Gevangen door frustratie
De wanden van de kamer zijn bezaaid met dunne streepjes. Vier verticale evenwijdig aan elkaar en een diagonaal erdoor heen. Turven, noemen ze het ook wel. Het helpt niet, de herinnering is pijnlijk. Het gat van mijn eerdere ontsnapping is dichtgemetseld. Had ik maar enig gereedschap, zou ik weer opnieuw me een weg naar buiten schrapen.
Misschien hebben de psychiaters wel gelijk, ik ben de krankzinnigheid nabij. Het steekt om mijn nederlaag toe te moeten geven. Ik weet, ik moet het niet als verlies zien. Onzin. Schrijven moet leuk blijven, ontspanning geven, voldoening. Vluchtig denk ik terug aan de afgelopen sessie. De sofa had een klein beetje weg van de blauwe bank die onder de roze smurrie zat, nee, niet meer aan denken. Hij lag comfortabel, ik voelde mij ontspannen, dat was wat telde.
'Wil je deze sessie onder hypnose gebracht worden of denk je dat je helder genoeg bent om me te vertellen wat de oorzaak van je instorting is geweest?'
'Voor de laatste maal, ik ben niet ingestort en helder ben ik immer.' Ik wist dat ik mezelf voor de gek hield, maar toegeven? Dat nooit.
Puik werk :) :) :)
Ik blijf hier in een deuk liggen.
En ja ....... weer streepje(s)...
Schit-ter-end weer. Beetje luguber sfeertje vandaag hier, want het toeval *kuch* wil, dat Rudi onder mijn Abba nummer een link naar hun nummer "Marionette" plaatste... en daar waarschijnlijk vandaag ook een blog aan wijd.