Corine voelt hoe haar hart een slag mist. Onmiddellijk komt het onbehaaglijke gevoel van de afgelopen nacht terug, ondanks het feit dat het nu klaarlichte dag is. Nou ja, klaarlichte dag.. in dit deel van het park, in dit redelijk ondoordringbare bramenbos? Niet echt. Opnieuw gaat in een onderdeel van een seconde haar fantasie volop met haar op de loop. Maar vrijwel meteen roept ze zichzelf tot de orde. Er vandoor gaan is met haar pijnlijke voet uitgesloten. Dan maar de confrontatie aangaan. Met haar angst en met wie of wat dan ook dat het geluid heeft veroorzaakt.

Op hetzelfde moment komt een kleine hond uit de struiken tevoorschijn gesprongen. Kwispelstaartend loopt het dier naar haar toe. 'Als je dan toch ergens moest vallen, dan maar het beste hier'. Na de hond slalomt nu een man langs de struiken. Hij is slank en sportief gekleed in een perfect zittende spijkerbroek en polo. Corine schat hem zo op het eerste gezicht halverwege de dertig. Het gaat door haar heen dat dit een wel héél aantrekkelijke man is. Sinds Paul heeft Corine niet veel meer op met goed geklede, aantrekkelijke mannen van halverwege de dertig. Ze zijn óf getrouwd en hebben een gezin, óf ze zijn homoseksueel. Onzin natuurlijk, maar Corine praat je niet gemakkelijk iets uit haar hoofd als het er eenmaal in zit. En trouwens, wat doet deze man hier tussen de struiken? Veel goeds kan het niet zijn.

Dan staat hij al naast haar. Volkomen op zijn gemak, alsof dit deel van het park zijn natuurlijke habitat is. Alsof willekeurig welke omgeving zijn natuurlijke habitat zou kunnen zijn. Hij neemt haar op, zoals zij hem, bijna ongemerkt. Zijn gezichtsuitdrukking valt moeilijk te duiden, zijn ogen staan ondoorgrondelijk. Plotseling toch iets dat kan doorgaan voor een glimlach. Hij steekt haar zijn hand toe. 'Sorry, ik heb je geloof ik laten schrikken. Ik ben Peter. En dit is Terry'. Hij wijst naar de hond die in afwachting van wat er verder gaat gebeuren enthousiast met zijn staart zwaait.

Corine beseft heel goed dat wegrennen geen optie is nu haar enkel zo pijnlijk is en steeds dikker wordt. Ze noemt haar naam en, op de directe manier die haar eigen is, vraagt ze zonder verdere omhaal waarom hij zopas zei dat ze het beste hier heeft kunnen vallen. 'Ik ben arts op de SEH van het Wilhelmina Ziekenhuis', antwoordt de man die zich Peter noemt. 'Je bent bij mij aan het goeie adres wat je verwondingen betreft. Stroop je broekspijp eens omhoog, dan kan ik even kijken'.

Peter lijkt Corine het soort man dat gewend is dat andere mensen ogenblikkelijk doen wat hij vraagt. Irritant. 'Weet je wat me nog beter lijkt?'zegt hij. Dat we naar mijn huis gaan. Ik woon hier vlakbij. Door de bomen kan je net de schoorsteen van mijn huis zien, daar rechts, dat huis met de rode bakstenen. Dan kan je even iets drinken en eventueel een paar pijnstillers nemen.' O nee hè, denkt Corine. Bos? Huis van rode bakstenen? Brrrrrr. Ze kent haar klassiekers, kent alle sprookjes. Misschien te goed voor een vrouw met af en toe iets te veel fantasie.

'Leun maar op mij, dan komen we er wel'. De man slaat vastberaden een arm om haar middel. Corine besluit te doen alsof ze gewillig meegaat. In de 'bewoonde wereld' kan ze het altijd nog op een gillen zetten, mocht dat nodig zijn. Terry loopt, nog steeds kwispelend, voor hen uit. Zou een hond van een moordenaar zo opgewekt kunnen kwispelen, vraagt Corine zich af. Nou ja, weet ze veel. Misschien had Jack the Ripper ook wel een hond die dol op hem was.

©Cobie Scherer

Lees hoe het verder gaat