Klaas had zo zijn best op het nest gedaan. Eerst een perfecte locatie uitgezocht: Lekker hoog, veilig tegen pottenkijkers wanneer ze lekker wilden vozen en goede bescherming van andere bomen, zodat de wind er niet teveel vat op kon krijgen. Vervolgens zich uitgesloofd om takjes en twijgjes aan te leveren om daarmee een kunstzinnig vlechtwerk te creëren. Tenslotte had hij zorg gedragen voor een donzige bodem om 'zijn' Gijsje in de watten te kunnen leggen.
Maar de gracieuze gans waardeerde zijn inspanningen geenszins. Ze keek niet op of om, ze was alleen maar met zichzelf bezig.
Kijk haar nou eens, sierlijk haar poot omhoog houden. Nog even oefenen en ze kan zo doorgaan voor de prima ballerina van het Zwanenmeer. Klaas schudde zijn kop om zijn eigen dwaze gedachtes dat hij goed genoeg zou zijn voor haar. Het klassenverschil was te groot. Zwart tegenover wit, en als ze nou nog van dezelfde soort waren. Nee, hij, Klaas, kon haar liever uit zijn kop zetten. Het zou vast een kwestie van een paar minuten zijn voor ze helemaal ging voor die luilak die naast haar lag te niksen.
Heimelijk was Gijsje verliefd op Klaas, hij hield zijn kop altijd zo charmant scheef, hij had van die zwartglanzende veren en wanneer hij kraste, smolt ze helemaal. Eigenlijk had ze gedacht dat de liefde wederzijds was, totdat Klaas af en aan vloog met rommel in zijn snavel. Ze had toen de hoop opgegeven. Hij bouwde aan een nest, bijna bovenin in de boom, het was duidelijk voor haar dat hij te hoog gegrepen was. Wat was ze ook een domme gans, zijn kraaienpootjes waren niet te vergelijken met haar platzwemvliezen. Ze trok zich terug in haarzelf. Ze sloeg aan het mediteren, ze moest de balans in haar leven weer vinden en daarna... diepe gak... zou ze genoegen moeten nemen met die slome duikelaar, die bleekscheet, de niksnut naast haar.
