wat voorafging:
Ja, dat handschrift zat haar ook dwars. Maar tijd om daarover te piekeren kreeg ze niet. Ze waren de slaapkamer amper binnen of ze kreeg alweer de volgende tirade over zich heen.
'Die klereherrie, vind je dat nou echt mooier dan klassieke muziek,' tierde Philip terwijl het 'Bloody Roots' nog nadreunde.
'Sssssjjjttt,' maande Lea hem. 'Doe de slaapkamerdeur dicht, ik denk dat ik gek aan het worden ben. Ik hoor echte muziek door de Sepulturaroots heen.'
Philip sloot gelaten de deur van hun slaapkamer en spitste zijn oren. 'Dat je gek geworden bent, dat durf ik niet te betwisten, maar ik hoor ook wel degelijk muziek Het komt uit de kast.'
Beiden staarden naar de kastenwand. Eén van de deuren stond op een kier en een passage uit Allegro van Bach klonk zo zuiver, dat leek in geen velden of wegen op een kat.
Plots ging de deur open en kwam er een man uit de kast.
'John? John, wat doe jíj hier?' Philip kon niet verbaasder klinken.
John liet de strijkstok hangen en met de Stradivarius nog onder zijn kin verklaarde hij: 'Vanochtend vroeg, toen jij zo als een achterlijke in je auto stapte en wegscheurde, kwam je vriendin,' hij wees achteloos naar Lea, 'In haar pyama achter je aangehold. Ze liet de deur op een kier en toen ben ik naar binnengeglipt.'
'Wie is die man,' Lea haar stem sloeg over.
'Mijn broer, ik was hem helemaal vergeten.'
'Ja, dat is wel duidelijk. Schaam je je niet? Het is dankzij Janet dat ik nog kan lopen. Zij heeft in haar eentje voor het losgeld gezorgd. Die schoften die me te pakken hadden gekregen en ontvoerden waren niet bepaald lieverdjes. Maar rekenen op broederliefde hoef ik niet. Zodra er stiletto's met daarin zulke mooie welgevormde poten om het hoekje komen kijken, is mijn broer, Philip, alles vergeten. En nu is paybacktime.'
'OMG, ja, daar gingen mijn nachtmerries natuurlijk over.' Er ging Philip opeens een gloeilamp op. Met regelmaat werd hij geteisterd door dromen waar iedereen die hem lief was plots verdween.
'Maar, dan ben jij die J van dat briefje? Waarom speelde je toen zo vals?'
'Ik was een beetje boos.' John haalde zijn schouders op, hij streek liefdevol over de klankkast van zijn viool alsof hij zich tegenover het instrument verontschuldigde.
'Maar heb jij dan ook dat pakket gestuurd? En hoe kon je mijn handschrift zo goed nabootsen?'
'Nee. Daar weet ik niets vanaf,' repliceerde John. Het klonk zo oprecht dat Lea en Philip het gelijk geloofden. De twee keken elkaar vragen aan en hadden allebei zo hun eigen bedenkingen maar dat mysterie zou ongetwijfeld in een volgende schrijfuitdaging aan bod komen.
