Met open mond sta ik hem aan te staren, ik kan mijn oren niet geloven. Zo bizar, zo oneerlijk, zo onbenullig. Dit kan hij eenvoudigweg niet menen. Dit is meer dan ik aankan. Gewoonweg crimineel.

Niet in staat om er iets tegen in te brengen sta ik aan de grond genageld. Een traan welt op in mijn ooghoek, hij biggelt traag over mijn wang en trekt daar een spoor van verdriet. Mijn keel voelt dichtgeknepen, mijn hart vult zich met pijn.

Wanhoop en ongeloof maken plaats voor verbolgenheid.  Opgekropte emoties barsten uit in razernij. Dit onrecht kan ik niet over mijn kant laten gaan.

'Met gebalde vuisten, mijn nagels boren in mijn handpalmen, breng ik met moeite uit: 'Waarom, waarom in hemelsnaam doe je me dit aan?'

'Je laat me geen andere keus. Vorige maand kwam je al thuis met een megahoeveelheid luciferdoosjes, terwijl we gaan gasfornuis hebben en enkel kaarsen op batterijen.  Vorige week kocht je veertig verschillende soorten Yoghurt, terwijl de koelkast al tot de nok toe gevuld was met zuivel.  Gisteren heb je bij de Action tien megaformaat badmatten gescoord, wat moet je ermee, we hebben    slechts een piepkleine doucheruimte? En vandaag ben je echt te ver gegaan. Er is geen drogisterij meer te vinden die nog tandpasta in het assortiment heeft. Alle tubes zijn aan jou verkocht. Nee. Je winkelverbod blijft staan. Basta.'

'Maar, maar,' jammer ik: 'Ik moet toch echt nog even naar de supermarkt om een programmablad te kopen, anders weet ik niet wat op de tv komt.'

'Dat staat wel in de krant.' Hij is niet te vermurwen en keert me de rug toe.

Dan knapt er iets in me. Het wordt me helemaal zwart voor mijn ogen en in blinde woede pak ik een pizzames en steek hem daarmee in zijn rug, net ter hoogte van het hart. Hij stort met een schreeuw neer, bloed kleurt zijn overhemd. Dood als een pier. Kalm ruk ik het kleed van tafel, dat tafelkleed wat hij heeft aangeschaft, het gore lef om zonder mij iets te gaan kopen, zijn keuze heeft mij altijd al tegengestaan. Ik rol hem erin en net als ik hem met kleed en al wil dumpen, komt een schaar aan mensen tevoorschijn, ze hebben zich verscholen achter de kast, de bank en in de keuken. Het applaus wat opklinkt verwart me.  Een man komt met uitgestoken hand op me afgelopen.

'Bravo, dame, een natuurgetrouw acteertalent. Dit wordt een klasse scene.'

Mijn man rolt zich kreunend weer uit het kleed. 'Wil je de volgende iets minder hardhandig zijn, bijna was de ketchup niet nodig geweest.'

Ik staar van Spielberg naar mijn man, ik kan mijn oren niet geloven. Zo bizar, zo oneerlijk, zo onbenullig, dat hij me van te voren niet heeft ingelicht dat er een complete cameraploeg in ons huis zou zijn. Dit is meer dan ik aankan. Gewoon crimineel.