Het is net of ik voor haar niet meer besta. Iedere avond gaat ze op pad, zonder mij. Ze begeeft zich in de hogere kringen. Heeft een schoonmaakster ingehuurd om de lulligste dingetjes achter haar reet op te ruimen, zelfs een achteloos afgebrande lucifer of een bonbonwikkel omdat ze zogenaamd geen tijd meer heeft voor 'volkse werkzaamheden'. Ze heeft belangwekkender zaken te doen, zoals winkelen met haar snobistische vriendinnen, high teatjes doen, qualityworkshops volgen en andere bekakte activiteiten. Hele wolken parfum hangen om haar heen alsof ze mensen voortdurend wil bedwelmen met haar abominabele air. Nou het lukt aardig.
Niet alleen haar gedrag is veranderd, ook haar uiterlijk. Niet ten goede als je mij vraagt. Neem nu haar gebit, vroeger poetste ze met gewone tandpasta, maar nu ze haar tanden stralend witter dan wit wil hebben, moet ze speciale behandelingen ondergaan. Kapitalen kost het. En dan haar omvang. Toen we elkaar pas leerden kennen was ze superslank, een wespentaille en heel sportief. Ze at alleen maar gezonde dingen. Gedurende de jaren kreeg ze wel wat meer spek op haar botten, dit mocht ook wel, maar ze schonk steeds minder aandacht aan haar lijn, yoghurt werd vervangen door slagroom, groente en fruit door brownies en cupcakes. De laatste tijd kweekt ze helemaal een welvaartsbuikje, ze dijt uit, groeit buiten alle proporties. Een uit de kluiten gewassen walrus is er niets bij.
Maar net toen ik haar waarschuwen wilde dat ik er genoeg van had, kwam ze met deze uitnodiging. Ik had nogal mat gereageerd toen ze met de kaartjes aankwam.
Nog wat onwennig neem ik plaats op de rood pluche stoel in de schouwburg. Er staat iets bijzonders op het programma, heeft ze me verteld, vanavond zou me alles duidelijk worden. Maar waar blijft ze zelf nu? De lichten doven, het doek gaat op, blauwe en gele banen verlichten het podium, een sprookjesachtig tafereel. Ik vergeet gelijk alles om me heen, in trance focus ik me op het toneel. Plots zwelt muziek aan. Herken ik daar nou de klanken van 'Die Zauberflöte'? Gelijkertijd komt een schaar aan achtergrondzangers ten tonele, ze waaieren alle kanten uit en verdwijnen achter de schermen. Op het voetlicht staat nu slechts één operazangeres, ze heeft een imposante uitstraling en een enorme omvang, en een heel merkwaardige mantel omgeslagen. OMG gaat er door mijn hoofd wanneer ik die jas herken. Wanneer ze haar mond openspert en een rij parelwitter dan witte tanden tevoorschijn komt, kan ik het niet meer aanzien, hoor nog net hoe de diva galmend uithaalt. Het wordt me zwart voor mijn ogen, ik vlieg het toneel op, grijp één van de rekwisieten en met een zwaai onthoofd ik mijn lief.
'Daan, Daan. Wordt eens wakker!'
'Huh, watte, o je bent er nog.'
'Natuurlijk ben ik er nog, en ik heb een verrassing voor je. Weet je nog, die mantel met die bijzondere patronen erop? Die waarvan jij zei dat je het op een stuk tapijt vond lijken?'
'Ja?'
'Nou, ik heb er de schaar ingezet en er een tafelkleed van gemaakt. De jas past me binnenkort toch niet meer, want ik gooi het roer helemaal om, weet je, ga drastisch afvallen en veel meer aandacht aan je schenken, we doen veel te weinig meer samen. Maar daar gaat vanaf vanavond verandering inkomen, ik ben zo benieuwd hoe de nieuwe schouwburg er van binnen uitziet.'
'Vast heel bijzonder, mijn lief.'
