'Geef me je pincode,' dreigend staat de overvaller met bivakmuts op, voor me, hij heeft mijn bankpas gejat en wil me nu mijn pin ontfutselen. Ik sta te trillen op mijn benen, weet het zelf van de zenuwen niet eens meer. Hoe moeilijk kan het zijn om vier cijfertjes te onthouden. Mijn hersens kraken.

'Ik, ik weet het niet meer, eerlijk waar,' zweet parelt op mijn voorhoofd, mijn handen voelen klam aan. Ben ik te kwistig geweest met de handcrème vanmorgen? Ik stel mezelf wel vaker onbenullige vragen om mijn gedachten af te lijden van de penibele situaties die me overkomen.

Intussen kiepert de boef mijn handtas leeg om te kijken of er nog meer waardevolle spulletje inzitten. Er rolt een viltje over de grond, en een hele reeks tampons. Ik krijg het Spaans benauwd, plots herinner ik het me weer. Ik heb het op dat viltje geschreven, de pen was bijna leeg, dus ik moest wel een indrukbare ondergrond hebben. Ik wil me bukken, maar zijn ijzige stem weerhoudt me.

'Geen geintjes!' waarschuwt de man. Hij neemt zijn bril met donkere glazen even af en kijkt me met staalblauwe ogen aan, dan verschuilt hij zijn kijkers weer.

Mijn hart bonkt in mijn lijf. Staalblauw. Ik ken die ogen.

'Marcel?' Ongeloof ligt erin mijn stem. Mijn eerste liefde. Hoe kon ik hem ooit vergeten? Het was in een eerder leven, ik was nog jong en onervaren. En hij? Hoe kon hij met zijn ambitie in hemelsnaam op het verkeerde pad beland zijn?

'Huh, hoe ken jij mijn naam?' Marcel is even van zijn stuk gebracht.

'We hebben ooit een tandenborstel gedeeld en zijn op Valentijnsdag uit elkaar gegaan.' Even denk ik terug aan het meest lullige cadeautje wat ik ooit kreeg. Twee theelepeltjes met plakband verbonden, de symbolische gedachte die erachter schuilde was me totaal ontgaan.

'Eva?'

'Ja, precies. Maar jij zat toch altijd bij de Mobiele Eenheid?'

Marcel zucht, laat zijn schouders hangen en verklaart.

'Ik heb ontslag aangezegd gekregen wegens een ander personeelsbeleid. Het korps moest meer een afspiegeling zijn van de samenleving, voor eerzame brave burgers die al twintig jaar enorme inzet toonden was geen plaats meer. Dus heb ik noodgedwongen maar gepoogd om me zo aan te passen, dat ik nog wel in het gewenste profiel zou passen. Maar als crimineel ben ik waardeloos. Het spijt me dat ik je belaagd heb. Hier is je bankpas terug en ik hoop dat je je pin niet echt vergeten bent. Ik weet nog hoe slecht je altijd was in cijfertjes, jij bent meer van de letters.'

Ik glimlach, buk me nogmaals en hou triomfantelijk het viltje omhoog.

'Hier staat het!'

Marcel leest hardop.

'Dit is geen deurbel?' hij kijkt me met een fronsende blik aan. 'Ja, duh, ieder normaal mens ziet zo dat het een onderzetter is.'

'Denk je nou echt dat ik zo simpel ben om mijn code in cijfers neer te zetten? De sleutel zit in het aantal letters.'

Marcel zijn mond valt open van zoveel slimheid en zoveel vertrouwen, dat hij zelfs mijn geheimtaal mag weten.

'Hoe heb ik zo'n intelligente vrouw ooit kunnen laten gaan?' hij valt op zijn knieën, 'Lieve Eva, wil je me nog een kans geven en mij de gelegenheid geven om de lepeltjes weer tegen elkaar te plakken?'

Nu ik zo rijp ben dat ik de symboliek wel begrijp, zak ik eveneens door mijn knieën en mijn innige kus zegt genoeg. Gevallen voor mijn overvaller, het kan niet romantischer.