tot de conclusie dat ik verbinding heb met een luchtspiegeling. Met mijn vinger veeg ik over de hoogste spits. Het prikt een beetje.

'Hallo? Opa?'

'Ja, ik zat al te wachten op je belletje, kind. Hoe is het daar in de huidige maatschappij?'

'Eerlijk gezegd is het hier niet zo fraai. De mensen maken het elkaar moeilijk, de afgunst viert hoogtij en de leugen regeert.'

'En hoe staat het met de fantasie? Wordt die nog wel in leven gehouden?'

'Ja, opa, daar bel ik eigenlijk voor. Het is net alsof ik in drijfzand terecht gekomen ben. Het moeras van bizarre bedenksels zuigt me steeds verder naar beneden, ik wil het niet meer, maar vind geen uitweg.'

'Ach kindje toch, je moet niet zo worstelen. Weet je niet dat hoe meer je strubbelt, hoe meer je uit alle macht probeert eruit te geraken, des te dieper je naar beneden gezogen wordt? Laat het gewoon gebeuren. Schrijf uit de losse pols, niet dwingend, sta je zelf droombeelden toe. Je weet toch dat dit verhaal ook een verzinsel is, zolang je dat maar beseft, dan is het oké. Maar wat er ook gebeuren zal, hou je fantasie in ere. Nou meisjelief, het is tijd om af te sluiten, ik ga je weer verlaten in de wetenschap dat je het wel zult redden. Succes, doei doei.'

'Ja doei opa en bedankt.'

Tevreden leg ik mijn telefoon weer neer. Ha, opa die afsluit met doei doei, ik weet dat dat ver bezijden de werkelijkheid is. Zijn woorden gonzen nog na in mijn hoofd. Alles is oké, ik heb mijn uitgang gevonden.