Doei doei, opa.

Opgesloten in gedachten, opgeslokt door fantasie, dwaal ik doelloos door de eindeloos lijkende gangen van mijn hersenkronkels. Het is de vloek van de verbeeldingskracht. De eeuwige valkuilen van onwaarheden waar ik onophoudelijk struikelend in terecht kom. Waar vind ik de uitgang naar de werkelijkheid? Ik ben het zat om voortdurend te verzanden in fabeltjesuitdagingen. Het in stand houden van de verworven status valt zwaar. Te zwaar. Er is niemand die me begrijpt, niemand die ook maar een beetje inzicht heeft in mijn brein.

Opa, wellicht. Die schreef ook. Vaak zat ik op zijn knie met open mond te luisteren naar zijn opgetekende verhalen. Maar opa is heengegaan. Allang. Toen ik elf was, of tien, toen heeft hij zijn voorlaatste levensdagen bij ons thuis doorgebracht. Ik herinner me nog goed hoe hij een plakje van de pindakaaspot af probeerde te schaven, dat moet wel dicht tegen bizarre hersenschimmen aanzitten. Herkenning? Heb ik het van hem geërfd? Hoe ging hij ermee om? Opa is dood. De mogelijkheid om hem ernaar te vragen is me ontnomen.

Opeens stroomt er een opluchting door mij heen. Snel de pc opstarten. Wellicht is de verlossing nabij. Misschien biedt de apriluitdaging van schrijvelarij een uitweg. Ik lees:

We kennen allemaal wel een moment waarop we wilden dat we een telefoon zouden kunnen pakken en dan diegene bellen die je zo graag wil spreken. Die kans krijg je nu. De uitdaging van deze maand maakt dat mogelijk. Het lijntje mag naar iedereen die je kunt bedenken of diegene nu leeft of misschien al overleden is, beroemd of slechts bekend in de straat waar je woont, afgeschermd voor de buitenwereld of beschermd tegen die wereld, op aarde of in elke vorm van het hiernamaals.
Vertel met wie je een lijntje zou willen leggen, wat je zou willen vragen of vertellen en waar je bent op het moment dat je het lijntje aanlegt.