Het ware gezicht
Mijn niet aflatende nieuwsgierigheid breekt me soms op. Niet vaak hoor, want ik ben behept met een toegestane gezonde dosis. Verpakt in het mooie woord interesse, vaak niet eens geveinsde, kom ik er makkelijk mee weg en valt het niemand op. Nou ja, niemand, ikzelf weet hoe ik dingen bedoel en meen, en ik ben wel degelijk ook iemand, dus.... Ja, soms struikel ik over mijn eigen zogenaamde goede bedoelingen, en wat ik dan in de spiegel zie is op zijn zachts gezegd, niet echt fraai.
Vanmorgen ging mijn  vriendin op vakantie en overhandigde mij de sleutel van haar woning.
'Dana, ik vertrouw  erop dat jij de post dagelijks uit de brievenbus vist en mijn planten van het nodige voorziet. Voor je gemak heb ik ze allemaal bij elkaar gezet en de rondslingerende rotzooi achter de houten panelen gestopt zodat je gaan kans hebt om over iets te struikelen.'
Ik nam de sleutel in ontvangst en kon haast niet wachten tot ze wegging en ik achter de schotten kon duiken. Op mijn strooptocht naar verborgen schatten waarvan ik zeker wist dat ze in het huis van mijn vriendin verscholen lagen, raakte ik verstrikt in mijn eigen belangstellendheid. Ik had mezelf weten te overtuigen dat zuiver interesse en behulpzaamheid ten grondslag lagen aan mijn snuffelactiviteiten, ik zou niet alleen orde brengen in de troep, het zou mij ook inzicht geven in het leven van mijn vriendin zodat ik er nog beter voor haar kon zijn. Ja ja, het ging me helemaal niet omdat ik jaloers was op haar integriteit en beslist moest weten of er niet wat te vinden zou zijn wat een smet zou werpen op haar onkreukbare blazoen.
