De gordijnen bewegen zachtjes op het briesje dat door het openstaande raam naar binnen waait. Corine ziet de stof opbollen en weer terugvallen. Het is alsof het raam ademt. Alsof het huis ademt. Even blijft ze stil liggen om haar ogen aan de duisternis te laten wennen. Is ze wakker geworden omdat ze moet plassen of is er iets anders? Na een kort bezoekje aan het toilet, kruipt ze weer onder de lakens. De slaap wil echter niet meer komen en om zeven uur besluit ze dat het genoeg geweest is. Ze stapt uit bed en loopt naar de keuken om de koffiepot aan te zetten. Met de krant naast haar ontbijtbord zit ze even later aan de keukentafel en leest dat er weer een inbraak geweest is. De laatste maanden is het steeds raak. Gelukkig nog niet in haar buurt. Haar adres ligt aan de zuidkant van de stad en de inbraken zijn van het noorden richting het centrum gegaan. Ze hoopt dat de dader gepakt wordt voor hij zijn werkgebied nog verder gaat verleggen. Het gaat de dader namelijk niet alleen om het inbreken en stelen van kostbaarheden. Dat is pas in twee van de zeven gevallen zo geweest. In de andere vijf gevallen was de vrouw des huizes alleen thuis geweest en eindigde dan vastgebonden op bed, verkracht en vermoord met de ceintuur van haar eigen badjas om haar nek gewikkeld. 

Een rilling trekt over Corines rug. Zij woont sinds het vertrek van Paul alleen. Bijna vijf jaar zijn ze samen geweest voordat hij besloot dat hij toch meer op mannen viel. Sinds die tijd woont Corine in het huis dat ze samen opgeknapt hebben en is Paul bij zijn vriend ingetrokken. Ze heeft het er moeilijk mee gehad. Heel moeilijk. Een groot deel van de vriendengroep heeft er voor gekozen om weg te blijven. Waarschijnlijk vonden ze dat makkelijker dan de keuze maken tussen één van beiden. Achteraf denkt Corine dat ze moeite hebben gehad met haar vertwijfeling, haar woede, haar tranen. 

De zondag strekt zich voor haar uit. Door het vroege opstaan en de gebroken nacht voelt ze zich wat suf en besluit dat een stukje rennen daar misschien verandering in kan brengen. Het zonnetje schijnt al volop wanneer ze de achterdeur dichttrekt. Met haar haar in een hoge paardenstaart, haar soepele tred en de opvallende kleuren van haar hardlooptenue is ze een frisse verschijning om te zien. Menig man draait zijn hoofd nog een keer om wanneer ze langs komt. Toch ziet Corine dat zelf niet. Ze concentreert zich op haar ademhaling en voelt de vermoeidheid van zich afvallen. 

Door het park achter haar huis zijn verschillende routes aangelegd die aangegeven door gekleurde paaltjes, makkelijk te volgen zijn. De keuze van vandaag is de rode route die zich over een lengte van ruim acht kilometer langs de vijver en door het bos voert. Aan de rand van de vijver staat een jonge moeder met een klein meisje de eendjes te voeren. Corine zorgt dat ze ruim afstand houdt zodat de eendjes niet schrikken en in de buurt van het meisje blijven. Ze knikt met haar hoofd naar het meisje en wordt beloond met een stralende glimlach. Dan buigt het pad zich van de vijver af en wordt het stiller om haar heen. De bomen staan dicht bij elkaar en Corine moet uitkijken dat ze niet met haar broek in de bramenstruiken verstrikt raakt. Dikke takken groeien over het pad. Vlak na een bocht in het pad kan ze nog net op tijd hoog op springen. Dwars over het pad ligt een omgevallen boomstam. Ze heeft de stam dan wel gemist maar bij het neerkomen voelt hoe haar voet raar neerkomt. Een pijnscheut schiet richting haar kuit. Voorzichtig probeert ze op de gewonde voet te staan. Het valt mee maar een sprintje trekken zal even niet meer lukken. In de schaduw van de bomen is het te fris om stil te blijven staan, vooral omdat ze bezweet is.

Links klinkt er ineens een geluid uit de struiken. Een takje dat knapt alsof iemand er op is gaan staan...

©Trudy Brinkman

Direct door naar het vervolg? Klik op onderstaande linktegel